Bardzo mi się ta poezja nie podoba, porównałabym ją do Iłłakowiczówny, chociaż zdaje się być o niebo lepsza - to bardziej tematyka i wrażliwość obie panie łączy. Książka zawiera wiersze po angielsku i po polsku, po angielsku są o niebo lepsze, łagodniejsze, sensualne wręcz, po polsku nieco tracą, ale myślę, że tłumaczenie poezji to najtrudniejsze tłumaczenie jakie istnieje. Przyroda, to jest główna tematyka tych wierszy, poza tym są nieaktualne, ten sposób myślenia jest obcy nie tylko mnie, ale pewnie większości współczesnych ludzi. Rozumiem, że piękno to pojęcie względne, ja także potrafię zachwycić się pszczołą, łąką, słońcem, ale żeby z tego powstała dobra poezja, trzeba mistrza. Dickinson mistrzynią poezji nie jest. Infantylne wierszyki, tak to czuję, przykro mi. Nie odbieram kunsztu, nie odbieram wrażliwości, w mojej opinii poezja nie przetrwała próby czasu.

Wyzwanie czytelnicze LC marzec 2021: Przeczytam książkę kierując się tagami z bazy LC: #poezjaamerykańska (3).

Bardzo mi się ta poezja nie podoba, porównałabym ją do Iłłakowiczówny, chociaż zdaje się być o niebo lepsza - to bardziej tematyka i wrażliwość obie panie łączy. Książka zawiera wiersze po angielsku i po polsku, po angielsku są o niebo lepsze, łagodniejsze, sensualne wręcz, po polsku nieco tracą, ale myślę, że tłumaczenie poezji to najtrudniejsze tłumaczenie jakie istnieje....