Książka autorstwa biskupa Władysława Bandurskiego (1865-1932), "powieść dziejowa" - jak głosi podtytuł - po raz pierwszy ukazała się drukiem sto lat temu, w roku 1910. Napisana na początku ubiegłego wieku, w swej fabule sięga daleko wstecz - do schyłku wieku XIV; do czasów, w których żyła jej tytułowa bohaterka, Jadwiga Andegaweńska, córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety, księżniczki Bośni. Jest to - można by rzec - edytorska perełka, przeznaczona dla miłośników literatury, historii, dziejów ojczystych, bibliofilów.

Podczas przygotowywania nowej edycji dokonano pewnych zabiegów redakcyjnych, mających na celu uwspółcześnienie stylu, głównie w zakresie pisowni i odmiany wyrazów. Dokładano jednak starań, by nie zburzyć specyficznego, niewątpliwie urokliwego klimatu powieści. Jako dodatkową ciekawostkę zamieszczono w apendyksie kopie kilku wybranych stron pierwszego wydania powieści.

Liczące sto lat dzieło księdza biskupa Bandurskiego zasługuje na uwagę nie tylko ze względu na swą wartość antykwaryczną. W niezwykle piękny, wzruszający sposób przedstawia ono świetlaną postać głównej bohaterki, polskiej królowej, niewiasty dzielnej, niewiasty świętej. Historia Jadwigi to opowieść o wielkiej miłości. Opowieść o miłości prawdziwej, bo tylko w imię prawdziwej miłości człowiek gotów jest złożyć samego siebie w ofierze, by służyć Bogu i bliźnim; by stać się sługą, choćby zasiadał na królewskim tronie i nosił koronę na głowie. A taką ofiarę ze swego życia złożyła Jadwiga.