Jestem jaka jestem. Mam ciało, jest niedoskonałe, ale jest moje. Dlaczego więc ciągle czuję na sobie wzrok? Przeszywający i bolesny. Wypala znamiona. Nie, nie widać ich, bo rysują się w duszy. Pieką, kują, uwierają, zniekształcają rzeczywistość. Jestem, ale czuję, że jestem nie taka, odmienna, niedopasowana. Odarta z piękna przez szyderczy śmiech, nieprzyjazne spojrzenie, niechciany dotyk i brutalne słowo.

Byłam Miłoświnką – uroczą, sympatyczną, słodką i niewinną. Stałam się Złą Świnią. To wybuchło nagle pomiędzy bolesnym dotykiem przekraczającym granice, wyzwiskami i nieprzechylnymi szeptami, które uparcie oplatają moją pulchną twarz i sączą się do uszu. Nie wiem, co się ze mną dzieje. Nie poznaję siebie. Nie poznaję swojego przyjaciela. Nie ogarniam swoich emocji. Nie akceptuję swojego ciała. Jeśli to jest to dorastanie, to ja tego nie chcę…

Alicja – główna bohaterka powieści Kasi Nawrotek „Ja, Świnia” to osoba, z którą utożsamiać może się niemal każda nastolatka. Każdego dnia mierzy się z trudami dojrzewania, burzą hormonów i kumulacją emocji, które w końcu eksplodują. To powieść o stawianiu granic, o szacunku do ludzkiego ciała i jego autonomii, o przepaści międzypokoleniowej, o przyjaźni, odmienności i pierwszych zauroczeniach.

Głęboka, poruszająca, mocna i bardzo dosadna. Bardzo, bardzo potrzebna! Wytycza granice dotyczące cielesności, tego na, co godzić się nie powinniśmy, jakie zachowania tępić w zarodku, jasno mówi o tym, że nikt nie jest uprawniony do komentowania, a tym bardziej dotykania naszego ciała bez zgody, że słowa potrafią ranić mocnej niż czyny. Skoncentrowana na emocjach bohaterów budzi silne emocje w czytelniku. Rezonuje w nim jeszcze długo po odczytaniu ostatniego zdania.

Pomiędzy głównym wątkiem autorka porusza inne, nie mniej istotne kwestie, lecz traktuje je nieco po macoszemu, budując z nich tło do opowiadanej historii. Czytając można odnieść wrażenie, że w centrum uwagi jest ciało, ale tak naprawdę są tam oboje – i ciało, i dusza.

Przyciągająca wzrok okładka, mocny tytuł i kilka ekspresyjnych ilustracji – to jej dodatkowe atuty.

Lektura obowiązkowa!

Jestem jaka jestem. Mam ciało, jest niedoskonałe, ale jest moje. Dlaczego więc ciągle czuję na sobie wzrok? Przeszywający i bolesny. Wypala znamiona. Nie, nie widać ich, bo rysują się w duszy. Pieką, kują, uwierają, zniekształcają rzeczywistość. Jestem, ale czuję, że jestem nie taka, odmienna, niedopasowana. Odarta z piękna przez szyderczy śmiech, nieprzyjazne spojrzenie,...