Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obiektywnie może to być ocena nieco zawyżona, ale jest to zawyżenie jak najbardziej zasłużone – ostatnio czytałam całkiem sporo debiutów i na ich tle Jaigirdar wyróżnia się gracją, z jaką składa nie tylko zdania, ale również bohaterów i ich dynamiki. Rzadko spotykam postać, która tak bardzo przypominałaby nastoletnią mnie, co Niszat. Jasne, dzieli nas cały wymiar kulturowy, ale w szerokiej galerii popkulturowych nastolatek spotkałam niewiele bohaterek, których życie towarzyskie czy potrzeby przypominały mi tak bardzo mnie samą sprzed dziesięciu lat. Autentyczność Niszat przekłada się na autentyczność innych bohaterów, których poznajemy poprzez jej ograniczoną percepcję, co nie czyni ich jednak ani trochę mniej ludzkimi. Postać ewidentnie negatywna pozostaje człowiekiem, postaci pozytywne mówią czasem rzeczy raniące i niewłaściwe. Polskie wydanie liczy sobie niecałe trzysta stron i na tej krótkiej przestrzeni autorka rzeczywiście sprzedała mi dynamiki występujące pomiędzy bohaterami – bo nie tylko o nich mówiła. Ona je też pokazała. Sprytne było też uczynić Niszat i Flávię swoimi pierwszymi zauroczeniami z podstawówki, dzięki czemu ten obustronny pociąg jest bardziej wiarygodny, bo któż nie miał słabości wobec swojego crusha z dzieciństwa, o ile nie wyrósł na palanta? Bardzo podobał mi się wymiar kulturowy tej książki. Autorka nie tłumaczy wszystkiego, nie tworzy przypisów i choć wiele rzeczy można się domyślić z kontekstu, inne należy sprawdzić, a nawet wtedy biały czytelnik pozostaje osobą z zewnątrz, obserwującą to wszystko bez pewnego istotnego elementu układanki. Jaigirdar ukazuje też złożenie kwestii rasizmu i dyskryminacji, które często w książkach są przedstawione w sposób wręcz stereotypowy, jakby osoby piszące te powieści bały się wprawić białego czytelnika w dyskomfort (albo same były białe i znały to wszystko wyłącznie z opowieści z drugiej ręki). Podobało mi się, że zderzenia kulturowe wykraczały tu również poza kwestię koloru skóry, czego przykładem była Flávia, co imo było bardzo realistyczne. Przede wszystkim jednak podobało mi się, że Niszat aż do końca książki nie musi przepraszać za coś, w czym ma absolutną rację i to inne postaci są jej winne przeprosiny. Czytałam niestety zbyt wiele powieści, gdzie obstawanie przy słusznej sprawie traktowano jak podejście zbyt radykalne. Dla mnie ta książka była idealnie słodko-gorzka. Cały fluff i naprawdę świetną relację sióstr równoważyły opisy różnego rodzaju dyskryminacji ukazanej tak, że nie wywracałam oczami, tylko faktycznie siedziałam nad książką zestresowana, ze ściśniętym gardłem chwilami. Podobało mi się też, że ostatecznie autorka zaserwowała pozytywne zakończenie, które nie wyglądało OOC, ponieważ od początku konsekwentnie budowała w swoich bohaterach wahania, które mogły ich doprowadzić do tego miejsca. Zdecydowanie będę mieć oko w przyszłości na Jaigirdar.