Opowieści o porwaniach czy zaginięciach powstało już tysiące. Jest to motyw, który został ograny na przeróżne sposoby i by zaangażować widza/czytelnika w kolejną opowiadającą o tym historię, trzeba mieć naprawdę dobry pomysł oraz należy wprowadzić jakieś inne pociągające wątki, które wręcz zepchną trochę na bok motyw śledztwa. I w taki właśnie sposób swoją nową powieść zbudował również Jakub Żulczyk. Trzonem fabularnym "Informacji zwrotnej" jest teoretycznie kryminał i śledztwo, jednak nie to jest tutaj najciekawsze, nie to jest tutaj najważniejsze. Od dawna uważam Żulczyka za niezwykle dojrzałego autora i zarówno mojego ulubionego współczesnego polskiego pisarza. Jednakże ze wszystkich jego publikacji "Informacja zwrotna" wydaje mi się najdojrzalszą książką, jaką do tej pory napisał. Z pewnością dużo tu jego własnych przemyśleń oraz historii inspirowanych własnymi doświadczeniami. Gdyż jest to imo w największym stopniu opowieść o alkoholizmie. I nie dałoby się o tym pisać w tak autentyczny sposób, gdyby rzeczywiście się tego nie przeżyło. A czyta się to jednocześnie przerażająco co fascynująco. Opisy chlania są chyba najlepszym elementem tej powieści. Myśli głównego bohatera potrafią szokować, chociaż jeśli kiedykolwiek piliście więcej to możecie doznać wrażenia, że alkohol tak właśnie działa. Tak rzeczywiście jest. Jak zwykle, Żulczyk prezentuje niezwykle smutną i dramatyczną opowieść, pełną ludzkich problemów czy tragedii. Nie jest to aż tak ciężka lektura co "Czarne słońce", ale większość historii, jakie tu poznajemy, nie należą do najprzyjemniejszych. Jednak można z niej wynieść też trochę jakiejś nowej wiedzy. Przecież bardzo ważnym elementem (również niezwykle interesującym) tej powieści jest afera reprywatyzacyjna, o której wcześniej prawie nic nie słyszałem. Ponadto otrzymujemy tu sporo opisów spotkań terapii grupowej i sposób w jaki Żulczyk nam to przedstawił był dla mnie niezwykle fascynujący. W ogóle wszystkie postacie w tej książce są bardzo złożone, niejednoznaczne i większość z nich ma dla siebie jakiś tam czas, by zostawić w nas coś więcej po sobie. Czyta się to naprawdę rewelacyjnie. Żulczyk wchodzi od razu z wielkim impetem, więc całość intryguje już od pierwszych stron. Potrafi ładnie żonglować przeszłością i teraźniejszością, przez co dobitniej ukazuje związek przyczynowo-skutkowy Marcina Kani. Zaś sposób ogrania tutaj motywu alkoholizmu to jeden z najlepszych z jakimi kiedykolwiek się spotkałem, biorąc tu pod uwagę zarówno filmy, książki, gry(?), seriale czy komiksy.