Zastanawialiście_łyście się kiedyś nad tym, czym jest dla Was chodzenie? Kiedy chodzicie - ale tak świadomie, nie jedynie po to, by dotrzeć na autobus czy do sklepu?
Ja chodzę na przykład wtedy, gdy mi źle, gdy w myślach chaos, gdy się smucę, złoszczę. Wychodzę na spacer, wprawiam ciało w ruch a zmysły skupiam na otoczeniu. I choć nie rozwiązuje to w magiczny sposób moich problemów, to zwykle wracam spokojniejsza i z poczuciem więzi z jakąś większą całością. Chodziłam też zwykle podczas intensywnej nauki - dawało mi to poczucie rytmu i pomagało się skupić.
To dzięki nauce chodzenia jako dzieciaki mamy możliwość intensywnie odkrywać otaczający nas świat i uczyć się samodzielności. Jak to się dzieje, że z czasem zaczynamy chodzić coraz mniej, że chodzimy właściwie tylko wtedy, gdy trzeba?
Kagge napisał kiedyś książkę o ciszy, która skradła moje serce, a teraz miałam okazję przeczytać jego nowy tytuł: o chodzeniu właśnie. I choć nie była to lektura porywająca, to przy niektórych fragmentach zatrzymałam się na dłużej. To jeden z nich, z którym chciałabym Was dziś zostawić: „Co by się stało, gdyby władcy zostało zmuszeni do odbywania codziennych spacerów między zwykłymi ludźmi? (...) Demokracja uzależniona jest od patrzenia na siebie z bliska. Żeby nie pojawiło się zbyt wielu nas i ich. (...) W dystansowanie się od natury, asfaltu i ludzi, o których się decyduje, kryje się coś niedemokratycznego”.

Zastanawialiście_łyście się kiedyś nad tym, czym jest dla Was chodzenie? Kiedy chodzicie - ale tak świadomie, nie jedynie po to, by dotrzeć na autobus czy do sklepu?
Ja chodzę na przykład wtedy, gdy mi źle, gdy w myślach chaos, gdy się smucę, złoszczę. Wychodzę na spacer, wprawiam ciało w ruch a zmysły skupiam na otoczeniu. I choć nie rozwiązuje to w magiczny...