W panteonie gwiazd Hollywood Grace Kelly jest tą, która ma przydomek „dama”. Na ekranie, jak i poza nim, Kelly była damą z wyższych sfer, by w pewnym momencie stać się kimś jeszcze ważniejszym - księżniczką z bajki. Na wizerunek aktorki, a potem księżnej, składały się: wielka uroda, wyczucie stylu, zaangażowanie w działalność społeczną i charytatywną oraz duża religijność. A także nieszczęśliwe małżeństwo – cały świat współczuł księżnej Monako, mając świadomość, że jej mąż, książę Rainier, zmienia kochanki jak rękawiczki. W gruncie rzeczy Grace Kelly uważana była za niemal świętą. Swoim wdziękiem i urokiem osobistym podbiła serca swoich podwładnych i widzów na całym świecie. Stała się muzą projektantów i ikoną popkultury. Rys na nieskazitelnym wizerunku zimnej blondynki z filmów Hitchcocka pojawił się ostatnio za sprawą dwóch pozycji: filmu Oliviera Dahana „Grace, księżna Monako” i książki Wendy Leigh, która w biografii „Grace Kelly” obala mit niewinnej i nieskalanej niczym księżniczki.

„Grace Kelly” Wendy Leigh nie jest z pewnością biografią wyczerpującą temat życia i kariery aktorskiej księżnej. Autorka bardzo powierzchownie pisze o kolejnych filmach Kelly czy przygotowaniach do ról, a sednem swoich zainteresowań czyni życie uczuciowe i seksualne aktorki. I widać, że odkrywanie nazwisk kolejnych domniemanych kochanków księżnej sprawia jej ogromną przyjemność (sama uważa, że jako biografka miała obowiązek je ujawnić). Czytając książkę Leigh, można dojść do wniosku, że Grace Kelly miała romans z każdym ze swoich partnerów filmowych. W dodatku odmalowana jest jako działająca bez skrupułów, nieprzejmująca się żonami czy dziećmi, skupiona jedynie na upolowaniu kolejnej zdobyczy. Adoratorów właściwie nigdy nie zbywała, nie było trudno ją uwieść. Swój pierwszy raz rzekomo przeżyła jako nastolatka z mężem bliskiej koleżanki. Wśród jej kochanków mieli być m.in. aktorzy Ray Milland, David Niven, Bing Crosby czy Frank Sinatra. Przed samym ślubem z księciem Monako, w drodze na Lazurowe Wybrzeże, miała ponoć romans z reporterem „Paris Match”, którego ledwie znała. Takimi rewelacjami przepełniona jest książka Leigh, co stawia ją w jednym rzędzie z tabloidową prasą nieustannie węszącą skandale. Zwłaszcza, że wiedza autorki nie jest dostatecznie przekonująca, by jej zaufać. Choć Leigh zbierała materiał do książki przez trzy lata, większość informacji oparta jest na domniemaniach, spekulacjach, obserwacjach i wypowiedziach osób, które – w dużej mierze – wcale nie miały bliskiego kontaktu z Grace: dziennikarzy, biografów innych gwiazd, dzieci czy żon rzekomych kochanków.

Trudno oprzeć się wrażeniu, że, pisząc o niczym nieuzasadnionej rozwiązłości Grace Kelly, Leigh szkaluje aktorkę. Być może wszystko, o czym pisze, miało miejsce naprawdę, tego nie wie nikt. Jej książka jest jednak zupełnie pozbawiona refleksji, próby zrozumienia księżnej i całkowicie podporządkowana jednej tylko myśli: zerwać z wizerunkiem anioła, wzbudzić kontrowersje. Ale czy jest się czemu dziwić? W końcu sama Wendy Leigh pisze, że jej wydawca powiedział: żadnych odgrzewanych kotletów. No więc autorka niczego nie odgrzewała, wybrała sobie myśl przewodnią książki i jej się podporządkowała. Nie chodzi o to, czy ma rację, czy nie, czy pisze prawdę, czy nie. Chodzi o to, że jej książka w najmniejszym stopniu nie jest zadowalająca jako biografia. Monotonne wyliczanie kolejnych romansów to wszystko, na co stać autorkę. O kulisach kręcenia filmów czy pozaromansowych przeżyciach Grace nie dowiemy się wiele. Grace Kelly może i była daleka od ideału, ale jej biografia pióra Leigh także taka jest.

Malwina Sławińska