Czy potrafiłbyś prowadzić podwójne życie? Zmieniać twarz w zależności od roli, którą przyszłoby ci odegrać w teatrze codzienności? Czy umiałbyś kochać dwie osoby, żonglować swoim sercem i dzielić je na pół? A co gdyby taki styl życia wymusiłby na tobie dualizm twojej natury? Gdybyś nagle odkrył, że jesteś kimś więcej, niż do tej pory myślałeś? Choć w zasadzie wszystkie dotychczasowe symptomy zdawały się na to wskazywać. A ty albo nie potrafiłeś, albo nie chciałeś dostrzec, że drzemią w tobie dwie zupełnie różne osoby… Gina wiedzie poukładane życie. I to poukładane w sensie dosłownym, gdyż jej codzienność determinuje terminarz zadań, które prowadzi ze swoim ukochanym. Na co dzień jest nauczycielką w szkole muzycznej. Wydaje się, że jej przyszłość jawi się wyłącznie w kolorowych barwach. Wszystko się jednak zmienia, kiedy ze swoją przyjaciółką w klubie trafia na koncert energetycznego zespołu Faza. Czy ma na to wpływ specyficzna scenografia lokalu, alkohol, a może homoseksualne towarzystwo – nagle kobieta zaczyna odczuwać pociąg do płci pięknej. I choć do tej pory była przekonana, że jest hetero, nagle w jej życie wkracza George, która zamierza grać w kultowej lesbijskiej grupie popowej. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Gina i George to ta sama osoba. „Gra na dwa fronty” to powieść o poszukiwaniu siebie. Nowej siebie. O tyle nowej, że dotychczasowe JA zaczyna wymykać się z nałożonych ram i odnajduje spełnienie w byciu zupełnie kimś innym. Pytanie brzmi – kim tak naprawdę jest główna bohaterka? Czy bycie biseksualną i prowadzenie podwójnego życia jest możliwe? A może przyjdzie jej coś poświęcić, aby odkryć to, czego tak naprawdę się chce? Lily London stworzyła historię, która pod pozornie lekką formułą opowiada o zagubieniu i o odnajdywaniu siebie krok po kroku. Początki bywają trudne, a opierając swoje decyzje na stereotypach dotyczących osób LGBT+, zaczyna przypominać balansowanie na cienkiej linii pomiędzy tym, czego pragniemy, a prawdziwą rzeczywistością osób homoseksuwalnych. Finał może przynieść smutną refleksję – jeśli chcemy zagarnąć dla siebie wszystko, możemy zostać z niczym… Czy to była komedia? I tak i nie. Nie, gdyż nie było klasycznych wybuchów śmiechu. A jednak były momenty, podczas których uśmiech wykwitał na moich ustach. Najbardziej bawił mnie komizm sytuacyjny, absurdalność niektórych scen, które, z braku doświadczenie głównej bohaterki w poruszaniu się w nowym dla siebie środowisku, były dosyć groteskowe. „Grę na dwa fronty” określiłabym mianem powieści obyczajowej z nieoczywistym wątkiem romantycznym. Zgodzę się również ze stwierdzeniem, że to świeża i niezwykle aktualna historia z ciekawie wykreowanymi postaciami oraz inteligentnymi i dowcipnymi dialogami. Podsumowując: „Gra na dwa fronty” to ciepła opowieść przetykana poczuciem zagubienia głównej bohaterki. Choć nie tylko ona w tej historii zdaje się nie wiedzieć, czego tak naprawdę pragnie. Książka, w której jedną z głównych ról gra muzyka. Która z jednej strony jest ogromną pasją i wiatrem, który dmie w żagle spełnienia. A z drugiej czymś, co kojarzy się ze stratą najbliższej osoby. Powieść o poszukiwaniu siebie, ale także o strachu i rozdarciu między tym, co znane i bezpieczne, a tym, co nieodkryte i fascynujące. To także historia o marzeniach, na których spełnianie nigdy nie jest za późno. Ale przede wszystkim o samoakceptacji, która jest prawdziwym kluczem do szczęścia.