Ależ ten świat jest popaprany, a człowiek człowiekowi potrafi zrobić okropne rzeczy…
Opartych na faktach książek uzasadniających powyższą opinię jest mnóstwo, kilka czytałam całkiem niedawno, np. o irlandzkich pralniach („Drobiazgi takie jak te”), o ludziach żyjących w oblężonym Sarajewie („Sarajewskie marlboro”), o młodzieńcu gnębionym w XVIII wiecznej Szkocji przez okrutnego konstabla („Jego krwawe zamiary”), czy wreszcie o ciężkiej doli amiskich („Uwolniona”) i mormońskich kobiet („Żona mormona”).

I teraz ta przerażająca historia. O mennonitach, a właściwie dręczonych mennonitkach i ich oprawcach - mennonickich mężczyznach. Oparta na prawdziwych wydarzeniach z kolonii w Boliwii, w której kobiety i dziewczęta budziły się rano posiniaczone i zakrwawione, myśląc, że atakowały je demony. Aż wyszło na jaw, że ośmiu mężczyzn (mężów i braci) usypiało je odurzającym specyfikiem dla krów, a następnie brutalnie gwałciło w nocy, gdy inni spali. Proceder trwał przez dwa lata i dotknął prawie 300 ofiar w wieku od 5 do 65 lat.

Ta książka to ani reportaż, ani powieść, lecz zasymulowany zapis rozmów kobiet, które po aresztowaniu mężczyzn spotykają się, by postanowić co dalej robić: zostać w kolonii i przebaczyć mężczyznom? Zostać i walczyć z oprawcami, którym na pewno wszystko ujdzie na sucho? Opuścić kolonię? Ale jak miałyby to zrobić, skoro mówią w niezrozumiałym dla innych języku, nie potrafią czytać, nigdy nigdzie nie wyjeżdżały, nie wiedzą jak wygląda świat ani z prasy, ani z telewizji. No to jak ruszać w nieznane? Przede wszystkim zaś mają bardzo niskie poczucie własnej wartości. Uważają, że nie są członkami swojej społeczności, tylko towarami. I kiedy ich mężczyźni już je zużyją tak, że po trzydziestce wyglądają na sześćdziesiątkę, a ich łona dosłownie wypadają z ich ciał na nieskazitelną podłogę w kuchni, to ci mężowie i ojcowie zarazem sięgają po świeży towar - po ich wspólne córki.

W książce nie ma prawie żadnej akcji, mimo to nie mogłam się oderwać. Ot, siedzą pokrzywdzone kobiety na strychu przez kilka nocy i sobie dyskutują, jak to kobiety. Czasem się kłócą, płaczą, są wściekłe, czasem żartują, są dla siebie nawzajem pocieszeniem. I gadają, gadają, gadają, ple-ple-ple. Wydaje się, że nudy? No momentami może tak, tym bardziej, że to nie jest zapis prawdziwej rozmowy, tylko wyobrażenie autorki, która wywodzi się z tej społeczności i uznała, że w imieniu pokrzywdzonych potrafi dać świadectwo odwagi i siły tych kobiet.

Dzieło nie jest doskonałe, przegadane i momentami nudnawe, niestety forma nie sprostała treści i doniosłości wydarzeń. Ale dla mnie i tak ma olbrzymią moc. Zachęcam do przeczytania kolejnej odsłony tego co człowiek człowiekowi...

Ależ ten świat jest popaprany, a człowiek człowiekowi potrafi zrobić okropne rzeczy…
Opartych na faktach książek uzasadniających powyższą opinię jest mnóstwo, kilka czytałam całkiem niedawno, np. o irlandzkich pralniach („Drobiazgi takie jak te”), o ludziach żyjących w oblężonym Sarajewie („Sarajewskie marlboro”), o młodzieńcu gnębionym w XVIII wiecznej Szkocji przez...