Przepiękna powieść, która pokazała mi polską wieś jako przestrzeń mitu i baśni. Tu człowiek i natura żyją jako jedno istnienie, tworząc świat pełen tajemnic i magii.
Sokołów to wieś, w której żyją zwykli ludzie, ale ich historie dają pełnię ludzkich doświadczeń. Są tu narodziny i śmierć, miłość i nienawiść, dobro i zło. Wszystko to opowiedziane jest za sprawą historii Florentyny, późnego dziecka Jodełki, dziewczynki obdarzonej niezwykłą zdolnością czarowania kwiatów. Jej życie nie jest jednak baśniowe. Wzrasta wśród innych mieszkańców Sokołowa i tak jak oni przeżywa tragedie, boi się wojny, nie zna odpowiedzi na wiele pytań, bywa zagubiona. Jej wielka wrażliwość wielokrotnie jest konfrontowana z prozą życia. Florentyna wielokrotnie przekonuje się, że w świecie człowieka jest dużo zła, na które nie da się nic zaradzić. Mimo że jest prostą wiejską dziewczyną zadaje ważne pytania, z których najważniejsze brzmi: po co jestem potrzebna? Chęć nadania swojej egzystencji sensu jest właśnie sednem życia bohaterki.
Historia Florentyny rozgrywa się w przestrzeni, która mnie oczarowała. Sokołów znajduje się gdzieś w przedwojennej Polsce, wśród lasów i bagien, daleko od wielkiego świata, choć jego echa tu docierają. To miejsce, gdzie żyją czarownice, ze studni dobiega głos dziewczyny, a w okolicznej jaskini mieszka mądry pustelnik. W rzece można zobaczyć topielicę, a pomocy dla pogrążonego w niemocie dziecka szuka się u szeptuchy. Brzmi jak opis krainy baśniowej? Owszem, ale w baśniach mieszka też zło i tak samo dzieje się we wsi Florentyny. Pojawia się ono powoli, najpierw zapowiadane tajemniczymi zniknięciami ludzi i chorobami zwierząt, więdnącymi kwiatami i marnymi plonami. Wreszcie ujawnia się i powoduje, że mieszkańcy postanawiają sami z tym złem się rozprawić. Niestety, najgorsze przychodzi jednak jako wojna, a na nią nikt rady nie ma.
Autorka pokazuje poprzez historie różnych bohaterów, że z kontaktu ze złem nikt nie wychodzi czysty i zdrowy. Łamie ono każdego: jeden traci przez nie rozum, inny zamyka się w sobie, a jeszcze inny nie potrafi żyć wśród ludzi.
Metaforą doświadczeń bohaterów jest drewniany domek dla lalek, stojący w pokoju Florentyny. Za sprawą nieznanych sił laleczki w nim mieszkające odtwarzają losy rodziny i żyją własnym życiem.
Wielkim atutem powieści Agnieszki Kuchmister jest dopracowany język, którym opowiada ona o wydarzeniach. Na poły poetycki, z elementami filozofii, a jednocześnie bardzo swobodny i sprawnie budujący świat przedstawiony.
Cieszę się, że za sprawą wyzwania sierpniowego odkryłam „Florentynę od kwiatów” i jej autorkę. Na pewno przeczytam kolejne jej książki, do czego zachęcam też innych. Jeśli lubicie realizm magiczny z elementami baśni i folkloru to sięgnijcie po tę powieść. Jest naprawdę piękna.

Przepiękna powieść, która pokazała mi polską wieś jako przestrzeń mitu i baśni. Tu człowiek i natura żyją jako jedno istnienie, tworząc świat pełen tajemnic i magii.
Sokołów to wieś, w której żyją zwykli ludzie, ale ich historie dają pełnię ludzkich doświadczeń. Są tu narodziny i śmierć, miłość i nienawiść, dobro i zło. Wszystko to opowiedziane jest za sprawą historii...