Magiczna książka. Chyba lepsza od pierwszej części.

Magiczna książka. Chyba lepsza od pierwszej części.

Dziś ciąg dalszy tajemniczej historii pełnej głosów przeszłości, historii o mieszkańcach wsi Sokołów. Mijają lata, córki Florentyny dorastają pielęgnując swoje niezwykłe umiejętności. Nadzieja, bo to głównie o niej jest drugą część trylogii, swoją przyszłość związała z opieką nad zwierzętami.

Przyznam, że drugi tom wchłoną mnie od pierwszych stron. Już wiedziałam czego się spodziewać po piórze autorki, ale baśniowy niemal klimat poruszył najgłębsze zakamarki mojej wrażliwości. @aga.kuchmister w sposób niezwykle hipnotyzujący buduje klimat niezwykłości, powracającego mroku, blasku księżyca i niebieskiego ogrodu. Ukazuje miłość do otaczającego nas świata, zwierząt podkładających ufność w opiekującym się nimi człowiekowi, roślinach odwdzięczają tych się swoim pięknem i kojącym zapachem. To książka o szacunku, o przemijaniu, zmieniających się osobach przy rodzinnym stole, o żalu niespełnionej miłości, o zemście, o miłości rodziny i akceptacji odmienności.

W domu rodziny Dziubów życie toczy się swoim trybem. Nadzieja studiuje w Poznaniu, bliźniaczki Róża i Jaśmina dorastają. Nieopodal Lisiego Lasu Cyganie rozbijają obóz, z którego unosi się magiczna melodia cygańskich skrzypiec. W Czarnym Lesie budzi się dawno Zakopane zło, które chce dokonać zemsty na mieszkańcach, wydaje się, że najbardziej podatnym na jego działanie jest osobą, która powinna być ostoją i opoką wiernych dusz.

Bohaterka, na której skupia się uwaga czytelnika, wędruje między rodzinnym Sokołowem, uczelnią w Poznaniu, a Puszczą Białowieską, w której próbuje odnaleźć szczęście i miłość. Tu znów przeplatają się słowiańskie wierzenia, realizm magiczny z cudami i pozornie niewyjaśnialnymi zdarzeniami splecionymi drżeniem ćmich skrzydeł.

Autorka niczym najbardziej wprawny bajarz pokazuje nam, że nie wszystko musi być wyjaśnione, nie każda śmierć opłakana, nie każda miłość spełniona, ale wszystko ma swoje miejsce i czas jak w żyjącym własnym życiem domku dla lalek .

Polecam wszystkim tym, którzy chcą zanurzyć się w opowieści z pogranicza jawy i snu.

Dziś ciąg dalszy tajemniczej historii pełnej głosów przeszłości, historii o mieszkańcach wsi Sokołów. Mijają lata, córki Florentyny dorastają pielęgnując swoje niezwykłe umiejętności. Nadzieja, bo to głównie o niej jest drugą część trylogii, swoją przyszłość związała z opieką nad zwierzętami.

Przyznam, że drugi tom wchłoną mnie od pierwszych stron. Już wiedziałam czego się...

Czytając opis na okładce nie zwróciłam wystarczającej uwagi na słowa "historia naznaczona śmiercią i szaleństwem". W teorii podchodzi ona pod fantastykę, widać w niej jakieś ślady magii, ale mgliste i często obalane przez przedstawione fakty. Ciężko powiedzieć, że to historia o samej Nadziei, bardziej bajdurzenie o przemijaniu świata i postaci, których nie zdążyłam nawet poznać. Zmęczyła mnie ta historia, nie polecam.

Czytając opis na okładce nie zwróciłam wystarczającej uwagi na słowa "historia naznaczona śmiercią i szaleństwem". W teorii podchodzi ona pod fantastykę, widać w niej jakieś ślady magii, ale mgliste i często obalane przez przedstawione fakty. Ciężko powiedzieć, że to historia o samej Nadziei, bardziej bajdurzenie o przemijaniu świata i postaci, których nie zdążyłam nawet...

Przy drugim tomie skopiuję moją opinię do pierwszego: Kocham takie książki. Przypominają mi klimaty "Chłopów", książki Myśliwskiego, Jakuba Małeckiego, "Prawiek i inne czasy" Tokarczuk, "Sto lat samotności" Marqueza i niedawno przeczytaną "Sagę o ludziach ziemi" oraz na przykład serial "Boża podszewka". Widzę, że jeszcze w tym miesiącu wychodzi trzeci tom! Jest na co czekać!

Przy drugim tomie skopiuję moją opinię do pierwszego: Kocham takie książki. Przypominają mi klimaty "Chłopów", książki Myśliwskiego, Jakuba Małeckiego, "Prawiek i inne czasy" Tokarczuk, "Sto lat samotności" Marqueza i niedawno przeczytaną "Sagę o ludziach ziemi" oraz na przykład serial "Boża podszewka". Widzę, że jeszcze w tym miesiącu wychodzi trzeci tom! Jest na co...

Dalszy ciąg opowieści z Sokołowa. Podobnie jak w pierwszej części było tu równie dużo smutnych wydarzeń chwytających za serce, które zostały jeszcze szybciej opowiedziane. Mam wrażenie, że momentami dziwnie brakowało "akcji", bohaterowie kręcili się w kółko, a magia z czasem znikała i zostawało zwykłe, szare życie i dużo smutku. Niezmiennie styl autorki nie zawiódł, historia mimo wszystko wciąga, wywołuje emocje. Kiedyś z pewnością wrócę do nich ponownie.

Dalszy ciąg opowieści z Sokołowa. Podobnie jak w pierwszej części było tu równie dużo smutnych wydarzeń chwytających za serce, które zostały jeszcze szybciej opowiedziane. Mam wrażenie, że momentami dziwnie brakowało "akcji", bohaterowie kręcili się w kółko, a magia z czasem znikała i zostawało zwykłe, szare życie i dużo smutku. Niezmiennie styl autorki nie zawiódł,...

Momentami książka mnie troszkę nudziła, zdarzyło się, że gubiłam wątek i jakoś nie pochłonęła mnie ta historia przez co dosyć długo ja czytałam, ale książkę uważam nadal za bardzo przyjemną do czytania, wzruszająca i poruszającą ważne kwestię między innymi zwierząt czy przemijania czasu.

Momentami książka mnie troszkę nudziła, zdarzyło się, że gubiłam wątek i jakoś nie pochłonęła mnie ta historia przez co dosyć długo ja czytałam, ale książkę uważam nadal za bardzo przyjemną do czytania, wzruszająca i poruszającą ważne kwestię między innymi zwierząt czy przemijania czasu.

Piękna, wzruszająca historia, przez którą płynie się jak we śnie....

Piękna, wzruszająca historia, przez którą płynie się jak we śnie....

Magiczna, piękna, wzruszająca. Przepiękny język, czytasz i płyniesz z nurtem historii....

Magiczna, piękna, wzruszająca. Przepiękny język, czytasz i płyniesz z nurtem historii....

Jeżeli miałabym nadać nazwę nowemu gatunkowi literatury pięknej, byłaby to: "literatura niezwykła". A do niej zaliczyłabym wszystkie książki Agnieszki Kuchmister.
***
Wyprawa w świat Florentyny, a później Nadziei był dla mnie jedną z najwspanialszych podróży literackich w życiu. Agnieszka Kuchmister jest prawdziwą malarką słowa i rzeźbiarką uczuć. Swoją dylogią "Florentyna od kwiatów" i "Nadzieja od zwierząt" sprawiła, że porwał mnie wir nostalgii i wzruszeń. Ogromna tkliwość i łagodność narracji, niewyobrażalne pokłady wrażliwości i subtelnie wydobywane okruchy opowieści poruszyły mnie i oczarowały.

Czytając lekturę miałam nieodparte wrażenie, że zanurzam się w czas "Stu lat samotności" G. G. Marqueza. Dylogia jednak mocno osadzona jest w realiach Polski - tej z czasów przed, w trakcie i po II wojnie światowej.
Pisarka perfekcyjnie tworzy opowieść, wplatając w nią elementy fantastyki i realizmu magicznego. Nie brak tutaj gloryfikacji przyrody i prób utrzymania więzi z nią. Autorka pochyla się nad słowem i znaczeniem rodziny, ich zależności, wzajemnego szacunku, oddania i miłości. To też próba oswojenia człowieka z upływającym czasem. Pokazuje, że czas nie płynie linearnie, a zatacza krąg, zapętla się, zazębia, zawraca i kluczy. W świecie nic tak naprawdę nie umiera - zmienia jedynie formę.

Historia aż kipi od ludowych wierzeń, proroczych snów, miejsc pełnych tajemnic, ech przeszłości, onirizmu, nostalgii, smutku i marzeń.
Sokołów, niewielka wieś, która może starczyć za cały świat, bo pełna jest ukrytych miejsc i znaczeń. Świat namacalny przenika inna rzeczywistość. Jest tutaj piękny pałac dziedzica, Nieme Stawy, jaskinia ze świętym mędrcem i cmentarz, gdzie można odnaleźć spokój. Są łąki zarośnięte kwiatami i świętymi ziołami. Jest Czarny Las, gdzie mieszkają zwierzęta i echo. Jest Lisi Las, gdzie zamieszka zło. Jest Lisia Nora ze swoimi lisimi ludźmi. Jest rzeka - prastara bogini - władczyni życia i śmierci.
Jest Jodełka i Mateusz, Maciej i Paweł, nigdy niepoznany Janek, który nie wrócił z wojny i jest ona - Florentyna - dziewczynka obdarzona niezwykłymi zdolnościami. Jest kościół i ksiądz Strąk, Mogiłek, kot Ozi... wymalowany w kwiaty pokoik na poddaszu i dziwne monstrum z rogami na głowie przy studni, w której czasem zapada się czas i w której nieraz słychać głosy studziennej panny. Teatrzyk Czarna Koza z piękną Leną Wichrówną, dziedzic Rytel, panicz, Johasia i Antek, Jutrowoj od gwiazd. Jest Domek dla lalek, gdzie figurki prowadzą własne życie, kiedy nikt nie patrzy. A potem pojawia się Siemił, Nadzieja, Róża, Jaśmina i ta trzecia, co nigdy jej nie było. Jest Mala Luna, niebieski chłopiec i grupa zwierząt z Mariolą i Borówką na czele.
W Sokołowie życie się toczy, zatacza kręgi i ukazuje wiele prawd, których ludzie doświadczają. Jedna z nich uczy, że nawet jeśli jest się bardzo dobrym, nie znaczy to, że nie zazna się smutku lub innych okropność w życiu. Inna, że śmierci można się nie bać, ale przemijania trochę już jakoś tak. A jeszcze inna mówi, że piękna też ludzie nie znoszą, tak jak i odmienności.
Mogłabym tak jeszcze wymieniać, opisywać i interpretować. Ja Was jednak zachęcam po sięgnięcie do książek. Są wspaniałe, mądre życiową mądrością, mieszczące moc ludzkich uczuć - bardzo nam wszystkim bliskich. Stanowią wnikliwą analizę nas samych, naszych myśli, marzeń, tęsknot i obaw.
Książki Agnieszki Kuchmister mają specjalne miejsce przy piecu w izbie mego serca

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Jeżeli miałabym nadać nazwę nowemu gatunkowi literatury pięknej, byłaby to: "literatura niezwykła". A do niej zaliczyłabym wszystkie książki Agnieszki Kuchmister.
***
Wyprawa w świat Florentyny, a później Nadziei był dla mnie jedną z najwspanialszych podróży literackich w życiu. Agnieszka Kuchmister jest prawdziwą malarką słowa i rzeźbiarką uczuć. Swoją dylogią...

Ponownie, po Florentynie od kwiatów, szczera przyjemność czytania czarownej historii o ludziach tak blisko związanych z naturą, że to aż sprawia ból. Historia dziewczynki, kobiety, która w czarodziejski wręcz sposób rozumiała i przejmowała cierpienie zwierząt. Kosztem swojego serca, zdrowia, radości. O miłości, ludzkim niezrozumieniu, odkupieniu.

Ponownie, po Florentynie od kwiatów, szczera przyjemność czytania czarownej historii o ludziach tak blisko związanych z naturą, że to aż sprawia ból. Historia dziewczynki, kobiety, która w czarodziejski wręcz sposób rozumiała i przejmowała cierpienie zwierząt. Kosztem swojego serca, zdrowia, radości. O miłości, ludzkim niezrozumieniu, odkupieniu.