„Co takiego było w tym portrecie, że oboje tak dziwnie się zachowali? Nie drążąc tematu, poszła do swojego pokoju i ustawiła obraz pod ścianą. Kucnęła przy nim i długo wpatrywała się w blade oblicze dziewczyny.

– Kim jesteś? – wyszeptała i westchnęła ciężko”.

W ostatnim czasie pojawiło się w naszym kraju sporo powieści dotykających tematyki drugiej wojny światowej. Wojna i miłość to połączenie, które pisarze bardzo lubią. Wydaje się, że czytelnicy także. Chętnie sięgamy po książki osadzone w konkretnych historycznych realiach i przenosimy się do świata, którego już nie ma. Świata, który przestał istnieć wraz z wybuchem wojny właśnie.

Również lubię tego typu literaturę, toteż z przyjemnością sięgnąłem po najnowszą powieść Natalii Thiel pod tytułem „Dziewczyna z portretu”. Ukazała się ona nakładem wydawnictwa Zysk i S-ka. Recenzowałem debiut tej autorki i byłem bardzo ciekaw, co zaprezentuje w swojej drugiej powieści. Po skończonej lekturze jestem pełen zachwytu. Pani Natalio, czapki z głów. Właściwie trudno uwierzyć, że jest to dopiero druga książka pisarki. Thiel jest bardzo dojrzała, dokładnie wie, co chce napisać i co chce przez to przekazać.

„Dziewczyna z portretu” to rewelacyjna powieść. Powieść o wielkiej miłości, namiętności, zdradzie i odrzuceniu. Powieść o niewinnych marzeniach, brutalnie przerwanych przez drugą wojnę światową. Jest to wreszcie powieść o życiu po wojnie. Życiu całkowicie innym od poprzedniego, naznaczonym wielką traumą. Język i styl książki są również na najwyższym poziomie. Jestem pewien, że nieraz wzruszycie się podczas lektury – podobnie jak piszący te słowa.

Natalia Thiel wie, jak zaangażować czytelnika, jak związać go z bohaterami książki i opowiadaną historią. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że nie mogłem oderwać się od tej powieści. Niecierpliwie czytałem kolejne strony, chcąc dowiedzieć się, jak potoczą się losy bohaterów. Kibicowałem im, chociaż jednocześnie czasem irytowało mnie ich zachowanie. Ale po kolei.

Hania Skorska właśnie traci pracę w redakcji. Jest załamana i przytłoczona życiowymi problemami. Aby złapać oddech, wyjeżdża do dziadków na Pomorze. Mirosława i Jan Dorosz mieszkają w pięknym starym dworku blisko morza. Pewnego dnia dziewczyna kupuje portret nieznanej kobiety. Właściwie nie potrafi nawet wytłumaczyć dlaczego, kieruje się po prostu impulsem. Jednak gdy pokazuje obraz dziadkom, w ich zachowaniu następuje dziwna zmiana. Hania jest zaskoczona. Dlaczego dziadkowie nagle nie chcą z nią rozmawiać? Jaką tajemnicę skrywa stary dworek? I przede wszystkim: kim jest dziewczyna z portretu?

Wreszcie Jan Dorosz – teraz już sędziwy starzec – wraca pamięcią do czasów swojej młodości. Przenosimy się do lat 20. XX wieku. Janek jest przyuczany przez ojca do krawiectwa. Pewnego dnia obaj udają się do słynnego pensjonatu „Biała Dama”. Tam Jan styka się z zupełnie innym światem – światem pełnym bogactwa, przepychu i elegancji. Poznaje Klarę i Wiliama. Rodzi się między nimi przyjaźń. Jednak czy możliwa jest przyjaźń między tak różnymi osobami? Co może się wydarzyć, gdy dwóch mężczyzn będzie rywalizować o tę samą kobietę?

Janek, Klara i Wiliam przeżywają beztroskie dni swojej młodości. Wydaje się, że tak już będzie zawsze – wspólne rozmowy, zabawy. Jednak na horyzoncie zbierają się burzowe chmury. Wybucha wojna. Życie naszych bohaterów ulega diametralnej zmianie. Nagle okazuje się, że nic od nich nie zależy. Że to inni decydują o ich losie, o tym, kim mają być i co mają robić. Klara i Jan stają przed trudnymi wyborami, które na zawsze naznaczą ich dalsze losy.

„Dziewczyna z portretu” to świetnie napisana powieść, bez reszty angażująca czytelnika. Natalia Thiel pisze w sposób niezwykle plastyczny i realistyczny. Wiernie oddaje wszystkie rozterki bohaterów i ich uczucia. Podczas lektury miałem wrażenie, że jestem tuż obok nich, że czuję i widzę to, co oni. Nie chcę zdradzać zbyt wiele z fabuły. Powiem tylko, że według mnie jest to przepiękna i bardzo wzruszająca książka. Czy można kochać za wszelką cenę? Czy zawsze należy walczyć o swoją miłość? Czy można wygrać z przeznaczeniem?

Zdecydowanie polecam wam tę powieść. Sam natomiast z przyjemnością przyznaję dziesięć gwiazdek. Pani Natalio, już czekam na kolejną książkę.

Wojciech Sobański