Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Chciałabym mieć kiedyś inne serduszko - mówiła dalej uśmiechając się do swej lali. - Może ktoś mi kiedyś takie kupi. Nie potrzebuję więcej lalek.
- Chyba nie można kupić serca. - Zawahałem się. [...] Jak chcesz, to podzielę się z tobą swoim sercem - zaproponowałem tak jakoś bez namysłu, bo zrobiło mi się jej bardzo żal i chciałem ją podnieść na duchu.
- Tak po prostu? - wytrzeszczyła na mnie oczy, patrząc jak na wariata.
- Czemu nie? Tata ciągle mi powtarza, że mam wielkie serce więc chyba wystarczy dla nas dwojga. Trochę dla ciebie, trochę dla mnie.

Jak marni jesteśmy wobec świata! Każdego z nas czeka śmierć, każdy z nas odejdzie i zostawi po sobie pusty pokój, kilka sztuk ubrań, uśmiech na czarno-białym zdjęciu.

Być twoim przyjacielem, to zaszczyt, to więź na całe życie.

Gdzieś za małymi plecami mury kruszą się i upadają, dorośli przejmują się swoimi sprawami, ludzie rodzą się i umierają. I tylko czas płynie tak samo, choć dla każdego inaczej.

Jej wola była jak rzeka zrywająca wszelkie tamy. Znałem ją zbyt dobrze, by tego nie zrozumieć.

Narodziłem się w mieście stworzonym przez znój tysięcy zwykłych ludzi, zbudowanym od podstaw w ciągu tych niespełna dwudziestu lat pokoju, jakie dane nam było przeżyć między dwiema wielkimi wojnami.

To, co czyni człowieka wielkim, jest w sercu, w jego duszy. Istnieje wielu malarzy, którzy są w stanie odtworzyć choćby najtrudniejsze detale rzeczywistości, jednak kiedy próbują namalować coś własnego… cóż, okazuje się, że są zaledwie przeciętni, a świat niczego bardziej nie znosi od miernot.