To jest zawsze fascynujący widok...

Atmosfera naładowana dziwnym, intrygującym, ekscytującym, emocjonującym, orzeźwiającym uczuciem lęku. Najbardziej widowiskowo wygląda w nocy. Człowiek siedzi w ciemności. Wszystkie światła pogaszone. Albo samoczynnie, albo własnoręcznie. Otulony ciemnością, przodem skierowany w stronę okna. Oczekujący na spektakl w poszukiwaniu wrażeń. Jedni oczekują, a inni drżą chowając się po kątach, do szafy bądź nasuwając po sam czubek głowy kołdrę. Tacy to są obezłwadnieni, przerażeni, skamieniali od wszeograniającego lęku, rozlewającego się po całym wnętrzu.
Ja jestem z tych oczekujących. Skierowany w stronę okna czekam na pełną blasku noc, z elektrycznymi pęknięciami kaleczącymi ciemne niebo. Inaczej smakuje w dzień, inaczej w nocy. W dzień widać kiedy się zbliża. Niebo na horyzoncie, daleko w tle robi się coraz ciemniejsze. Powoli się zbliża. Słychać ją coraz bardziej. Psy z potkulonymi ogonami, z narastającym skamleniem zaczynają szukać bezpiecznego zakątka.
A gdy już jest na wyciągnięcie ręki, wiatr staje się jej sprzymierzeńcem, szarpiąc swymi porywami, z całą zwartą mocą, powala wszystko, co znajdują się blisko... i krzyczy, niebo zaczyna się wydzierać, drze ryja niemiłosiernie...

Wyobraźnia to niesamowity wehikuł. To maszyna nie z tej ziemi. We władzy odpowiedniego umysłu jest zdolna do czynienia niezywkłych rzeczy. Tylko ci, co ją karmią, nieustannie, z wielką wytrwałości, są w stanie zrozumieć jej wartość. Wpływa na życie i daje takie owoce, nasycając, wypełniając myśli po brzegi, tym co w niej najlepsze. Wystarczy je później tylko zebrać...
Czytając "Dziewczynę, którą kochały pioruny" czuje się w wyobraźni elektryczność, subtelnie przepływającą przez nasze neurony. Czytający jest naładowany, a jego wnętrze, tak jak niebo w czasie burzy, ciągle błyska i nie może przestać. Nikt na własnej skórze nie chciałby z pewnością przekonać się, co w trawie piszczy i co dokładnie się wydarzy, gdy piorun porazi ciało. Ale co innego doświadczyć tego w wyobraźni...
Nie spodziewałem się, że otwierając tę piorunującą treść, będzie ona naprawdę piorunąca. Nie liczyłem na aż takie wyładowania. Wydawało mi się, że to oczekiwanie na moc wrażeń, będzie jedynie stratą czasu, fałszywym alarmem.
A jednak, obecność bijących gdzieś piorunów, cały czas była blisko. I jak tu nie kochać tej wspaniałej WYOBRAŹNI...

"Niebo jest posiniaczone, tylko burza może je uleczyć"
Julianna Baggott – Nowa Ziemia

Gdy jesteś czytelniku jak niebo... posiniaczony, pokiereszowany, wymemłany, styrany...
Sięgaj po książki, które jak burza niebo, będą w stanie cię uleczyć..., przynieść chwilowe ukojenie...:)

To jest zawsze fascynujący widok...

Atmosfera naładowana dziwnym, intrygującym, ekscytującym, emocjonującym, orzeźwiającym uczuciem lęku. Najbardziej widowiskowo wygląda w nocy. Człowiek siedzi w ciemności. Wszystkie światła pogaszone. Albo samoczynnie, albo własnoręcznie. Otulony ciemnością, przodem skierowany w stronę okna. Oczekujący na spektakl w poszukiwaniu wrażeń....