Przez ostatni tom zastanawiałam się co tu się wyrabia?

Niby seria, ale 1. i 2. tom wcale się ze sobą nie łączył. Po trzecim tomie mam lepszy ogląd, zaczęłam widzieć znacznie szerszy plan, który autor tworzy. I zaczęło się dziać.

Postaram się pokrótce wspomnieć o fabule, że coby nie spojlerować.
Tym razem dostajemy kontynuację historii z poprzedniego tomu tj. "Sztycha", ale mamy też nawiązanie do "Więzów Zony". Elementy w mojej głowie zaczęły wskakiwać na swoje miejsce.

Bohaterowie po ostatniej konfrontacji z wrogiem przechodzą rekonwalescencję. W środku Zony, w domku na środku jeziora. Cisza spokój i tylko trzeszczące anomalie wokół, zmieniające swoje położenia jako i słońce na niebie.Do tego już się przyzwyczaili. Ale sielankowy nastrój nie trwa długo.

Dziadzio Kret, ma miękkie serce, ale na szczęście ma też twardą dupę. Wrogie oddziały czekają na naszych bohaterów od samego początku i na każdym kroku, a w atakujących grupach złoli można przebierać.

Tak jak narzekałam na powoli rozkręcającą się akcję w Sztychu, tak w "Dwóch mutantach" nie miałam powodu do marudzenia. Początek wymagał nieco koncentracji, aby połapać się z jakimi przeciwnikami bohaterowie będą mieć do czynienia. A później trafiłam w wir wydarzeń i sprytnych intryg.
Lubię obecny w tej serii militarny klimat, otoczkę nieprzewidywalności i ryzyka. Wsiąkłam już w świat Zony od Kulikowa. Wiem też na pewno, że sięgnę po kolejne tomy, bo Kret, Bull, Chomik i Sztych to swoje ziomki, a swoich się nie zostawia.

Przez ostatni tom zastanawiałam się co tu się wyrabia?

Niby seria, ale 1. i 2. tom wcale się ze sobą nie łączył. Po trzecim tomie mam lepszy ogląd, zaczęłam widzieć znacznie szerszy plan, który autor tworzy. I zaczęło się dziać.

Postaram się pokrótce wspomnieć o fabule, że coby nie spojlerować.
Tym razem dostajemy kontynuację historii z poprzedniego tomu tj. "Sztycha",...