“Ślepnąc od świateł” było świetne, ale “Dawno temu w Warszawie” jest jeszcze lepsze… i na tym właściwie mógłbym skończyć.
Miałem pewne obawy, czy aby nie jest to próba odcinania kuponów od sukcesu pierwszej części, ale już po kilkudziesięciu stronach nie mogłem oderwać się od lektury. Można Żulczyka nie lubić, ale trudno zaprzeczyć, że może poza Twardochem nikt nie potrafi pisać o współczesnej rzeczywistości w sposób tak nonkonformistyczny. Nie wybiera sobie łatwych tematów, nie łasi się do czytelnika. Był taki zespół, który muzycznie przedstawiał ciemną stronę księżyca. Żulczyk bez osłonek pokazuje ciemną stronę naszej rzeczywistości. Jest w tym swoim pisaniu bezkompromisowy, brutalny, często wulgarny aż do wyuzdania. Jakkolwiek by to oceniać, to posługuje się językiem po mistrzowsku.
Wprawdzie język współczesnej literatury już dawno przestał przypominać klasyczną polszczyznę, ale “Dawno temu w Warszawie” ma nikłe szanse znaleźć się w kanonie lektur szkolnych. Trudno jednak, żeby było inaczej, skoro jej akcja toczy się w skrajnie spatologizowanym środowisku gangsterskim.
W porównaniu do poprzedniczki ta powieść jest bardziej spójna i jej fabuła jest znacznie staranniej przemyślana. Dominuje znany już tercet, czyli Duch, Pazina i Dario, ale pojawiają się nowe, równie wyraziste postaci. Nawiasem mówiąc, określenie wszystkich tych osób “bohaterami powieści” brzmiałoby jednak cokolwiek szyderczo, a na pewno dwuznacznie.
W warstwie fabularnej znajdzie się tu zarówno wyrafinowana intryga, jak przyjaźń, miłość i oczywiście ogromna ilość przemocy. A wszystko to w pamiętnym szczycie pandemii i wszystkich towarzyszących temu okoliczności społeczno-politycznych.
Dla mnie to było znakomite literackie otwarcie nowego roku.
Zdecydowanie polecam.

“Ślepnąc od świateł” było świetne, ale “Dawno temu w Warszawie” jest jeszcze lepsze… i na tym właściwie mógłbym skończyć.
Miałem pewne obawy, czy aby nie jest to próba odcinania kuponów od sukcesu pierwszej części, ale już po kilkudziesięciu stronach nie mogłem oderwać się od lektury. Można Żulczyka nie lubić, ale trudno zaprzeczyć, że może poza Twardochem nikt nie potrafi...