Wow, nie pamiętam, żebym czytała ostatnio coś tak szczerego. Tak szczerze szczeniackiego, bo to określenie najlepiej pasuje do głównego bohatera. Jarle jest okropnym szczeniakiem - szczeniackie jest jego podejście do polityki, szczeniackie jest jego imprezowanie, szczeniacki jest związek z Katrine i zakochanie w Yngvem. Wszystkie złe decyzje, które podejmuje trakcie książki też są cudownie szczeniackie, cudownie błahe, cudownie nastoletnie. Nawet jeśli bohater zawodzi wszystkich po kolei, jakoś trudno traktować każdą jego porażkę jako jakiś koniec świata. Większość można skwitować "młody on i głupi", co z resztą sam Jarle zauważa.

A to wszystko jest napisane jakoś tak soczyście, jakoś tak wciągająco. Autor pokazuje nastoletnie rozterki, bóle egzystencjalne, kace moralne bez wpadania w angst i problemy większe niż życie. Czasami jedynie przynudza, zwłaszcza w drugiej połowie, gdy człowiek chce już do finału, a tu jeszcze go przetrzymują refleksjami na temat gówniarstwa.

Chociaż co krok przypomina nam się, że książka dzieje się na początku lat 90., to trudno mi było nie odczuć jej jako zadziwiająco aktualnej. Gdyby wyciąć wstawki o Gorbaczowie i wrzucić parę smartfonów, "Człowiek, który pokochał Yngvego" spokojnie mógłby uchodzić za książkę napisaną 15 lat później niż rzeczywiście się ukazał. Bardzo urzekła mnie ta uniwersalność.

A jeśli coś najbardziej mnie w tej książce zaskoczyło, to ostatni rozdział. Po wcześniejszej jeździe bez trzymanki wydał się jednocześnie dziwny, niepasujący, a z drugiej strony - pasujący idealnie.

Wow, nie pamiętam, żebym czytała ostatnio coś tak szczerego. Tak szczerze szczeniackiego, bo to określenie najlepiej pasuje do głównego bohatera. Jarle jest okropnym szczeniakiem - szczeniackie jest jego podejście do polityki, szczeniackie jest jego imprezowanie, szczeniacki jest związek z Katrine i zakochanie w Yngvem. Wszystkie złe decyzje, które podejmuje trakcie książki...