Taka niepozorna ta książeczka, taka skromniutka, schowana za plecami innych, nieśmiała, szara... Gdyby nie wydawca, niewielki, ale ważny, znany z dobrych tytułów, byłaby pewnie nie do zauważenia. No i autorka, raczej niewielu osobom znana, może tylko tym zainteresowanym poezją rodzimą i konkursami prozatorskimi jeszcze, a poza nimi to nazwisko nic nam nie mówi. Nie mówiło, bo teraz już mówi, i mówi dobrze i mądrze.
Nie sposób uniknąć wrażenia, kiedy czyta się te teksty, że mamy do czynienia z dojrzałą prozą autora od lat wydającego książkę za książką, takie to dobrze, takie bez zarzutu, tak precyzyjnie skonstruowane, i takie idealne - tak, idealne właśnie, nie znajduję lepszego słowa - w warstwie języka. Melodia skomponowana ze słów nie rani ucha żadnymi dysonansami, przekazuje, co ma do przekazania ważnego, ale ani na chwilę nie rezygnuje z misji artystycznej - w końcu to literatura piękna.
Poetyckość tej prozy nie odbiera jej, broń Boże, mocy ani bezpośredniości, znajdujemy tu losy ludzkie i losy miejsc na Ziemi, ocieramy się o historię i politykę, a sprawy narodowościowe grają tu ważną rolę (Polacy, Ukraińcy, Żydzi, Niemcy, Rosjanie, kreśleni bez upiększeń i bez uprzedzeń). Jest lirycznie, ale też konkretnie, bez niejasności i rozmywających obraz nieudanych metafor. Tematyka nie jest odkrywcza, nic tu nowego pod słońcem, a czyta się to z poczuciem, że to istotne, niebłahe, obecne nadal w duszach ludzi sprawy.
Miejmy nadzieję, że na rynku wydawniczym pojawi się więcej prozy Marioli Kruszewskiej. Oby tak się stało.

Taka niepozorna ta książeczka, taka skromniutka, schowana za plecami innych, nieśmiała, szara... Gdyby nie wydawca, niewielki, ale ważny, znany z dobrych tytułów, byłaby pewnie nie do zauważenia. No i autorka, raczej niewielu osobom znana, może tylko tym zainteresowanym poezją rodzimą i konkursami prozatorskimi jeszcze, a poza nimi to nazwisko nic nam nie mówi. Nie mówiło,...