„Kiedy człowiek mieszka na cmentarzu, to przywyka do tego, by dzielić ludzkość raczej na żywych i umarłych, niż na chrześcijan i Żydów.”

Kronika życia i śmierci, biedy, trosk i marzeń o lepszym życiu.

Proza bardzo osobista, wielowymiarowa, o linearnej narracji i rzadko spotykanej głębi przekazu, sporym ładunku emocjonalnym i wytrawnej warstwie językowej, pretekst do poszukiwania w świecie okrucieństwa i niesprawiedliwości szeroko pojętej prawdy, rozstrzygania problemów moralnych oraz stawiania pytań o porządek świata i obecność Boga w życiu człowieka.

Powieść litewskiego prozaika / dedykowana synom: Dimitrijowi i Siergiejowi / jest historią życia litewskich Żydów i Litwinów w położonym gdzieś u pana Boga za piecem, wśród lasów, niewielkim miasteczku Miszkine, jednocześnie opowieścią o własnych korzeniach i hołdem złożonym miasteczku Janów pod Kownem, gdzie Grigorij Kanowicz przyszedł na świat w roku 1929.

„ […] oddalił się z Rybackiej, w dzieciństwo, do ujścia Niemna, dokąd w kurtce sztormówce i gumowych buciorach wyprawiał się ojciec, który czasem jego, malca, zabierał na połów sumów, dzikich karpi, okoni i szczupaków.”

Światem pierwszym / nie w sensie biologicznym, ale w sensie duchowym / Grigorija Kanowicza jest ziemia litewska, Wiesława Myśliwskiego - ziemia sandomierska, Isaaka Bashevisa Singera - ulica Krochmalna w Warszawie, co może prowadzić do nostalgicznej refleksji, że być może każda znacząca literatura jest lokalna, wręcz prowincjonalna, płynie bowiem z serca.

Świetnie uchwycona proza życia.

Dojmujące poczucie przemijania / ludzi, zdarzeń oraz świata.

„Kiedy człowiek mieszka na cmentarzu, to przywyka do tego, by dzielić ludzkość raczej na żywych i umarłych, niż na chrześcijan i Żydów.”

Kronika życia i śmierci, biedy, trosk i marzeń o lepszym życiu.

Proza bardzo osobista, wielowymiarowa, o linearnej narracji i rzadko spotykanej głębi przekazu, sporym ładunku emocjonalnym i wytrawnej warstwie językowej, pretekst do...