Autor zebrał dość spory materiał i z pewnością włożył w przygotowanie tej pozycji wiele pracy. Można się z niej dowiedzieć, wielu ciekawych rzeczy i czyta się dość przyjemnie.
Niestety, można zauważyć kilka stosunkowo poważnych mankamentów.
Po pierwsze: błędy. Kilka informacji lepiej jest zweryfikować po przeczytaniu. Myślę na przykład, że Halloween w swojej genezie ma więcej wspólnego ze Świętem Zmarłych jako pewnego rodzaju zespołem obrzędów niż z wierzeniami dotyczącymi Dzikiego Gonu. I jak można stwierdzić, że wiccańska wiara w Boginię Matkę nie ma żadnego uzasadnienia w historii, skoro znaleziska archeologiczne zdają się sugerować jej istnienie już w społeczeństwach "przed-antycznych".
Poza tym w tej książce panuje ewidentny chaos niczym na początku czasów. Autor przeskakuje z tematu na temat, wskutek czego mamy zlepek informacji o podaniach arturiańskich i sagach islandzkich obok tych o inkwizycji, a zaraz potem wstawkę na temat szamanizmu u Nawahów. Istny zalew nieuporządkowanych faktów.
I w końcu: takiego braku relatywizmu kulturowego to można spodziewać się po XIX-wiecznych badaczach pokroju Frazera, którzy są dziećmi kolonializmu. Ale aluzje, jakoby ludzie wierzący w magię - co z tego, że w XXI wieku - są zwykłymi naiwniakami, w pracy popularnonaukowej współczesnego autora mogą nieźle zirytować.
Podsumowując: gdyby autor z jednej książki zrobił kilka, za to mniej chaotycznych i bardziej rzetelnych i zmienił nieco podejście to od razu byłoby lepiej.

Autor zebrał dość spory materiał i z pewnością włożył w przygotowanie tej pozycji wiele pracy. Można się z niej dowiedzieć, wielu ciekawych rzeczy i czyta się dość przyjemnie.
Niestety, można zauważyć kilka stosunkowo poważnych mankamentów.
Po pierwsze: błędy. Kilka informacji lepiej jest zweryfikować po przeczytaniu. Myślę na przykład, że Halloween w swojej genezie ma...