Debiuty potrafią być udane i nieudane. „Córka kości” to pierwszy tom trylogii „Tonące cesarstwo”, ale również pierwsza książka Andrei Stewart. Czytając opis, pomyślałam, że ten skądinąd nietuzinkowy pomysł na powieść albo będzie dobrze poprowadzony, albo zostanie zniszczony przez złe decyzje fabularne. Jak więc finalnie wyszło?

W Cesarstwie Feniksa istnieje święto, podczas którego kilkuletnim dzieciom wybija się dłutem odłamek czaszki. Jest to ich obowiązek wobec państwa, by cesarz mógł, dzięki tym odłamkom, ochronić swoją ludność przed mitycznymi i potężnymi Alanga. Władca tworzy z nich różne konstrukty, które mają na celu kontrolować życie w cesarstwie. Jednak jeśli cesarz używa czyjegoś odłamka, ma to swoje konsekwencje – człowiek, którego odłamka władca używa, po jakimś czasie umiera. Ludność żyje w strachu, zastanawiając się, czy przypadkiem ich odłamek nie jest częścią jakiegoś konstruktu. Czy kiedyś nadejdzie koniec tej niepewności?

W pierwszej połowie książki fabuła toczy się w wolnym tempie. Autorka powoli wdraża czytelnika w wykreowany przez nią świat, szczątkowo podając istotne informacje. Jest to pewien atut, ponieważ nie dostajemy ekspozycją prosto w twarz, jednak niekiedy można się troszkę zagubić w pewnych aspektach. Jednakże po tak długim wprowadzeniu do realiów świata przedstawionego książka potrafi poniekąd trochę znużyć. Kiedy jednak historia przedstawiona w powieści zaczyna nabierać tempa, staje się pełna niespodziewanych zwrotów akcji, jak również stawia nowe pytania i niewiadome, które zapewne dostaną swoją odpowiedź i rozwiązanie w kolejnych tomach.

Osobną kwestią jest system magii przedstawiony w książce. Sama idea robienia konstruktów i ożywianie ich za pomocą kości z ludzkich czaszek jest bardzo oryginalnym pomysłem. Widać, że autorka przemyślała dokładnie cały koncept i stworzyła również jego wyraźne ograniczenia, które widać w trakcie powieści. Sam pomysł na magię kości, choć okrutny, jest bardzo interesujący i z pewnością nietuzinkowy.

Choć narracja powieści ukazywana jest z perspektywy czterech bohaterów, to jednak tak naprawdę największą rolę odgrywa tutaj dwójka postaci – Jovis i Lin. W tym tomie ich wątki stają się najważniejsze. Lin odkrywa swoją przeszłość jako córka cesarza, zaś Jovis, przemytnik, przez absolutny przypadek staje się legendą, wybawicielem dzieci od przykrego losu. I to na nich głównie skupia się historia. Choć w tle inne postaci również wprowadzają pewne ciekawe wątki, to najwidoczniej w tej części historii zostają one trochę przyćmione przez wspomnianą dwójkę postaci. Jednak można mieć pewność, że w kolejnych częściach będą one bardziej rozwijane. Niestety mam jeden zarzut co do kreacji bohaterów – są oni dosyć jednowymiarowi, a przynajmniej w tym tomie. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że jest to debiut, istnieje pewna doza nadziei, że w kolejnej części postaci nabiorą trochę więcej wyrazistości i wielowymiarowości.

Język autorki jest bardzo przyjemny i prosty, a każdy rozdział coś wnosi do fabuły. Pomimo trochę dłużącego się początku książkę czyta się bardzo przyjemnie i lekko. Polskie wydanie jest również wzbogacone o piękne ilustracje, co jest bardzo miłym dopełnieniem książki.

„Córka kości” to dobre otwarcie całkiem dobrze zapowiadającej się historii. Choć początek powieści potrafi się dłużyć, to zdecydowanie warto przez to przebrnąć, bowiem książka później okazuje się pełna zwrotów akcji i niespodziewanych wydarzeń. Polecam, szczególnie fanom fantastyki. Jest to dobry debiut autorki i już z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu serii.

Edyta Tomaszewska