Zdaję sobie sprawę, że jest to pozycja raczej niedostępna ogólnie, ale możliwe, że trafiła tez do innych bibliotek w kraju, nie wiem tego, ale mam nadzieję, bo powiem wam, że czytając to miałam takie poczucie, że, kurde, dla takich książek istnieją biblioteki. Wziąć coś z półki, nie oczekując totalnie nic i tak się dać zaskoczyć. Od początku wsiąknęłam, popłakałam się już na pierwszym opowiadaniu, które było o starszej kobiecie która przeprowadziła się za namową dzieci na starość do miasta, gdzie nie ma przyjaciół i jest w tym mieszkaniu sama, dzieci jej nie odwiedzają i jej jedyną towarzyszką dialogu jest... mucha. Kompletnie mnie to rozłożyło na łopatki i też kolejne opowiadania były świetne.

Ostatecznie kilka okazało się być powtarzalnych, bo w 3 czy 4 przypadkach plot twist polegał na tym, że bohater czy bohaterka nie rozumiał jakiegoś idiomu, np. „brać nogi za pas” i się zastanawiał jak ten jego kolega miałby zmieścić nogi za paskiem i na takiej zasadzie jest kilka tych opowiadań, co było słabe już za drugim razem, raz by wystarczyło, to jest one-shot-topic.
Jednak były tutaj tez właśnie te opowiadania chwytające za serducho, chociaż spodziewałam się zdecydowanie więcej nawiązań do miasta.

Zdaję sobie sprawę, że jest to pozycja raczej niedostępna ogólnie, ale możliwe, że trafiła tez do innych bibliotek w kraju, nie wiem tego, ale mam nadzieję, bo powiem wam, że czytając to miałam takie poczucie, że, kurde, dla takich książek istnieją biblioteki. Wziąć coś z półki, nie oczekując totalnie nic i tak się dać zaskoczyć. Od początku wsiąknęłam, popłakałam się już...