Zacznę od tego, że "Bohema" to książka trudna do jednozacznej oceny. Po przeczytaniu kilkunastu stron byłam pewna, że będę w stanie doczytać maksymalnie do około piećdziesiątej ale okazało się że każdy kolejny rozdział zaskakiwał mnie bardziej i bardziej i tak... dotrwałam do ostatniej kartki.

"Bohema" nie jest typową powieścią, ale również nie jest to książka popularno-naukowa z dziedziny historii sztuki. To raczej zbiór opowiadań, legend i anegdot z życia artystów i ich otoczenia zamieszkujących na początku XX wieku paryski Montmatre a później Montparnasse. Autor w dość przystępny sposób przybliża czytelnikowi blaski i cienie, lepsze i gorsze dni bohaterów, którzy z biegiem czasu bogacą się i zyskują międzynarodową sławę, kochają, porzucają i są porzucani, kłócą się, piją i zażywają narkotyki, walczą na wojnie, która zabiera niektórych z nich.

Niestety nie jest to książka doskonała. Jako pierwszy mankament wymienię styl autora. Często konstruuje on zdania i całe akapity w taki sposób, że łatwo można zgubić główny wątek. Winę za to ponoszą bardzo liczne wtrącenia przenoszące myśli czytelnika na zupełnie inną postać i w zupełnie inne miejsce. Kolejna wada to duża niejednolitość słownictwa. Trudno mi powiedzieć na ile jest to winą autora a na ile tłumacza. Nie podobało mi się, że tekst jest na pisany z dużą skłonnością ku bardziej oficjalnemu stylowi zaś nagle pojawiają się typowe kolokwializmy.

Podsumowując, ksiażka napewno przypadnie do gustu osobom rozkochanym w sztuce nowoczesnej, gdyż traktuje o jej początkach. I takowym czytelnikom przede wszystkim ją polecam.

Zacznę od tego, że "Bohema" to książka trudna do jednozacznej oceny. Po przeczytaniu kilkunastu stron byłam pewna, że będę w stanie doczytać maksymalnie do około piećdziesiątej ale okazało się że każdy kolejny rozdział zaskakiwał mnie bardziej i bardziej i tak... dotrwałam do ostatniej kartki.

"Bohema" nie jest typową powieścią, ale również nie jest to książka...