Kolejne spotkanie z sympatyczną parą jaką stanowi staruszek Pettson i kot Findus.
Akurat tematyka doskonale dopasowuje się do dzisiejszej niedzielnej pogody dla tych z zachodniej części Polski, gdzie jest chłodno i deszczowo.
Pan Pettson nazwałby to ponurym dniem.
Tak jak każda część ,książeczka większego formatu, twarda lakierowana oprawa, kredowy papier.
Jedyne do czego można by się przyczepić, to mała czcionka. Reszta jednak rekompensuje tę niedogodność.
Cóż za prześliczne jak zawsze ilustracje ,wykonane pędzlem autora książki. Zawierają taką moc szczegółów , że przy kolejnym czytaniu odnajdujemy coraz to nowe drobiazgi, których wcześniej nie dostrzegliśmy. Jest naprawdę co oglądać.

Dla przypomnienia - Staruszek Pettson mieszkał sobie z kotkiem Findusem w małej wiejskiej zagrodzie.
Mieli niewielki czerwony domek i starą szopę z całą rupieciarnią różnych przydatnych przedmiotów. Do całości dobytku jeszcze dochodził kurnik z jego skrzydlatymi mieszkankami, drewutnia, wygódka na dworze i ogród. Wokół rozpościerały się pola, łąki i las.

Pan Pettson zawsze bywa w doskonałym nastroju odkąd zamieszkał z nim Findus, mały kotek.
Może jest on staruszkiem, ale na łeb bije czasem młodych , którzy mają dwie lewe ręce.
On uwielbia majsterkować i eksperymentować z młotkiem i innymi narzędziami. Zawsze udaje mu się wyczarować coś z niczego.
Przyszedł jednak jeden taki gorszy dzień , kiedy pan Pettson na nic nie miał ochoty. Popadł w jednodniową jesienną depresję lub chandrę ,jak kto woli.
Wszystko go denerwowało a najbardziej pogoda za oknem. Przy okazji trochę wyżywał się na domownikach, gdy napatoczyły mu się pod nogami. Findus to już wyjątkowo go wkurzał.
A ten kotek bardzo przeżywał smutek swojego pana i starał się go rozweselić. Skakał, robił dziwne skoki , nietypowe obroty, przygrywał łyżeczką na filiżance, co wcale nie było takie proste. Przychodziły mu co rusz nowe pomysły do głowy, które urzeczywistniał.
Niestety bez rezultatów. Pan Pettson jakby się uparł. Nie i nie! Jeszcze krzyczał na biednego Findusa.
I kto to w zasadzie był taki biedny? , jak podkreśla tytuł.
Findus przeszedł samego siebie. Wiedział ,że tylko łowienie ryb może wprawić staruszka w dobry humor. Ale jak tego dokonać? Trzeba iść po wędkę do drewutni. Ale to nie rozwiąże problemu.
Pan Pettson też musi tu przyjść.
Findus dałby się pokrajać za starego Pettsona. Inscenizuje więc pośpiesznie rzekome przywalenie siebie deskami i ściągniecie w ramach pomocy samego Pettsona.

Co z tego wynikło?
Czy pan Pettson zechciał udzielić pomocy kotkowi?
Czy dał się wciągnąć w pułapkę kota?
Czy Findus przekona go do łowienia ryb?
Czy wszyscy będą zadowoleni pod koniec dnia?

O tym kochani przeczytacie sami i swoim pociechom. Będzie zabawnie. Kot jest sprytny.

Polecam tę część jak i pozostałe do przeczytania.
Kociarzy zachęcam osobno. Będziecie zadowoleni.

Miłej lektury!

Kolejne spotkanie z sympatyczną parą jaką stanowi staruszek Pettson i kot Findus.
Akurat tematyka doskonale dopasowuje się do dzisiejszej niedzielnej pogody dla tych z zachodniej części Polski, gdzie jest chłodno i deszczowo.
Pan Pettson nazwałby to ponurym dniem.
Tak jak każda część ,książeczka większego formatu, twarda lakierowana oprawa, kredowy papier.
Jedyne do czego...