Im dłużej się czyta tym lepiej wchodzi. Początki były trudne. À la starodawny język i pierwsze rozdziały, jakby pourywane, nie są niskim progiem wejścia. Z pozoru nie mają ze sobą dużo wspólnego i myślałam, że będzie to zbiór luźno powiązanych ze sobą legend. Dopiero kiedy czytelnik okrzepnie, opowieść wciąga jak diabeł w swoją intrygę, nawet jeśli to nie jest czytelnika bajka.

Najpierw realizm magiczny drażnił mnie i budził sprzeciw. Jak to tak, wyjąć sobie serce z klatki piersiowej i żyć jakby nigdy nic bez niego? Później już stał się oczywisty, jakbym codziennie spotykała kota, który jeszcze wczoraj był kogutem, a siedziby ministerstw strzegą lwy, których prosi się grzecznie o pozwolenie na wejście.

Nie bardzo rozumiem wybór węży jako istotnych bohaterów powieści. Węże nie są czymś co poruszało wyobraźnię naszych przodków, bo jest ich tutaj mało i nie są groźne. I dla mnie były obce w rodzimy uniwersum.

Niektóre fragmenty wg mnie zbędne np. o Mruku i jego siostrze.

Cenie sobie książki, które za tło mają prawdziwe zdarzenia z historii Polski oraz kulturę i mitologię słowiańską. Nie do końca jednak potrafię odróżnić co jest wiarygodnie odwzorowane, a co jest wyobraźnią autora. Pięknie mi się to też splotło z niedawno przeczytanymi Pańszczyzną i Chłopkami.

Ostatecznie jaki morał z tej bajki?

Im dłużej się czyta tym lepiej wchodzi. Początki były trudne. À la starodawny język i pierwsze rozdziały, jakby pourywane, nie są niskim progiem wejścia. Z pozoru nie mają ze sobą dużo wspólnego i myślałam, że będzie to zbiór luźno powiązanych ze sobą legend. Dopiero kiedy czytelnik okrzepnie, opowieść wciąga jak diabeł w swoją intrygę, nawet jeśli to nie jest czytelnika...