"A tę odwróconą czaszę nazywam Niebem
Stłoczeni pod nim żyjemy i umieramy
Nie wznoś rąk do niego po pomoc - bo Ono
Tak bezsilnie się toczy jak ty i ja".
Omar Chajjam, 'Rubajat' (15).

"Twój horyzont przecina obraz sfery niebieskie na połowę. [...] Na półkuli północnej - północny biegun niebieski znajduje się nad horyzontem w kierunku północnym na wysokości równej szerokości geograficznej miejsca obserwacji. [...] Przez twój zenit przechodzi okrąg na sferze niebieskiej, na którym gwiazdy mają taką samą deklinację, jak szerokość geograficzna twego miejsca obserwacji" (26).

"Każdej nocy o tej samej porze te same gwiazdy widać trochę dalej na zachód. Każda gwiazda wschodzi codziennie około 4 minut wcześniej niż poprzedniego dnia. Cztery minuty dziennie razy 30 dni to dwie godziny w ciągu miesiąca. [...] Po 12 miesiącach te [około] cztery minuty dziennie złożą się na 24 godziny i niebo znów będzie wyglądało jak rok wcześniej. Za zmiany obrazu nieba w ciągu roku odpowiedzialny jest ruch Ziemi wokół Słońca. Ziemia obiega Słońce przez rok" (29).
"Doba gwiazdowa jest około czterech minut dłuższa od doby gwiazdowej, ponieważ Ziemia, wirując dookoła własnej osi, jednocześnie przesuwa się po orbicie dookoła Słońca. Aby Słońce mogło znów pojawić się na [...] [danym] południku niebieskim, Ziemia musi się więc obrócić w przestrzeni trochę więcej niż jeden raz" (33).

"Każdy pierwiastek ma swój własny niepowtarzalny układ dozwolonych orbit elektronowych, czyli poziomów energetycznych. Najmniejsza możliwą energie ma atom niezaburzony, czyli atom w stanie podstawowym. Jeśli do atomu dostarczymy odpowiednią porcję energii, elektron przeskoczy na wyższy poziom energetyczny. Wtedy atom znajduje się w niestabilnym stanie wzbudzonym. Gdy elektron spada z powrotem w dół, atom wysyła energię w postaci paczki światła zwanej fotonem. [...] Jasne kolorowe linie emisyjne powstają wtedy, gdy elektrony przeskakują z wyższych poziomów energetycznych z powrotem na niższe. Długość fali emitowanego światła jest odwrotnie proporcjonalna do energii między poziomami energetycznymi. Ponieważ każdy rodzaj neutralnego czy zjonizowanego atomu ma własny niepowtarzalny układ poziomów energetycznych, każdy pierwiastek chemiczny ma charakterystyczny układ kolorowych linii emisyjnych" (69-70).

"W roku 1872 amerykański astronom-amator Henry Draper (1837-1888) jako pierwszy sfotografował widmo gwiazdy" (71).

"Uczona amerykańska Annie J. Cannon, która przeanalizowała i sklasyfikowała widma 225 300 gwiazd, zmodyfikowała system klasyfikacji do jego obecnej postaci ciągu liter: O B A F G K M (Oh, Be A Fine Girl/Gay Kiss Me). [...] Uczona amerykańska Cecilia Payne-Gaposhkin wykazała, że główną przyczyną różnic w układzie ciemnych linii absorpcyjnych poszczególnych gwiazd są niezwykle zróżnicowane temperatury powierzchniowe gwiazd" (72-73).

"Dla każdego pierwiastka istnieją charakterystyczne poziomy temperatury i gęstości, przy których wytwarzanie widzialnych linii absorpcyjnych jest najbardziej efektywne. W krańcowo wysokich temperaturach, jak w gwiazdach typu O, atomy gwiazdy ulegają jonizacji, czyli tracą elektrony. Ponieważ w takich temperaturach mogą przetrwać tylko atomy o najsilniejszych wiązaniach między jądrem a elektronami, takie jak pojedynczo zjonizowany hel, w widmie dominują linie atomów zjonizowanych. Przy temperaturze ok 5800K, jak w gwiazdach typu G, np. na Słońcu, atomy takich metali jak żelazo i nikiel nie ulegają rozerwaniu i pozostają neutralne. W temperaturach poniżej 3500K, w gwizdach typu M, mogą istnieć nawet cząsteczki, jak np. tlenek tytanu. [Brak linii absorpcyjnej danego pierwiastka nie oznacza więc automatycznie, że gwiazda nie zawiera tego pierwiastka. Ważne są warunki]. [...] Gęstość gazu, czyli masa jednostki objętości, uwidocznia się poprzez poszerzenie zderzeniowe linii [widma]. W gwiazdach o większej gęstości dochodzi do częstszych zderzeń atomów, co powoduje wzrost szerokości linii. Poszerzenie rotacyjne linii [na widmie] jest efektem rotacji osiowej, czyli obrotu gwiazdy wokół własnej osi. Poszerzona linia może posłużyć do określenia dolnej granicy prędkości obrotowej. W obecności pola magnetycznego, obszaru występowania sił magnetycznych, linie widmowe ulegają rozszczepieniu lub poszerzeniu. Jest to efekt Zeemana. Wielkość rozszczepienia zależy od natężenia pola magnetycznego. [Dokładne pomiary kształtu linii widmowych mogą więc służyć także pomiarom gęstości, rotacji osiowej i natężenia pola magnetycznego]" (75-77).

"Głęboko wewnątrz Słońca temperatura rośnie prawdopodobnie do 15 mln K, ciśnienie do 200 miliardów atmosfer, a gęstość staje się ponad 100 razy większa od gęstości wody. [...] W przepełnionej strefie równowagi promienistej fotony są, na przemian, absorbowane i wypromieniowywane jako fotony o niższej energii. [...] Aby energia wyprodukowana w rdzeniu dotarła na powierzchnię i stała się światłem słonecznym, potrzeba około 20 milionów lat" (97).

"Chociaż osiągnięcie mocy promieniowania Słońca wymaga zmiany w hel prawie 5 milionów ton wodoru na sekundę, w ciągu miliarda lat w energię świetlną zmienia się mniej niż jedna setna procenta całkowitej masy Słońca" (119).

"Średnia odległość pomiędzy sąsiadującymi gwiazdami wynosi około 5 lat świetlnych" (136).

"Liczba galaktyk powyżej określonego poziomu jasności, znajdujących się w obrębie gromady, nosi nazwę bogactwa gromady" (155).

"Gromada galaktyk w gwiazdozbiorze Panny (Virgo) obejmuje tysiące galaktyk, włącznie z grupą Lokalną na peryferiach. Jest to najbliższa bogata gromada galaktyk, odległa o około 50 milionów lat świetlnych. [...] Grupa Lokalna z naszą Drogą Mleczną należy do gromady w Pannie i jest częścią Supergromady Lokalnej. Supergromady tworzą cienkie warstwy ograniczające pustki, czyli obszary, gdzie obserwuje się niewiele galaktyk. Pustki są jak olbrzymie bąble z gromadami galaktyk [supergromadami] na powierzchni. Obserwowalny wszechświat składa się głównie z przeogromnych pustek między supergromadami" (156).

"Oszacowania wieku wszechświata wykazywały tendencję wzrostową od biblijnych kilku tysięcy aż do milionów, a potem miliardów lat. Standardowe oceny wieku wszechświata opierają się na wartości stałej Hubble'a" (180).

Once in a blue moon (187).

Syzygia (196).

"Niektóre asteroidy regularnie zbliżają się do Ziemi. Orbity asteroid z grupy Aten leżą wewnątrz orbity ziemskiej. Asteroidy Apollo przecinają orbitę ziemi i przechodzą wewnątrz niej w drodze do swojego perihelium, zbliżając się na na odległość kilku milionów kilometrów do Ziemi. Asteroidy grupy Amor, z orbitami rzędu 1-1,3 j.a., pozostają poza orbitami Ziemi" (202).

"Na powierzchni Wenus wszystkie charakterystyczne obiekty noszą imiona sławnych kobiet (nieżyjących co najmniej od trzech lat) lub bogiń miłości" (214).

"Jonathan Swift wspomina o dwóch księżycach marsa w 'Podróżach Guliwera, wydanych w roku 1726, na długo przed faktycznym odkryciem tych księżyców w 1877 roku przez amerykańskiego astronoma Asapha Halla (1829-1907)" (229).

"Astronomowie odkryli podstawowe atomy i molekuły życia w naszym Układzie Słonecznym, w gwiazdach i w obłokach pyłu międzygwiazdowego. Znaleźli także meteoryty zawierające aminokwasy i związki chemiczne podobne do lipidów. [...] Uczeni, oddziaływująca energetycznie na mieszankę składająca się z wodoru, węgla, tlenu i azotu o takich proporcjach, jakie występowały w najwcześniejszej atmosferze ziemskiej, zdołali wytworzyć cząsteczki organiczne, w tym aminokwasy, podstawowe molekuły życia" (288-289).

"W roku 1983 po raz pierwszy zaobserwowano w podczerwieni dysk okołogwiazdowy - rój gazów i cząsteczek krążących wokół gwiazdy. Pierwsze bezpośrednie potwierdzenie fotograficzne uzyskano dla pobliskiej gwiazdy Beta Pictoris, odległej o około 50 lat świetlnych. Przypuszcza się, że grubsze dyski wokół młodszych gwiazd są układami planetarnymi we wczesnym stadium formowania, a cieńsze dysku wokół starszych gwiazd stanowią tylko pozostałości po planetach już uformowanych" (293).

"Częstotliwości uważana za najbardziej prawdopodobne dla "pierwszego kontaktu" to 1400-1700 MHz, często nazywane 'waterhole' (wodopój), gdzie wszyscy mieszkańcy Galaktyki powinni się spotkać. Modulowany sygnał z tego zakresu mikrofal powinien być niezakłócony, gdyż ciała niebieskie wysyłają promieniowanie elektromagnetyczne o wyższej lub niższej częstotliwości. Ponadto nadajnik takich fal potrzebowałby stosunkowo małej mocy, aby wytworzyć sygnał silniejszy od naturalnego szumu tła" (300).

"A tę odwróconą czaszę nazywam Niebem
Stłoczeni pod nim żyjemy i umieramy
Nie wznoś rąk do niego po pomoc - bo Ono
Tak bezsilnie się toczy jak ty i ja".
Omar Chajjam, 'Rubajat' (15).

"Twój horyzont przecina obraz sfery niebieskie na połowę. [...] Na półkuli północnej - północny biegun niebieski znajduje się nad horyzontem w kierunku północnym na wysokości równej szerokości...