“Agentka wroga” to pierwsza książka Anny Rybakiewicz, z którą się zetknęłam. Moją uwagę przykuła estetyczna okładka, sugerująca tajemnicę i intrygę. Nie zawiodłam się.

Książka ma ciekawą strukturę, bowiem akcja dzieje się w dwóch czasach - w łomżyńskim więzieniu, gdzie Angela jest przesłuchiwana, oraz w retrospekcjach opowiadanych przez nią oprawcy.

Z samą bohaterką szybko się utożsamiłam. Podobała mi się jej świadomość otoczenia, ciągłe kombinowanie, ale jednocześnie ludzkie odruchy. Naprawdę czułam, że siedzę w głowie Angeli, jestem z nią tu i teraz i obserwuję jej reakcję na wydarzenia. Choć narracja pierwszoosobowa nie należy do moich ulubionych, to tu nie czułam żadnego zgrzytu ani irytacji osobą agentki.

Fabuła się spina. Wszystkie informacje, które zdobywamy są później przydatne. Nie ma za bardzo zbędnych scen, dzięki czemu czułam, że książka szanuje mój czas.

Romans mnie usatysfakcjonował. Przyznam, że przez część książki nie byłam pewna kto będzie ostateczną miłością bohaterki, bo relacje rozwijały się naturalnie, nie obiecując niczego przedwcześnie.

Język narracji uważam za ładny. Zdarzyło się kilka drobnych błędów, ale w ilości marginalnej.

Gorąco polecam.

“Agentka wroga” to pierwsza książka Anny Rybakiewicz, z którą się zetknęłam. Moją uwagę przykuła estetyczna okładka, sugerująca tajemnicę i intrygę. Nie zawiodłam się.

Książka ma ciekawą strukturę, bowiem akcja dzieje się w dwóch czasach - w łomżyńskim więzieniu, gdzie Angela jest przesłuchiwana, oraz w retrospekcjach opowiadanych przez nią oprawcy.

Z samą bohaterką...