Ciężko oceniać pod jakimkolwiek kątem coś, co pisane było tylko dla oka autora, więc moja ocena wynika w całości z tego, jak przyjemna była lektura. (Tzn. bardzo)

Zaczynam się zmieniać w Woolfiarę, bo przemawiają do mnie jej przemyślenia i sposób, w jaki przelewała je na papier. W czytaniu pamiętnika kogoś, kogo prace i osiągnięcia znasz, jest coś nierzeczywistego, kiedy nie tylko dostrzegasz w nim człowieka, ale też (albo i przede wszystkim) człowieka wcale nie tak dalekiego mentalnie od siebie czy osób ci bliskich. Wydana pisarka ze mnie (prawie) żadna, ale wiele z dylematów czy problemów Virginii z pisaniem nie było mi zupełnie obcych, a jej podejście do lektur zdawało się czasem przyjemnie wręcz znajome. Sposób prowadzenia tego pamiętnika również ma w sobie coś magnetycznego - były strony, kiedy Woolf trochę mnie "traciła", ale zanim do reszty umykała moja uwaga, pojawiało się coś, co przyciągało ją z powrotem. Niemniej, całość potwierdza moje zdanie, że Woolf, zwłaszcza non-fiction, trzeba sobie dawkować w większości przypadków, zamiast połykać całość jak najszybciej.

Mój największy zarzut to chyba redakcja, ponieważ ją zdecydowanie CZUĆ. Tzn. wiadomo, że należało wybrać odpowiednie fragmenty, ale potem np. pojawiają się też fragmenty o wojnie, które nie mają nic wspólnego z motywem pisania, który miał zebrane wpisy spajać; często też, co gorsza, czuć, jakby coś się wyślizgiwało pomiędzy linijkami i nie wiem (bo jeszcze nie czytałam pełnych pamiętników),na ile to kwestia autocenzury Virginii, a na ile ingerencja jej męża. Niemniej, nadal dobra lektura.

Ciężko oceniać pod jakimkolwiek kątem coś, co pisane było tylko dla oka autora, więc moja ocena wynika w całości z tego, jak przyjemna była lektura. (Tzn. bardzo)

Zaczynam się zmieniać w Woolfiarę, bo przemawiają do mnie jej przemyślenia i sposób, w jaki przelewała je na papier. W czytaniu pamiętnika kogoś, kogo prace i osiągnięcia znasz, jest coś nierzeczywistego, kiedy...