Mam wrażenie że książkę napisał intelektualista gentelnem, jest poprawna, grzeczna. Czyta się ją lekko, choć chwilami trąca małą naiwnością i klimatem kryminałów lat 80-tych ubiegłego wieku. Nawet trup jest kulturalny- nie za dużo krwi, żadnych wywalonych wnętrzności czy innych wstrząsających widoków.

Mam wrażenie że książkę napisał intelektualista gentelnem, jest poprawna, grzeczna. Czyta się ją lekko, choć chwilami trąca małą naiwnością i klimatem kryminałów lat 80-tych ubiegłego wieku. Nawet trup jest kulturalny- nie za dużo krwi, żadnych wywalonych wnętrzności czy innych wstrząsających widoków.

No cóż.
Dobre oderwanie od kryminałów wspołczesnych.
Patrzac z dystansu mam wrażenie ze autor wiele rzeczy pozaszywał w podtekstach, miedzy wierszami.
Jakby wciąż trwały lata 70te.
Cenzura.
Wiele rzeczy niezwykle aktualnych
jako metafory i oczywiscie miedzy wierszami.
Mnie się podobało.

No cóż.
Dobre oderwanie od kryminałów wspołczesnych.
Patrzac z dystansu mam wrażenie ze autor wiele rzeczy pozaszywał w podtekstach, miedzy wierszami.
Jakby wciąż trwały lata 70te.
Cenzura.
Wiele rzeczy niezwykle aktualnych
jako metafory i oczywiscie miedzy wierszami.
Mnie się podobało.

Książka o Autorytecie. Czyli o kimś wyjątkowym. W przestrzeni publicznej, mediach. Autorytet nie zajmuje się sprawami błahymi.
Syn jednego z Autorytetów powiedział: "szkoda, że nie widzieliście tego Autorytetu w domu."
Zdarza się, że Autorytet ma piątą żonę albo porzuca żonę z dziećmi dla młodszej o połowę. Ale jakie to ma znaczenie, kiedy świat go potrzebuje
Kto zazwyczaj kreuje Autorytety? Media.
W książce mamy do czynienia Autorytetem. Autor dobrze pokazał jak się ich kreuje z udział służb tajnych mniej lub więcej. Moim zdaniem książka jest dobra. Pokazuje mechanizmy. i Trzeba lubić styl pisania Marcina Wolskiego.
A co do Autorytetów to najlepiej rozejrzeć się wokół i blisko.

Książka o Autorytecie. Czyli o kimś wyjątkowym. W przestrzeni publicznej, mediach. Autorytet nie zajmuje się sprawami błahymi.
Syn jednego z Autorytetów powiedział: "szkoda, że nie widzieliście tego Autorytetu w domu."
Zdarza się, że Autorytet ma piątą żonę albo porzuca żonę z dziećmi dla młodszej o połowę. Ale jakie to ma znaczenie, kiedy świat go potrzebuje
Kto zazwyczaj...

Szału nie ma. Styl autora przemawia do mnie i bardzo dobrze mi się go czyta. Gorzej z fabułą. Choć bywa ciekawie, to cała historia nie urzeka. Mógłbym nawet powiedzieć, że jestem nieco zdegustowany. Mam wrażenie, że czytam już którąś z kolei książkę, której fabułę mógłbym streścić: mężczyzna koło czterdziestki z rozchwianym życiem rodzinnym wpada na trop afery związanej z transformacją ustrojową. Trup wokół ściele się gęsto im bardziej bohater węszy, ale jemu nic się nie dzieje. A nawet przytrafia mu się historia erotyczno-miłosna.
Mnie takie historie nie do końca interesują, i czuję rozgoryczenie, że Pan z tak lekkim piórem pisze takie głupotki. Dziwi mnie, że pisarz celujący w konserwatywnego czytelnika posługuje się takimi zabiegami. Zresztą nie on jeden...

Chętnie sięgnę po inną książkę autora - a nuż trafię na bohatera - wiernego kochającego męża?

Szału nie ma. Styl autora przemawia do mnie i bardzo dobrze mi się go czyta. Gorzej z fabułą. Choć bywa ciekawie, to cała historia nie urzeka. Mógłbym nawet powiedzieć, że jestem nieco zdegustowany. Mam wrażenie, że czytam już którąś z kolei książkę, której fabułę mógłbym streścić: mężczyzna koło czterdziestki z rozchwianym życiem rodzinnym wpada na trop afery związanej z...

Tradycyjnie kawał dobrej rozrywki. Jedyne czego mi brakło to tradycyjnego poczucia humoru autora.

Tradycyjnie kawał dobrej rozrywki. Jedyne czego mi brakło to tradycyjnego poczucia humoru autora.

I tak oto autor mojej ulubionej audycji radiowej („60 minut na godzinę”) zmajstrował kapitalną powieść sensacyjną. Jest to thriller szczególny i wyjątkowy, ma bowiem ograniczony „termin przydatności do spożycia” oraz ściśle określony, i też niezbyt rozległy, zasięg terytorialny.
 
Wiktor Leśniewski, młody pracownik naukowy Instytutu Historii PAN, rozstaje się ze swoją dziewczyną, Magdaleną, która wkrótce ginie w wypadku drogowym. Porzucony kochanek podejrzewa, że przyczyną zerwania była fascynacja Magdaleny pisarzem, Henrykiem Barskim i – co tu dużo mówić – po prostu romans młodej dziewczyny z siedemdziesięcioletnim mistrzem pióra.
 
Wiktor, wykorzystując swoje kontakty w IPN i kierowany niezbyt czystymi, choć pewnie zrozumiałymi w tej sytuacji intencjami, postanawia „prześwietlić” Barskiego, sprawdzić, czy kreowany przez salony literackie na laureata Nagrody Nobla pisarz faktycznie ma tak czyste ręce, że może z podniesionym czołem przyjmować hołdy, jako autorytet moralny w kraju, w którym kolejne lustracje demaskują całe gromady agentów bezpieki wśród ludzi, o których wcześniej nikt złego słowa by nie pomyślał, a co dopiero powiedział.
 
Wiktor, wraz ze swoim doktorantem, pracownikiem IPN, rozpoczyna prywatne śledztwo. Początkowo wydaje się, że Barski jest faktycznie zupełnie „czysty”. Młodzi historycy rzeczywiście nie znajdują żadnych kompromitujących starszego pisarza materiałów czy dokumentów. Aż do chwili, gdy…
Ano właśnie. Przeciętna powieść zmienia się w jednym momencie (no, powiedzmy, ze chodzi o kilka kartek) w wulkan wyrzucający z siebie sensacyjne fajerwerki rodem z powieści Ludluma czy Morella.
 
Wspomniałem o pewnych czasoprzestrzennych ograniczeniach książki Wolskiego. Zawiera ona historię tak bardzo polską, że wątpię, czy byliby w stanie ją zrozumieć na przykład Amerykanie. Podobnie jest zresztą z filmami w typowo polskiej konwencji: „Miś”, „Rejs”, „Alternatywy 4”.
Ponadto fabuła oparta jest na dość specyficznych wydarzeniach, nastrojach i klimatach, jakie panowały w Polsce w pierwszych latach XXI wieku. Nie jest wykluczone, że za lat piętnaście tej historii nie będą dobrze rozumieli nawet sami Polacy – chyba, że pasjonujący się historią polityczną Polski lat 2002-2007.

I tak oto autor mojej ulubionej audycji radiowej („60 minut na godzinę”) zmajstrował kapitalną powieść sensacyjną. Jest to thriller szczególny i wyjątkowy, ma bowiem ograniczony „termin przydatności do spożycia” oraz ściśle określony, i też niezbyt rozległy, zasięg terytorialny.
 
Wiktor Leśniewski, młody pracownik naukowy Instytutu Historii PAN, rozstaje się ze swoją...

Wszystko idzie dobrze aż tu nagle prosto z dupy pojawia się mafia. I to wschodnia, a jakże.

Wszystko idzie dobrze aż tu nagle prosto z dupy pojawia się mafia. I to wschodnia, a jakże.

Ta książka wydała mi się nieporadna na swojski (polski) sposób.

Ta książka wydała mi się nieporadna na swojski (polski) sposób.

Po przeczytaniu Nieprawego łoża trzeba koniecznie sięgnąć po Noblistę.

Po przeczytaniu Nieprawego łoża trzeba koniecznie sięgnąć po Noblistę.

Dziwna książka. Niby łatwo się czytało, ale w sumie całość słabiutka i naiwna.

Dziwna książka. Niby łatwo się czytało, ale w sumie całość słabiutka i naiwna.