Słomiany Olbrzym

Czasami przez całe życie szukamy czegoś co wprawi nas w zachwyt, nie wiedząc że to coś czai się zakurzone i niedocenione na półce wśród różnych innych zapomnianych książek- staroci, można nawet powiedzieć że książek już pokoleniowych.
Bombarduje nas wszystkich nowoczesna sztuka i coraz to bardziej wyszukane literackie debiuty autorów, którzy w większości napędzeni chęcią zabłyśnięcia dają się poznać pierwszorzędnie nie ze swojego pióra, lecz idącymi w parze skandalami... ale nie o tym...

Marek Obarski to śmiem uznać człowiek wybitny w pisaniu. Nie mam pojęcia, dlaczego o nim tak wszędzie mało, dlaczego nie zasłynął... a może to dlatego, że nie próbował się nikomu przypodobać i po prostu odpływał w swoim pisaniu dając wyłącznie upust swoim emocjom, fantazjom i wyobrażeniom...
Czasami tak trudno ubrać jest w słowa swoje myśli często surrealistyczne, a jemu udaje się to (chciałoby się przekląć) k*******.
Dla mnie to jest mistrz pięknego polskiego języka, wyrażania myśli niemożliwych do wyrażenia i najbardziej parszywej mrocznej brzydoty która przeistacza się w krystaliczne opisywane piękno...
Przez całe życie nie dostrzegałam na półce tej wybitnej pozycji, ale może potrzebowałam tego czasu, który jest teraz... jestem pewna, że Słomianego Olbrzyma na różnym etapie życia i w różnym wieku da się interpretować w zupełnie inny sposób odkrywając wcześniej niedostrzeżone niuanse... Sama myślę, że sięgnę po tę książkę jeszcze wiele razy w swoim życiu odkrywając w niej za każdym razem coś zupełnie nowego, bo właśnie tak jest napisana, że można czytać ją w nieskończoność a za każdym razem będzie dostarczała nowe wrażenia i przenosiła w inny wymiar.
Polecam każdemu, kto nie chce utopić się w tandetnej szmirze pełnej przewidywalności i nudy, a gotowy jest na prawdziwy rollercoaster w świecie gdzie to co niemożliwe do opisania zostaje jednak określone. Tylko nieliczni potrafią robić takie cuda...
Trochę we mnie to wszystko posiedzi...

Czasami przez całe życie szukamy czegoś co wprawi nas w zachwyt, nie wiedząc że to coś czai się zakurzone i niedocenione na półce wśród różnych innych zapomnianych książek- staroci, można nawet powiedzieć że książek już pokoleniowych.
Bombarduje nas wszystkich nowoczesna sztuka i coraz to bardziej wyszukane literackie debiuty autorów, którzy w większości napędzeni chęcią...

Jak wspomnienie ze "Sklepów cynamonowych" .
Lubię książki, w świecie których mogę się pogubić i które przypominają mi, jaką to w młodości miałam wyobraźnię.

Jak wspomnienie ze "Sklepów cynamonowych" .
Lubię książki, w świecie których mogę się pogubić i które przypominają mi, jaką to w młodości miałam wyobraźnię.

Obarski to Schulz lasów. To opowieść o śnie szaleńca, który wydarzył się naprawdę. Obarski to poobijane kolana i włosy pachnące lasem, i ziemia we włosach, i siniaki i lizanie ran ze swoich pierwszych, okrutnych dziecięcych walk. To wiara w świat magiczny i baśniowy, to świat który dorośli w sobie zabili. To okrutnie realny świat dziecka i percepcja, której się wyrzekło - i przez to wyrzeczenie straciło się siebie. Oniryzm jest tu bardzo silny. A poza tym.. JEDNA KARTKA Z KSIĄŻKI M. OBARSKIEGO MOŻE OCALIĆ WIARĘ W JĘZYK POLSKI I ZOSTAWIA NIEZATARTY ŚLAD PIĘKNA I CUDU JĘZYKA. NIGDZIE INDZIEJ TEGO NIE ZNAJDZIECIE.

Jak to było w Wilku Stepowym? Acha..
'tylko dla obłąkanych'.

Obarski to Schulz lasów. To opowieść o śnie szaleńca, który wydarzył się naprawdę. Obarski to poobijane kolana i włosy pachnące lasem, i ziemia we włosach, i siniaki i lizanie ran ze swoich pierwszych, okrutnych dziecięcych walk. To wiara w świat magiczny i baśniowy, to świat który dorośli w sobie zabili. To okrutnie realny świat dziecka i percepcja, której się wyrzekło - i...