Rozczarowała mnie ta książka. Spodziewałam się czegoś wybitnego, z większą dozą pedagogicznych sytuacji i ciekawych rozwiązań szkolnych problemów. Dostałam punkt widzenia gruboskórnych narratorów i świat jak z najgorszych miejsc w Polsce, a także kilka triggerujących wątków.

Rozczarowała mnie ta książka. Spodziewałam się czegoś wybitnego, z większą dozą pedagogicznych sytuacji i ciekawych rozwiązań szkolnych problemów. Dostałam punkt widzenia gruboskórnych narratorów i świat jak z najgorszych miejsc w Polsce, a także kilka triggerujących wątków.

„Zdarza się” to relacja z trzech lat pracy w renomowanym warszawskim gimnazjum. Poznajemy punkt widzenia zarówno nauczyciela jak i ucznia. Miron Czarnecki to nietypowy pedagog i wychowawca, który stawia na integrację klasy i naukę zachowań społecznych. Nauka przedmiotu odbywa się niejako przy okazji.

„Zdarza się” to taka nowsza wersja „Stowarzyszenia umarłych poetów”, uwspółcześniona i zgodna z realiami polskiej szkoły. Autor Jarek Szulski wie, o czym pisze. Jest wszak nauczycielem geografii, zna tę pracę od podszewki. Wiele sytuacji, spostrzeżeń da do myślenia każdemu, kto zetknął się ze szkołą – uczniom, pedagogom, rodzicom, władzom. Z chęcią sięgnę po kontynuację.

„Zdarza się” to relacja z trzech lat pracy w renomowanym warszawskim gimnazjum. Poznajemy punkt widzenia zarówno nauczyciela jak i ucznia. Miron Czarnecki to nietypowy pedagog i wychowawca, który stawia na integrację klasy i naukę zachowań społecznych. Nauka przedmiotu odbywa się niejako przy okazji.

„Zdarza się” to taka nowsza wersja „Stowarzyszenia umarłych poetów”,...

Ogólnie w porządku, ale są zastrzeżenia. Mam wrażenie, że ktoś wziął dobrą książkę i dodał do niej elementy "uatrakcyjniające" typu wątków seksualnych itp. Że niby to uwiarygodni bohaterów i sprawi, że nie będą plastikowi. I to mi najbardziej przeszkadza. Lubię w książkach czytać o nieskazitelnych ludziach i o autorytetach.

Czytając książkę na początku miałem wrażenie, że opowiada o jakimś lekkoduchu, który miał kaprys pouczyć w szkole i chce mieć z tego niezła frajdę. Po jakichś stu stronach autor "kupił mnie" słowami mówiącymi o tym, że dzieciństwo nie jest przygotowaniem do życia, ale jest życiem. Mówił też o konieczności posiadania autorytetów co bardzo mi się podobało. Wszystko trwało do czasu kiedy "Duży" - a więc potencjalny autorytet nie pokazał swojego życia prywatnego. W niektórych aspektach nie należało ono do przykładnych - a szkoda, bo w innych sferach życia nauczyciel na prawdę imponował.

Zastanawiałem się w trakcie lektury, czy możliwe jest by taka postać jak "Duży" na prawdę istniała - czy mając takie ubytki w życiu prywatnym można być tak dobrym nauczycielem? Odpowiedzi na to pytanie nie znalazłem.

Jestem przekonany, że książka ma w sobie coś wyjątkowego. Dla jednych nauczycieli byłaby skarbnicą pomysłów, a dla innych wielką obrazą instytucji szkoły. Mnie blisko do stanowiska Mirona Czarneckiego i autora dotyczącego szkoły. Strasznie zabolały mnie stereotypowe podejścia do harcerzy i do mieszkańców wsi. Początkowe ostre słowa o harcerzach autor jakoś łagodzi, choć nauczyciel Filip stał się równym gościem według Mirona dopiero gdy harcerzem przestał być. A wieś? Jedziesz tam po łatwy seks z młodymi nieznajomymi dziewczynami... Według mnie mocno krzywdzące i nieprawdziwe. Opowieści o szkole jako ludziach i instytucji - bardzo celne i prawdziwe.

Minusy sprawiają, że tej książki nie będę polecać. A żałuję, bo uważam, że ma w sobie bardzo duże pokłady wspaniałych treści i świetny pomysł. Ale nie chcę, by kropla dziegciu trafiała do innych czytelników.

Ogólnie w porządku, ale są zastrzeżenia. Mam wrażenie, że ktoś wziął dobrą książkę i dodał do niej elementy "uatrakcyjniające" typu wątków seksualnych itp. Że niby to uwiarygodni bohaterów i sprawi, że nie będą plastikowi. I to mi najbardziej przeszkadza. Lubię w książkach czytać o nieskazitelnych ludziach i o autorytetach.

Czytając książkę na początku miałem wrażenie, że...

Zabawna, lekka, wciągająca. Tymi trzema słowami można szybko i treściwie opisać tą książkę. Momentami bawiąca wręcz do łez :) świetnie przedstawione podejście do szkoły zarówno z perspektywy ucznia, jak i nauczyciela.

Zabawna, lekka, wciągająca. Tymi trzema słowami można szybko i treściwie opisać tą książkę. Momentami bawiąca wręcz do łez :) świetnie przedstawione podejście do szkoły zarówno z perspektywy ucznia, jak i nauczyciela.

Wybitna, rewelacyjna i jako powieść do przyjemnego spędzenia czasu i do rozważań psychologicznych, by zastanowić się jakie są relacje między dorosłymi i dziećmi.
Poza tym napisana z pewnym luzem, ciekawa historia.

Wybitna, rewelacyjna i jako powieść do przyjemnego spędzenia czasu i do rozważań psychologicznych, by zastanowić się jakie są relacje między dorosłymi i dziećmi.
Poza tym napisana z pewnym luzem, ciekawa historia.

Warto przeczytać. Lektura obowiązkowa dla pedagogów, a dla rodziców - małe przypomnienie, jak ciężkie bywa dorastanie oraz jak trudna jest dola prawdziwego nauczyciela...

Warto przeczytać. Lektura obowiązkowa dla pedagogów, a dla rodziców - małe przypomnienie, jak ciężkie bywa dorastanie oraz jak trudna jest dola prawdziwego nauczyciela...

Zdecydowanie ma coś w sobie.

Zdecydowanie ma coś w sobie.

ciekawa, choć trochę chaos, najlepsze z książki jest posłowie

ciekawa, choć trochę chaos, najlepsze z książki jest posłowie

Czytałam z wypiekami na twarzy...
Niekiedy było mi wstd za siebie, a kiedy indziej za innych...

Czytałam z wypiekami na twarzy...
Niekiedy było mi wstd za siebie, a kiedy indziej za innych...

Bardzo ciekawa i wzruszająca opowieść o kilku latach w szkole, o relacjach Małych i Dużych, o różnych perspektywach. Bez lukru i owijania w bawełnę, życie pokazane takie jakie jest. Bardzo polecam nie tylko osobom związanym ze szkołą!

Bardzo ciekawa i wzruszająca opowieść o kilku latach w szkole, o relacjach Małych i Dużych, o różnych perspektywach. Bez lukru i owijania w bawełnę, życie pokazane takie jakie jest. Bardzo polecam nie tylko osobom związanym ze szkołą!