Niestety, nie dałam tej książce rady. Doceniam tytaniczną pracę autorki, która spisywała z imienia i nazwiska każdą ofiarę izraelskich nalotów. Rozumiem ogromne zaangażowanie, bo prawdopodobnie tak samo bym reagowała po zobaczeniu na własne oczy wszystkich tych okrucieństw. Ale to nie jest książka reporterska w pełnym tego słowa znaczeniu. To zapiski z pola walki, często noszące znamiona szybkiej, niby suchej, ale pełnej wściekłości relacji.

Niestety, nie dałam tej książce rady. Doceniam tytaniczną pracę autorki, która spisywała z imienia i nazwiska każdą ofiarę izraelskich nalotów. Rozumiem ogromne zaangażowanie, bo prawdopodobnie tak samo bym reagowała po zobaczeniu na własne oczy wszystkich tych okrucieństw. Ale to nie jest książka reporterska w pełnym tego słowa znaczeniu. To zapiski z pola walki, często...

Propaganda antysemicka nie zawierająca niczego prawdziwego

Propaganda antysemicka nie zawierająca niczego prawdziwego

Większość książki to wymienianie z imienia i nazwiska ofiar palestyńskich, trochę brakuje głębszej analizy problemu.

Większość książki to wymienianie z imienia i nazwiska ofiar palestyńskich, trochę brakuje głębszej analizy problemu.

Książka nie jest w stanie zainteresować czytelnika na dłużej, więc co za tym idzie czytanie jej to nie lada męka. Z założenia jest to pewnie reportaż, jednak bardziej przypomina sprawozdanie z strefy walk. Izrael krytykuje z każdą możliwą okazją, jednak w tym przypadku krytyka Izraela przybiera wręcz monstrualne wymiary a reportaż cechować powinna przede wszystkim zasada obiektywizmu. Pozycja tylko dla znawców tematu.

Książka nie jest w stanie zainteresować czytelnika na dłużej, więc co za tym idzie czytanie jej to nie lada męka. Z założenia jest to pewnie reportaż, jednak bardziej przypomina sprawozdanie z strefy walk. Izrael krytykuje z każdą możliwą okazją, jednak w tym przypadku krytyka Izraela przybiera wręcz monstrualne wymiary a reportaż cechować powinna przede wszystkim zasada...

Książka nudno napisana,tendencyjna do bólu, co drażni i utrudnia czytanie. Męczyłem się straszliwie przez ponad połowę książki a resztę sobie darowałem. Jedyny plus to możliwość poznania punktu widzenia drugiej strony.

Książka nudno napisana,tendencyjna do bólu, co drażni i utrudnia czytanie. Męczyłem się straszliwie przez ponad połowę książki a resztę sobie darowałem. Jedyny plus to możliwość poznania punktu widzenia drugiej strony.

Nie można odmówić Ewie Jasiewicz odwagi, ale sama wstrząsająca historia dzieła nie czyni. Po lekturze miałem wrażenie, przebrnięcie przez jednostronna agitkę, co może zniechęcić wielu czytelników, którzy szykowali się na reportaż. To jest książka pisana młotem, pełna pornografii brutalności, autorka chce nadać ludzki wymiar każdej z ofiar. Przez to należy być przygotowanym na długi wyliczenia, kto i jak zginał podczas operacji "Płynny ołów". Sam spędziłem parę miesięcy pracując w Autonomii i zdaję sobie sprawę, że ten konflikt jest asymetryczny, ale pisząc w ten sposób jedynie potwierdza się, że dysproporcja sił nie dotyczy wyłącznie wojska

Nie można odmówić Ewie Jasiewicz odwagi, ale sama wstrząsająca historia dzieła nie czyni. Po lekturze miałem wrażenie, przebrnięcie przez jednostronna agitkę, co może zniechęcić wielu czytelników, którzy szykowali się na reportaż. To jest książka pisana młotem, pełna pornografii brutalności, autorka chce nadać ludzki wymiar każdej z ofiar. Przez to należy być przygotowanym...

porażajaca

porażajaca

Bardzo ważna książka. Niestety - imho b. chaotyczna i warsztatowo taka sobie, być może za sprawą tłumaczenia. Ale i tak warto przeczytać. Bo jest prawdziwa. Dodaję jedną gwiazdkę autorce za odwagę podjęcia tematu. A drugą - za prawdziwą życiową empatię i odwagę wprowadzanie swoich przekonań w życie (woluntariat w Gazie i udział w konwojach humanitarnych). Przy okazji, jako suplement, polecam 'Izrael - Palestyna. Pokój czy święta wojna' Maria Vargasa Llosy.

Bardzo ważna książka. Niestety - imho b. chaotyczna i warsztatowo taka sobie, być może za sprawą tłumaczenia. Ale i tak warto przeczytać. Bo jest prawdziwa. Dodaję jedną gwiazdkę autorce za odwagę podjęcia tematu. A drugą - za prawdziwą życiową empatię i odwagę wprowadzanie swoich przekonań w życie (woluntariat w Gazie i udział w konwojach humanitarnych). Przy okazji, jako...

Wydawnictwo W.A.B. oddało nam w tym roku do rąk książkę niezwykle istotną.
Jej autorką jest Ewa Jasiewicz, dziennikarka brytyjska, córka żołnierza Armii Andersa, redaktorka polskiej edycji „Le Monde Diplomatique”. Ale przede wszystkim niezwykle odważna i szlachetna kobieta, aktywna działaczka na rzecz obrony praw człowieka.
Są chwile, w których czytelnik „Podpalić Gazę” ma ochotę zamknąć książkę i oddalić się od wydarzeń w niej opisywanych. Może to zrobić. Może odciąć się od ogromu cierpień, okrucieństw i krzywd. Ewa Jasiewicz nie chce i nie odcina się od nich. Nie odwraca na pięcie, nie zamyka oczu. Ze szczegółami opisuje bombardowaną Gazę, środek operacji „Płynny Ołów” – a w gruncie rzeczy czystki etnicznej, którą od lat przeprowadzają wojska izraelskie.
Tysiące zabitych Palestyńczyków, wielokrotnie więcej rannych. Dla większości to jedynie tragiczne liczby. Dla Ewy Jasiewicz każdy zabity czy dotkliwie zaatakowany Palestyńczyk ma swoje imię, rodzinę, historię. Jej książka stanowi przepiękny i szlachetny hołd oddany właśnie im. Ludziom, którzy stracili życie, bliskich, ukochaną ziemię.
Autorce często zarzuca się stronniczość. Po zagłębieniu się w konflikt, poznaniu niewygodnych dla wielu faktów oraz lekturze „Podpalić Gazę”, na usta ciśnie się pytanie: jak można jeszcze pozostawać niestronniczym?

Wydawnictwo W.A.B. oddało nam w tym roku do rąk książkę niezwykle istotną.
Jej autorką jest Ewa Jasiewicz, dziennikarka brytyjska, córka żołnierza Armii Andersa, redaktorka polskiej edycji „Le Monde Diplomatique”. Ale przede wszystkim niezwykle odważna i szlachetna kobieta, aktywna działaczka na rzecz obrony praw człowieka.
Są chwile, w których czytelnik „Podpalić Gazę”...

Polecam mój wywiad z Ewą Jasiewicz: http://www.lekturyreportera.pl/ludzie/ewa-jasiewicz-to-jest-miedzynarodowa-okupacja/

Daję 4 gwiazdki, a nie 5, bo mimo że stoję po tej samej stronie muru, co Ewa Jasiewicz, to książka jest mocno stronnicza (sama autorka przyznaje, że taka właśnie miała być). A ja lubię czytać reportaże i sama wnioski wysnuwać, sama dochodzić do tego, co jest dobre, co złe...

Nie mniej jednak, to mocna książka, przesiąknięta faktami i obrazami bombardowanej, każdego dnia, Gazy. Izraelskie samoloty (różnego typu- Ewa je wymienia dokładnie: jaki samolot za jakie naloty jest odpowiedzialny i jakie rany w ludzkim ciele pozostawiają jakie pociski) codziennie latają nad strefą i niemal codziennie dochodzi do ataków. Palestyńczycy mogą dostać "kulę" w każdej chwili, ich domy mogą być zrównane z ziemią każdego dnia, nawet idąc po chleb, czy wieszając pranie na dachu narażają życie... To naprawdę daje do myślenia. Opisy rozmachu ataku, relacje z miejsc, gdzie przed kilkoma minutami doszło do eksplozji (Ewa jeździła jako sanitariuszka, w karetce, więc była pierwsza w miejscu zdarzenia),rozmowy z rodzinami ofiar, lekarzami (Izrael wyłącza prąd w szpitalach!) są wstrząsające.

"Podpalić Gazę" uświadamia, z czym tak naprawdę borykają się Palestyńczycy, jakie niebezpieczeństwa czyhają na nich dosłownie za rogiem. Atakowane są nawet karetki pogotowia! Ewa Jasiewicz apeluje o zwrócenie uwagi na ten teren, na sytuację jego mieszkańców, na to, w jakim niepokoju żyją. W świetle tej książki, konflikt izraelsko-palestyński nabiera innego znaczenia.

Ewa przeprowadza bardzo ciekawą, ale kontrowersyjną analizę przyczyn i skutków powstania państwa Izrael (wątek z Armią Andersa, w której służył jej ojciec).

Myślę, że książkę powinni przeczytać zwolennicy Izraela i wszyscy, którzy uważają Strefę Gazy za wylęgarnię terrorystów. Po tej książce zrozumiecie, że walka kilkoma wyrzutniami rakiet przeciwko armii z samolotami (nawet bezzałogowymi) i czołgami jest z góry skazana na niepowodzenie. Media mówią o zaognieniu konfliktu tylko wtedy, kiedy Izrael podnosi raban, że na ich teren spadły rakiety... A Izrael prowadzi wobec Palestyńczyków politykę zastraszenia, terroru psychicznego i fizycznego. Nie ma w Strefie Gazy dziecka, które choć raz nie myślało, że zaraz umrze.

Polecam mój wywiad z Ewą Jasiewicz: http://www.lekturyreportera.pl/ludzie/ewa-jasiewicz-to-jest-miedzynarodowa-okupacja/

Daję 4 gwiazdki, a nie 5, bo mimo że stoję po tej samej stronie muru, co Ewa Jasiewicz, to książka jest mocno stronnicza (sama autorka przyznaje, że taka właśnie miała być). A ja lubię czytać reportaże i sama wnioski wysnuwać, sama dochodzić do tego, co...