Podpalić Gazę

"Podpalić Gazę" Jasiewicz to reportaż, który było mi równie ciężko ocenić, co wcześniej przeczytać. Brytyjka polskiego pochodzenia, współpracująca z ruchem Wolna Gaza, wielokrotnie odwiedzała strefy okupowane i przebywała w Gazie podczas operacji Płynny Ołów. Książkę o tych wydarzeniach wydała w 2011 roku, więc brałam pod uwagę, że wielu najnowszych wydarzeń tu brakuje. I naprawdę uważam, że takie reportaże są potrzebne - szczególnie pisane przez kogoś, kto był na miejscu, doświadczył tej wojny i widział na własne oczy wiele ludzkich tragedii. W "Podpalić Gazę" znajdziemy naprawdę poruszające fragmenty, szczególnie te, gdy autorka dopuszcza do głosu Palestyńczyków. Obserwując obecne działania Izraela, wypowiedzi polityków, reakcje międzynarodowe, miałam wrażenie, że historia zatacza koło, że świat się niczego nie nauczył, pozwalając Izraelowi na kolejny atak na Gazę. I chociażby dla tej lekcji jest to reportaż potrzebny. Gdyby tylko nie to, że jest on po prostu tragicznie napisany...
Opisy książki w internecie zaczynają się od słów "to jest prawdziwy raport z oblężonego miasta" - i tak dokładnie się czułam podczas przedzierania się przez pierwsze rozdziały: jakbym czytała raport. Niemalże suche fakty, kolejne listy ofiar, wiek, miejsca ataków. Szanuję, że Jasiewicz chciała upamiętnić jak najwięcej ofiar, ale w reportażu się nie dało tego czytać. Przy kilku pierwszych osobach czytałam imiona, nazwiska, wiek, przy kilkunastu kolejnych skupiałam się tylko na imieniu i wieku ofiary, pozostałe dziesiątki, jeśli nie setki nazwisk omijałam już wzrokiem. I tak nie będę w stanie powtórzyć zaraz po przeczytaniu... Po drugie niesamowicie irytowała mnie stronniczość i emocjonalność Jasiewicz. I mówię to jako osoba, która ma z nią całkowicie zgodne poglądy co do Gazy i Izraela - mimo to miałam serdecznie dość jej opinii i komentarzy przebijających niemal z każdej strony. Sam opis ludzkiej tragedii wystarczyłby tu w zupełności, by czytelnicy wyrobili sobie własną opinię, nie lubię, gdy autor/ka próbuje ją jeszcze narzucać na siłę. I naprawdę rozumiem, że Jasiewicz widziała mnóstwo dramatów, że te emocje są w niej żywe, ale czytałam już wiele reportaży pisanych przez osoby, które też widziały okropieństwa na własne oczy... i wiem, że da się pisać inaczej, lepiej, obiektywniej. Trudno się tu nie zgodzić ze słowami jednego z bohaterów reportażu: nie musicie słuchać nas, posłuchajcie izraelskich polityków - do mnie kilka takich cytatów przemówiło zdecydowanie bardziej niż apele autorki.
"Podpalić Gazę" kończy najdłuższy rozdział w książce, który znalazł się tam nie wiem właściwie po co. Opowiada o Polsce, Izraelu, USA - wzajemnych relacjach, ale też o polskich misjach w Afganistanie i Iraku, o polskich związkach zawodowych, o mnóstwie tematów, które z Gazą właściwie nie mają nic wspólnego. Ideą tego rozdziału było chyba wskazanie, że Polska wspiera Izrael politycznie, będąc partnerem Stanów, wciąż jednak to zakończenie wydaje mi się tu nie na miejscu i strasznie mnie zmęczyło. I całościowo, choć naprawdę szanuję działalność Jasiewicz dla Gazy, to książki polecić nie potrafię. Jestem pewna, że na rynku znajdą się zdecydowanie lepsze (i teraz też aktualniejsze) książki poświęcone Palestynie.

"Podpalić Gazę" Jasiewicz to reportaż, który było mi równie ciężko ocenić, co wcześniej przeczytać. Brytyjka polskiego pochodzenia, współpracująca z ruchem Wolna Gaza, wielokrotnie odwiedzała strefy okupowane i przebywała w Gazie podczas operacji Płynny Ołów. Książkę o tych wydarzeniach wydała w 2011 roku, więc brałam pod uwagę, że wielu najnowszych wydarzeń tu brakuje. I...

Niestety, nie dałam tej książce rady. Doceniam tytaniczną pracę autorki, która spisywała z imienia i nazwiska każdą ofiarę izraelskich nalotów. Rozumiem ogromne zaangażowanie, bo prawdopodobnie tak samo bym reagowała po zobaczeniu na własne oczy wszystkich tych okrucieństw. Ale to nie jest książka reporterska w pełnym tego słowa znaczeniu. To zapiski z pola walki, często noszące znamiona szybkiej, niby suchej, ale pełnej wściekłości relacji.

Niestety, nie dałam tej książce rady. Doceniam tytaniczną pracę autorki, która spisywała z imienia i nazwiska każdą ofiarę izraelskich nalotów. Rozumiem ogromne zaangażowanie, bo prawdopodobnie tak samo bym reagowała po zobaczeniu na własne oczy wszystkich tych okrucieństw. Ale to nie jest książka reporterska w pełnym tego słowa znaczeniu. To zapiski z pola walki, często...

Propaganda antysemicka nie zawierająca niczego prawdziwego

Propaganda antysemicka nie zawierająca niczego prawdziwego

Większość książki to wymienianie z imienia i nazwiska ofiar palestyńskich, trochę brakuje głębszej analizy problemu.

Większość książki to wymienianie z imienia i nazwiska ofiar palestyńskich, trochę brakuje głębszej analizy problemu.

Książka nie jest w stanie zainteresować czytelnika na dłużej, więc co za tym idzie czytanie jej to nie lada męka. Z założenia jest to pewnie reportaż, jednak bardziej przypomina sprawozdanie z strefy walk. Izrael krytykuje z każdą możliwą okazją, jednak w tym przypadku krytyka Izraela przybiera wręcz monstrualne wymiary a reportaż cechować powinna przede wszystkim zasada obiektywizmu. Pozycja tylko dla znawców tematu.

Książka nie jest w stanie zainteresować czytelnika na dłużej, więc co za tym idzie czytanie jej to nie lada męka. Z założenia jest to pewnie reportaż, jednak bardziej przypomina sprawozdanie z strefy walk. Izrael krytykuje z każdą możliwą okazją, jednak w tym przypadku krytyka Izraela przybiera wręcz monstrualne wymiary a reportaż cechować powinna przede wszystkim zasada...

Książka nudno napisana,tendencyjna do bólu, co drażni i utrudnia czytanie. Męczyłem się straszliwie przez ponad połowę książki a resztę sobie darowałem. Jedyny plus to możliwość poznania punktu widzenia drugiej strony.

Książka nudno napisana,tendencyjna do bólu, co drażni i utrudnia czytanie. Męczyłem się straszliwie przez ponad połowę książki a resztę sobie darowałem. Jedyny plus to możliwość poznania punktu widzenia drugiej strony.

Nie można odmówić Ewie Jasiewicz odwagi, ale sama wstrząsająca historia dzieła nie czyni. Po lekturze miałem wrażenie, przebrnięcie przez jednostronna agitkę, co może zniechęcić wielu czytelników, którzy szykowali się na reportaż. To jest książka pisana młotem, pełna pornografii brutalności, autorka chce nadać ludzki wymiar każdej z ofiar. Przez to należy być przygotowanym na długi wyliczenia, kto i jak zginał podczas operacji "Płynny ołów". Sam spędziłem parę miesięcy pracując w Autonomii i zdaję sobie sprawę, że ten konflikt jest asymetryczny, ale pisząc w ten sposób jedynie potwierdza się, że dysproporcja sił nie dotyczy wyłącznie wojska

Nie można odmówić Ewie Jasiewicz odwagi, ale sama wstrząsająca historia dzieła nie czyni. Po lekturze miałem wrażenie, przebrnięcie przez jednostronna agitkę, co może zniechęcić wielu czytelników, którzy szykowali się na reportaż. To jest książka pisana młotem, pełna pornografii brutalności, autorka chce nadać ludzki wymiar każdej z ofiar. Przez to należy być przygotowanym...

porażajaca

porażajaca

Bardzo ważna książka. Niestety - imho b. chaotyczna i warsztatowo taka sobie, być może za sprawą tłumaczenia. Ale i tak warto przeczytać. Bo jest prawdziwa. Dodaję jedną gwiazdkę autorce za odwagę podjęcia tematu. A drugą - za prawdziwą życiową empatię i odwagę wprowadzanie swoich przekonań w życie (woluntariat w Gazie i udział w konwojach humanitarnych). Przy okazji, jako suplement, polecam 'Izrael - Palestyna. Pokój czy święta wojna' Maria Vargasa Llosy.

Bardzo ważna książka. Niestety - imho b. chaotyczna i warsztatowo taka sobie, być może za sprawą tłumaczenia. Ale i tak warto przeczytać. Bo jest prawdziwa. Dodaję jedną gwiazdkę autorce za odwagę podjęcia tematu. A drugą - za prawdziwą życiową empatię i odwagę wprowadzanie swoich przekonań w życie (woluntariat w Gazie i udział w konwojach humanitarnych). Przy okazji, jako...

Wydawnictwo W.A.B. oddało nam w tym roku do rąk książkę niezwykle istotną.
Jej autorką jest Ewa Jasiewicz, dziennikarka brytyjska, córka żołnierza Armii Andersa, redaktorka polskiej edycji „Le Monde Diplomatique”. Ale przede wszystkim niezwykle odważna i szlachetna kobieta, aktywna działaczka na rzecz obrony praw człowieka.
Są chwile, w których czytelnik „Podpalić Gazę” ma ochotę zamknąć książkę i oddalić się od wydarzeń w niej opisywanych. Może to zrobić. Może odciąć się od ogromu cierpień, okrucieństw i krzywd. Ewa Jasiewicz nie chce i nie odcina się od nich. Nie odwraca na pięcie, nie zamyka oczu. Ze szczegółami opisuje bombardowaną Gazę, środek operacji „Płynny Ołów” – a w gruncie rzeczy czystki etnicznej, którą od lat przeprowadzają wojska izraelskie.
Tysiące zabitych Palestyńczyków, wielokrotnie więcej rannych. Dla większości to jedynie tragiczne liczby. Dla Ewy Jasiewicz każdy zabity czy dotkliwie zaatakowany Palestyńczyk ma swoje imię, rodzinę, historię. Jej książka stanowi przepiękny i szlachetny hołd oddany właśnie im. Ludziom, którzy stracili życie, bliskich, ukochaną ziemię.
Autorce często zarzuca się stronniczość. Po zagłębieniu się w konflikt, poznaniu niewygodnych dla wielu faktów oraz lekturze „Podpalić Gazę”, na usta ciśnie się pytanie: jak można jeszcze pozostawać niestronniczym?

Wydawnictwo W.A.B. oddało nam w tym roku do rąk książkę niezwykle istotną.
Jej autorką jest Ewa Jasiewicz, dziennikarka brytyjska, córka żołnierza Armii Andersa, redaktorka polskiej edycji „Le Monde Diplomatique”. Ale przede wszystkim niezwykle odważna i szlachetna kobieta, aktywna działaczka na rzecz obrony praw człowieka.
Są chwile, w których czytelnik „Podpalić Gazę”...