"Powieść" to pisanie o pisaniu, pisarzach, krytykach, czytelnikach, wydawcach. Książka o książkach, czyli temat - skarb. Ale ocena nie jest łatwa. Bohaterów wprowadza się na scenę partiami, stopniowo splatając ich losy. Część pierwsza poświęcona jest Lucasowi Yoderowi, autorowi sagi o amerykańskich Dutchmanach, potomkach niemieckich osadników z XVII w. Jest to bardzo ciekawa kultura, mało u nas znana, ale sposób prowadzenia narracji osłabia, tak jest po niemiecku ciężko. Następuje jednak część druga o redaktorce wydawnictwa Kinetic - Ywonne Marmelle. Kinetic wydaje Yodera, a Ywonne jest jego duchem opiekuńczym. Akcja się zapętla. Oczywiście pani redaktor jest ona przykładem awansu biednej Żydówki z Bronksu do elit, ale pal sześć stereotypy. Cudo kobieta, książka lśni wraz z tą błyskotliwą postacią i kulisami amerykańskiego rynku wydawniczego. Minus za końcówkę rodem z XIX-wiecznej powieści grozy. Cześć trzecia o krytyku literackim Karlu Streibercie. Czegóż tu nie ma: homoerotyczne wtajemniczenie, elementy bardzo dobrej powieści campusowej, atmosfera lat osiemdziesiątych z epidemią AIDS i zwarciem lewicowo-konserwatywnym. Tu wszystkie nitki się zbiegają, ale trwa to za długo. Na koniec część czwarta o czytelniczce powieści - Jane Garland i jej wnuku Thimotym, błyskotliwym młodym naukowcu a zarazem uczniu Streiberta. Wnosi ona najpierw żywotność, humor, potem jednak wątek morderstwa, beznadziejnie motywowanego i jeszcze gorzej opisanego niestety źle waży na zakończeniu. Wracamy do Yodera, więc znów jest sentymentalnie i przyciężko. Ta powieść o pisaniu potrafi wciągać i potrafi drażnić, pobudza i nuży. Nierówna, ale przecież nie jest zła. Miejscami przesmaczna, a potem zakalcowata, najlepsza chyba tam, gdzie się nie sili na bycie nowoczesną i poprawnościową.

"Powieść" to pisanie o pisaniu, pisarzach, krytykach, czytelnikach, wydawcach. Książka o książkach, czyli temat - skarb. Ale ocena nie jest łatwa. Bohaterów wprowadza się na scenę partiami, stopniowo splatając ich losy. Część pierwsza poświęcona jest Lucasowi Yoderowi, autorowi sagi o amerykańskich Dutchmanach, potomkach niemieckich osadników z XVII w. Jest to bardzo...

Tylko jedna opinia na temat tej wyśmienitej ksiązki. Cóż, widocznie mało kto czyta jeszcze tego rodzaju powieści. Trudno mi bowiem uwierzyć, że po jej lekturze człowiek, dla którego książki są czymś więcej niż tylko zlepkiem kartek, nie miałby ochoty zachęcić innych do sięgnięcia po "Powieść Jamesa A. Michenera". Naprawdę dawno już beletrystyka nie dała mi tyle przyjemności. Oby więcej takich przypadkowch perełek wpadało w moje ręce.

Tylko jedna opinia na temat tej wyśmienitej ksiązki. Cóż, widocznie mało kto czyta jeszcze tego rodzaju powieści. Trudno mi bowiem uwierzyć, że po jej lekturze człowiek, dla którego książki są czymś więcej niż tylko zlepkiem kartek, nie miałby ochoty zachęcić innych do sięgnięcia po "Powieść Jamesa A. Michenera". Naprawdę dawno już beletrystyka nie dała mi tyle...

Gdyby nie trochę słabsza od reszty ostatnia część, uznałbym ją za absolutne arcydzieło :) Natomiast co do samego opisu książki przygotowanego przez wydawcę - cóż, został chyba napisany przez kogoś, kto w ogóle jej nie czytał. Jest to opowieść o roli i sensie literatury, tym dla kogo i w jakim celu jest tworzona, a rzeczony motyw morderstwa i to, że każe mu ono napisać "zupełnie inną powieść - o konieczności bycia z ludźmi, dopuszczenia nowych myśli i przezwyciężenia tradycji, mogącej doprowadzić do tragedii", nie dość że pojawia sie jakieś sto stron przed końcem "Powieści", to w dodatku nie ma dla niej zbyt dużego znaczenia.

Gdyby nie trochę słabsza od reszty ostatnia część, uznałbym ją za absolutne arcydzieło :) Natomiast co do samego opisu książki przygotowanego przez wydawcę - cóż, został chyba napisany przez kogoś, kto w ogóle jej nie czytał. Jest to opowieść o roli i sensie literatury, tym dla kogo i w jakim celu jest tworzona, a rzeczony motyw morderstwa i to, że każe mu ono napisać...