Prawie dwadzieścia lat temu po trosze za sprawą twórczości Marka Nowakowskiego właśnie zacieśniłem więzy towarzyskie z moim dzisiejszym przyjacielem Sławkiem. Obu nam bardzo spodobał się ten barwny świat warszawskich melin, więziennych cel, w którym rozgrywały się miłosne dramaty, dramatyczne kryminalne przygody, czy libacje bez limitów jakichkolwiek. Przez przypadek ten wspólny mianownik związał nas w luźnej rozmowie w czasie, kiedy dopiero kolegami zaczynaliśmy się nazywać. Sporo wody w Wiśle upłynęło i prawie tyle samo innych płynów przez gardła nasze, przestaliśmy się wstydzić mówić otwarcie o naszej męskiej przyjaźni, a tu niespodzianie Nowakowski znów, niczym refren powrócił w tę relację naszą wyjątkową. Wzięliśmy udział w spotkaniu autorskim z pisarzem, ale to było niczym w konfrontacji z faktami, które miały miejsce tuż potem. Godziny spędzone przy jednym stoliku w przydworcowej kafejce z kumplem najlepszym, pisarzem genialnym i przedstawicielami folkloru dzielnicy uważanej powszechnie za niebezpieczną – sceny z książek na wlały się strumieniem szerokim w codzienność moją szarą. Taka literatura z obrazkami. Barwna, wspaniała, itp., itd. Ten zbiorek to „the best off” okresu, w którym Nowakowski prawie wyłącznie o tzw. „marginesie” pisał. Osobiście ten właśnie etap jego pisarstwa lubię najbardziej. Skoro więc mamy to co najlepsze z najlepszego, nie może być inaczej – polecam serdecznie. Folklor trzeba szanować.

Prawie dwadzieścia lat temu po trosze za sprawą twórczości Marka Nowakowskiego właśnie zacieśniłem więzy towarzyskie z moim dzisiejszym przyjacielem Sławkiem. Obu nam bardzo spodobał się ten barwny świat warszawskich melin, więziennych cel, w którym rozgrywały się miłosne dramaty, dramatyczne kryminalne przygody, czy libacje bez limitów jakichkolwiek. Przez przypadek ten...