Ciężka pozycja.
Obfituje w szczegóły: daty, godziny, nazwiska, stopnie wojskowe, planowane warianty operacji, udziały w walkach najdrobniejszych batalionów, ich wyposażenie, cytaty wypowiedzi dowódców, ale to właśnie powoduje, w połączeniu jeszcze z używaną w tekście gęsto terminologią wojskową, że przestaje to być książka popularna, a staje się bardziej skierowana do specjalistów.
Bardzo trudno uchwycić całościowy obraz sytuacji, z gąszczu mniejszych potyczek wyłowić kluczowe momenty zmagań... Żeby chociaż były mapki obrazujące kierunki działań formacji. Niestety. Czytelnik musi być doskonale zaznajomiony z geografią, bądź trzymać na kolanach otwarty atlas geograficzny.
Niemniej, przy pewnym wysiłku udało mi się wyłowić kluczowe zdarzenia, jak walki o Radzymin, stojący na jednej z dróg do Warszawy, walki Sikorskiego pod Ciechanowem z "cudem" braku komunikacji z 4 armią radziecką, kolejnym cudem, gdzie radzieckie dowództwo uznało znalezione przy poległym majorze Drojowskim plany kontrofensywy skoncentrowanych oddziałów Wojska Polskiego znad Wieprza za mistyfikację, nie blokując w żaden sposób tego planu działania, i wreszcie z ostatnim cudem, gdzie Stalin zmarnował potencjał 1 armii pod Lwowem... Dowiedziałem się też co było motywacją Lenina do ataku--pragnienie braterskiego uścisku z rewolucjonistami niemieckimi i wywołanie rewolucji w Polsce, a nawet w całej Europie... Podobno żołnierze radzieccy byli przekonani, że w Polsce proletariat stanie za nimi murem. Apetyt miałem jednak na uporządkowanie większej ilości informacji.
Wartościowe w książce są cytaty i opisy, które obrazują morale polskich żołnierzy--po prostu zwykłych ludzi, którzy nie raz na dźwięk kul nad głową w panice rozsypywali się do ucieczki (np. s. 48 "Oszołomieni ogniem artylerii, przerażeni ławą tyralier radzieckich, żołnierze polscy z 1, 4 i 12 kompanii zaczęli najpierw pojedynczo, a potem grupkami uciekać w kierunku Radzymina"). Pokazują przy tym również, jak zdeterminowana formacja, nie bacząca na straty własne, potrafi rozprawić się z nieprzyjacielem ("Rosjanie usiłowali ogniem załamać atak batalionu Szewczyka, lecz widząc, że tyraliera polska prze do przodu , nie bacząc na straty, sami zaczęli uciekać do wsi", s. 65)...
Na koniec książki przedstawiono pewne dywagacje odnośnie "ojca sukcesu"... Jak wiadomo, sukces ma wielu ojców, porażka jest sierotą. Tutaj wielu generałów kwestionowało autorstwo Piłsudskiego planu bitwy warszawskiej (na rzecz roli gen. Rozwadowskiego). Co ciekawe, "Rozpoczęła się nader przykra sprawa generałów, w konsekwencji której gen. Sikorski odsunięty został na boczny tor, gen. Zagórski zaginął bez wieści, a gen. Rozwadowski i Jaźwiński zmarli przedwcześnie" (s.97; Wikipedia podaje, że Rozwadowski był prawdopodobnie otruty)...
Reasumując, dla mnie to było trochę za trudne.

Ciężka pozycja.
Obfituje w szczegóły: daty, godziny, nazwiska, stopnie wojskowe, planowane warianty operacji, udziały w walkach najdrobniejszych batalionów, ich wyposażenie, cytaty wypowiedzi dowódców, ale to właśnie powoduje, w połączeniu jeszcze z używaną w tekście gęsto terminologią wojskową, że przestaje to być książka popularna, a staje się bardziej skierowana do...