Niby błahostka, ale lubię średniowieczne inspiracje (nie realia, bo takich tu nie ma) dosyć tu wyraźne. No i motyw podróży w czasie i przestrzeni zawsze daje sporo możliwości, tu nienajgorzej, chociaż nie mistrzowsko wykorzystanych.

Niby błahostka, ale lubię średniowieczne inspiracje (nie realia, bo takich tu nie ma) dosyć tu wyraźne. No i motyw podróży w czasie i przestrzeni zawsze daje sporo możliwości, tu nienajgorzej, chociaż nie mistrzowsko wykorzystanych.

Wciągnęła mnie ta historia, ale pozostawiła pewien niedosyt. Wydaje mi się, że nie wykorzystała do końca swojego potencjału. Czytając ostatnie linijki byłam rozczarowana, że to już naprawdę koniec, że nie będzie nic dalej.

Wciągnęła mnie ta historia, ale pozostawiła pewien niedosyt. Wydaje mi się, że nie wykorzystała do końca swojego potencjału. Czytając ostatnie linijki byłam rozczarowana, że to już naprawdę koniec, że nie będzie nic dalej.

Jest sobie taka amerykańska seria i serial "Outlander" o babie co się przenosi w czasie z 1945 do 1743. Wszystko się dzieje w Szkocji, jest dużo zabawnych nieporozumień kulturowych, wielka miłość i jeszcze większy seks.

No więc, ta książka jest lepsza, ale uwaga, nie ma seksu.

Jest sobie taka amerykańska seria i serial "Outlander" o babie co się przenosi w czasie z 1945 do 1743. Wszystko się dzieje w Szkocji, jest dużo zabawnych nieporozumień kulturowych, wielka miłość i jeszcze większy seks.

No więc, ta książka jest lepsza, ale uwaga, nie ma seksu.

Herbert Rosendorfer zasłynął „Budowniczym ruin”, wznowionym niedawno przez PIW szkatułkowym cudeńkiem. Spośród bogatego dorobku niemieckiego pisarza ukazało się w Polsce jeszcze kilka innych powieści i chyba żadna nie zdołała zbliżyć się poziomem do jego opus magnum, choć każda jest zarazem na swój sposób fascynująca.
„Stefania” podzielona jest na dwie części. Pierwsza, przywdziewając maskę ledwie preludium do drugiej, stanowi w istocie wnikliwe i bardzo smutne studium alienacji. Druga to pełnokrwista osiemnastowieczna opowieść o miłości i zbrodni. W całościowym oglądzie konfrontuje Rosendorfer człowieka epoki pełnej napięcia, z buzującymi już pod skórą sokami mającymi przynieść wkrótce romantyzm i rewolucję, z człowiekiem epoki wypalenia, patrzącym wstecz na niewyobrażalną zgrozę, przed siebie zaś w ponurą pustkę.
Pada tutaj kilka ważkich pytań, ale „Stefania” jest niestety pozbawiona tej iskry, która ożywia najlepsze powieści, i sprawia raczej wrażenie wprawki przed jakimś dziełem przez duże de. Wrażenie jest prawdopodobnie mylne, bo „Budowniczy ruin” powstał wcześniej. Z drugiej strony, Rosendorfer wycina w swej twórczości takie hołubce z czasem, że można się zastanawiać, czy opiera się wyłącznie na wyobraźni.

Herbert Rosendorfer zasłynął „Budowniczym ruin”, wznowionym niedawno przez PIW szkatułkowym cudeńkiem. Spośród bogatego dorobku niemieckiego pisarza ukazało się w Polsce jeszcze kilka innych powieści i chyba żadna nie zdołała zbliżyć się poziomem do jego opus magnum, choć każda jest zarazem na swój sposób fascynująca.
„Stefania” podzielona jest na dwie części. Pierwsza,...