Pavesego ciężko zrecenzować, ponieważ nigdy nie czytałem czegoś podobnego: są to trzy powieści, podczas których czytania często możemy się nudzić, a dopiero po ich skończeniu zaczynamy w pełni odczuwać ich ważkość z wpływem, jaki na nas wywarły - podobne, aczkolwiek lżej usypiające, doświadczenie miałem przy odczycie, nazwę coś popularnego, "Iliady" - tylko że tutaj panuje kompletnie inna atmosfera; dziwnie ściśnięta, odległa, półparna, jakbyś nudził się w lato przy zobojętniałym nastroju, kompletnie sam.
Czytając miałem dodatkową motywację nie wściekać się, ponieważ dobrze znam sylwetkę autora - darzę go sympatią za sam życiorys, zawarty też w jego dziennikach. Podobnie tutaj polecam wcześniej zaangażować się w prześledzenie istotnie biografii i może nawet przeczytanie owych dzienników - inaczej lektura może budzić jeszcze większą niepewność - "czy chcę dalej czytać?".

Pavesego ciężko zrecenzować, ponieważ nigdy nie czytałem czegoś podobnego: są to trzy powieści, podczas których czytania często możemy się nudzić, a dopiero po ich skończeniu zaczynamy w pełni odczuwać ich ważkość z wpływem, jaki na nas wywarły - podobne, aczkolwiek lżej usypiające, doświadczenie miałem przy odczycie, nazwę coś popularnego, "Iliady" - tylko że tutaj...

Autor pisze pięknie. Z trzech opowiadań wchodzących w skład antologii zwłaszcza "Wśród kobiet samotnych" emanuje ponadprzeciętna wrażliwość, a nawet (później samobójczą śmiercią Autora potwierdzona) nadwrażliwość. Jednak turyńskie opowieści naznaczone wątkami autobiograficznymi, pomimo wielkiego uroku mocno się już zestarzały i czytane ponad siedemdziesiąt lat po napisaniu nie budzą większych emocji.

Autor pisze pięknie. Z trzech opowiadań wchodzących w skład antologii zwłaszcza "Wśród kobiet samotnych" emanuje ponadprzeciętna wrażliwość, a nawet (później samobójczą śmiercią Autora potwierdzona) nadwrażliwość. Jednak turyńskie opowieści naznaczone wątkami autobiograficznymi, pomimo wielkiego uroku mocno się już zestarzały i czytane ponad siedemdziesiąt lat po napisaniu...

Znakomity. Pośród tylko czasem przydługich i nudnych pasaży znajdują się perełki formy i treści: surowy, nienaganny styl (pewnie czapki z głów przed tłumaczem) i naprawdę ciekawe spostrzeżenia i refleksje. Często znajdowałam tu to, czego brakło mi w prozie i byłam tego głodna po skończeniu Ferrante. Pewien rodzaj narracji o uwikłaniu w czasoprzestrzeń (szczególnie Włoch, ukochanych, i z ukochanymi włoskimi akcentami). Przyjemne także akcenty nienormatywnej, odważniejszej, młodzieńczej, letniej seksualności.

Znakomity. Pośród tylko czasem przydługich i nudnych pasaży znajdują się perełki formy i treści: surowy, nienaganny styl (pewnie czapki z głów przed tłumaczem) i naprawdę ciekawe spostrzeżenia i refleksje. Często znajdowałam tu to, czego brakło mi w prozie i byłam tego głodna po skończeniu Ferrante. Pewien rodzaj narracji o uwikłaniu w czasoprzestrzeń (szczególnie Włoch,...

Podczas pięknego lata często padają podniecające półsłówka. Nakładane przez pisarza na karty powieści mocno nasycone emocjonalnie barwy, potrafią rozgrzać atmosferę a rzucane przez samego twórcę cienie, ochłodzić ją wtedy, kiedy sytuacja tego wymaga. Czy będzie to spacer otoczonymi przez portyki turyńskimi alejami, czy też olśniewające widoki piemonckich wzgórz, to zawsze mam prawo oczekiwać prób oddania namiętności z ponadprzeciętną wyrazistością. Chcę we właściwy sobie sposób degustować miejsca uchwycone w przesycie lub delektować się zwyczajną nudą, podaną w tle dramatów egzystencjalnych jednostki. Jednak Cesare Pavese nie docenił moich wymagań i nie obdarował mnie jedną rzeczą decydującą o tym, czy może mi się spodobać jego twórczość. Nie dał mi szans na poważne zainteresowanie jego powieściowym tryptykiem i nie odurzył mnie rutyną serwowaną razem z morzem alkoholu, wypitym przez jego bohaterów.

Zbyt wiele osób, mających zbyt mało ciekawych rzeczy do powiedzenia, to prawdziwa plaga tej książki. Chociaż od rozmów aż kipi, chociaż głosy brzmią wyraźnie i czasami bardzo rozsądnie, mimo iż szelest skrywanych tajemnic rzuca wiele ciekawego półmroku na otaczającą nas rzeczywistość, to jednak brakuje tu czegoś ostro przyprawionego. Nie pomagają ekscytujące skłonności do samobójstwa i niewinne wycieczki, które po pewnym czasie nadal pozostają zbyt bezgrzeszne. Ci, których "Piękne lato" mianowało swoimi ambasadorami, okazują się psychicznie skarlałymi i niedojrzałymi postaciami o dziecinnych rysach. Odurzeni alkoholem i narkotykami, topią kryzysy w winie i po swojemu przeżywają świat.

Wiele wskazuje na to, że bohaterowie "Pięknego lata" w swej naiwności i odurzeniu nałogami oraz ekscentrycznym towarzystwem, z rozdziału na rozdział próbują tylko doczekać do rana. Rozbawieni wzajemnym umoralnianiem, często zdradzają zainteresowanie swoją nagością, przekładaną na mniej lub bardziej udane rzuty pędzlem z farbą na malarskie płótno. Podczas malowania lub innego rodzaju kontemplowania wyższej sztuki, schodzą do prozaicznego narzekania na swój marny los. Czuć zapach wina oraz papierosów i trochę to przypomina zalążki nowej bohemy, jednak do cyganerii artystycznej daleka pozostaje jeszcze droga. W takiej oto atmosferze lekko otumanionego rozrywką świata, dojrzewa coś w rodzaju psychologicznej wiwisekcji Pavese.

Spodziewałem się, że włoskie lato Pavese orzeźwi mnie podczas mojej polskiej letniej pory roku. Chciałem aby na kilka dni wszystko wkoło zwariowało i odświeżyło mój umysł, pozostający ostatnio w nieco odmiennym intelektualnym klimacie. Miałem nadzieję, że zastanę osoby pozbywające się z łatwością wstydu nawet wtedy, kiedy główna część fabuły grzęźnie w dusznej kawiarnianej atmosferze. Jednak zgodnie ze słowami włoskiego pisarza nie powinienem się martwić, bo "na świat przychodzi się na tak krótko, że nie warto płakać". Zatem zapomnę szybko o "Pięknym lecie" i o tym, komu się dałem prowadzić jego nudnymi ścieżkami.

Podczas pięknego lata często padają podniecające półsłówka. Nakładane przez pisarza na karty powieści mocno nasycone emocjonalnie barwy, potrafią rozgrzać atmosferę a rzucane przez samego twórcę cienie, ochłodzić ją wtedy, kiedy sytuacja tego wymaga. Czy będzie to spacer otoczonymi przez portyki turyńskimi alejami, czy też olśniewające widoki piemonckich wzgórz, to zawsze...