Apel do ewentualnych czytelników: Czytajmy Foucaulta i dużo wierszy


Tak właśnie wygląda książka napisana przez kogoś kto dużo czyta, ale nie za wiele na ten temat myśli. Temat "naszego umierającego świata" jest dość istotny ale John Gray ma wyje... po całości. Niestety turbo-nihilizm z jakimś dziwnym new age (tu w rozumieniu pseudometafizyki połączonej z myśleniem religijnym - byle nie za dużo) okazuje się zakrywać każdy sensowny problem.

Zresztą, robię tu łamańce językowe, a wystarczy powiedzieć, że po prostu liberał jest smutny bo globalny kapitalizm mu zepsuł świat - tylko, że oczywiście musi zrzucić winę na ludzi, zamiast na system (na system ludzi zamiast systemową działalność): "Niszczenie świata przyrody to nie skutek globalnego kapitalizmu, uprzemysłowienia, "zachodniej cywilizacji" ani jakiejś wady ludzkich instytucji. Jest to konsekwencja ewolucyjnego sukcesu pewnego wyjątkowo drapieżnego, naczelnego ssaka." - Aha no i spoko nie?

Fajnie tak zrzucić winę na ewolucję, o której autor ma pojęcie mniej więcej takie (symulacja myśli autora): Darwin miał racje, że zło i mrok przez cały rok, ale religiusy są głupie, ale jako że nie bardzo wiem o co chodzi to tylko powtórzę to, co "wszyscy" powtarzają, nie będę nad tym filozofował!).

Fajnie zrzucić winę na ewolucję definiowaną tak, że pokrywa się z definicją globalnego kapitalizmu. Fajnie nie zauważyć analogii, pojojczeć nad "złymi ludźmi", zacytować sobie Nietzschego - zapisać to i fajrant.

Książka nie tyle nie odnosi się do praktyki politycznej, co przede wszystkim nie odnosi się do teorii. Jakiejkolwiek bądź. No może poza rzygiem na świat, ale jakby to powiedział Heidegger (cytowany przez autora) "To ni ma myślenie".

Apel do ewentualnych czytelników: Czytajmy Foucaulta i dużo wierszy


Tak właśnie wygląda książka napisana przez kogoś kto dużo czyta, ale nie za wiele na ten temat myśli. Temat "naszego umierającego świata" jest dość istotny ale John Gray ma wyje... po całości. Niestety turbo-nihilizm z jakimś dziwnym new age (tu w rozumieniu pseudometafizyki połączonej z myśleniem...

Po raz kolejny mogę tę lekturę przyrównać do wspinaczki po wielkim drzewie.
Moment otwierania liczącego sobie ok 800 stron tomu to jak próba objęcia wielkiego pnia. Wiadomo od razu się nie uda. Ale próbujemy, wchodzimy mozolnie. Wybieramy gałęzie wydają nam się pewne, stabilne. Po chwili słychać trzask. Wracamy. Staramy się dalej trochę z boku. Udało się, jesteśmy trochę wyżej. Za chwilę kolejne rozczarowanie - z tej gałęzi na kolejną ni w ząb nie przejdziemy. I tak w kółko co raz wyżej co raz dalej. Widok z wierzchołka jest piękny.

Nie wiem czy moja metafora do Was trafia drodzy czytelnicy? Może się ze mną zgadzacie. A może nie? Taki jest mój punkt widzenia. A właściwie leżenia, gdyż wszystkie książki czytam w tej właśnie pozycji.

KOK jak zwykle (przynajmniej moją osobę) irytuje, by po chwili wzbudzić litość. Przeraża a zarazem wkurza do granic. Męczy jak "jojczy", płacze i narzeka, po czym zadziwia jak długo tak można? Z jednej strony chciałbym jak najszybciej poznać jego dalsze losy, z drugiej wcale tak nie jest gdyż niespieszne dozowanie jego tekstów to dla mnie niekłamana przyjemność.
Kilka osób pytało mnie czy warto czytać tę serię? Wszystkim odpowiadam tak samo: Jak "jedynki" nie "zrobisz" w 3 dni to sobie odpuść...Ja na samą myśl, że została mi tylko "6" powiem: "niby dobrze, a jednak szkoda"...

Po raz kolejny mogę tę lekturę przyrównać do wspinaczki po wielkim drzewie.
Moment otwierania liczącego sobie ok 800 stron tomu to jak próba objęcia wielkiego pnia. Wiadomo od razu się nie uda. Ale próbujemy, wchodzimy mozolnie. Wybieramy gałęzie wydają nam się pewne, stabilne. Po chwili słychać trzask. Wracamy. Staramy się dalej trochę z boku. Udało się, jesteśmy trochę...

Jeden z najciekawszych zbiorów esejów filozoficznych. Książka dla tych, którzy cenią głębokie refleksje - John Grey potrafi zaskoczyć.

Jeden z najciekawszych zbiorów esejów filozoficznych. Książka dla tych, którzy cenią głębokie refleksje - John Grey potrafi zaskoczyć.