Różowy to kolor Persji. Sen o islamskiej demokracji

Raczej przeciętna książka o wydarzeniach społeczno-politycznych sprzed około dwudziestu już lat, to jest o nadziejach wiązanych w Iranie z prezydenturą Mohammada Chatamiego (1997-2005). Sprawy mocno już przebrzmiałe: dość powiedzieć, że w rozważaniach o modernizacji Vannuccini pisze głównie o telewizji, właściwie pomijając Internet. To już trochę prehistoria. Również tak przerażający Autorkę Mahmud Ahmadineżad zdążył już przestać być prezydentem Iranu, a nie wywołał żadnej straszliwej wojny nuklearnej, ukryty imam się nie pojawił, a ustrój powstały w 1979 r. trzyma się - mimo całej swojej bezsensowności - chyba wciąż całkiem nieźle.

Książka pełna jest różnych bardzo ogólnych informacji na temat Iranu i jego kultury. Tego konkretu związanego z Chatamim i aktualną w momencie pisania książki sytuacją jest w istocie niewiele. Poza tym książka ma też ten minus, który wybitny iranista prof. A. Pisowicz wytknął "Szachinszachowi" Kapuścińskiego: jeśli ktoś jedzie do Iranu bez znajomości języka i kontaktuje się z ludźmi przez tłumacza (tak było w przypadku Vannuccini), to siłą rzeczy jego spojrzenie jest bardzo wąskie i ograniczone. Zresztą w ogóle mam wrażenie, że Autorka bardzo spłaszcza problem, stawiając po jednej stronie złych konserwatywnych mułłów, a po drugiej miliony młodzieży, która chce tańczyć i słuchać zachodniej muzyki. "Nadmierne uproszczenie" to mało powiedziane. Jest dużo ciekawszych i mądrzejszych książek o współczesnym Iranie.

Tomasz Babnis

Raczej przeciętna książka o wydarzeniach społeczno-politycznych sprzed około dwudziestu już lat, to jest o nadziejach wiązanych w Iranie z prezydenturą Mohammada Chatamiego (1997-2005). Sprawy mocno już przebrzmiałe: dość powiedzieć, że w rozważaniach o modernizacji Vannuccini pisze głównie o telewizji, właściwie pomijając Internet. To już trochę prehistoria. Również tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Autorka popełnia jeden kardynalny błąd... Pisze swoją syntezę dla kogoś, kto ma szeroką wiedzą na podejmowany przez nią temat. Brakowało mi bardzo wstępu, który nakreśliłby jakiekolwiek tło historyczne, kulturowe... Jestem po politologii i stosunkach międzynarodowych, a przyznam szczerze, że nie dawałam rady tej pozycji. Czułam sie przytłoczona dziesiątkami nazwisk, miejsc, organizacji -nie rozumiałam, kto skąd się wziął, co z czego wynika. Brnięcie przez książkę było męczące i zwyczajnie nudne. Gratuluję szerokiej wiedzy- szkoda, że mało z tego zostanie w mojej głowie. Zanim przeczyta się "Różowy to kolor Persji" polecam przygotowanie się z innymi książkami dotyczącymi tego tematu.

Autorka popełnia jeden kardynalny błąd... Pisze swoją syntezę dla kogoś, kto ma szeroką wiedzą na podejmowany przez nią temat. Brakowało mi bardzo wstępu, który nakreśliłby jakiekolwiek tło historyczne, kulturowe... Jestem po politologii i stosunkach międzynarodowych, a przyznam szczerze, że nie dawałam rady tej pozycji. Czułam sie przytłoczona dziesiątkami nazwisk, miejsc,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Polecam. Naprawdę warto przeczytać. Dotyka nie tylko sprw politycznych i religijnych, ale także społecznych. Persja ma niesamowitą historię. Kraj wspaniałych zwykłych ludzi.

Polecam. Naprawdę warto przeczytać. Dotyka nie tylko sprw politycznych i religijnych, ale także społecznych. Persja ma niesamowitą historię. Kraj wspaniałych zwykłych ludzi.

Pokaż mimo to

Polecam przede wszystkim osobom, które nie znają lub znają tylko powierzchownie suche fakty dotyczące ostatnich 30 lat w Iranie. Można się dużo dowiedzieć o religijnym reżimie, zmianach społecznego nastawienia do rewolucji, próbach liberalizacji i przyczynach dla których się one nie powiodły. Nie jest to co prawda radosna lektura, ale za to bardzo informacyjna, utrzymana w dobrym reportażowym stylu. Pozostaje jednak niedosyt i wrażenie, że jednak w tym dużym kraju jest więcej historii, które pomogłyby rzucić więcej światła na różne aspekty życia w Iranie, więcej osób, których opinie mogłyby wzbogacić książkę o inne punkty widzenia, bo punkt w jakim znajduje się dzisiaj Iran na arenie międzynarodowej i w jakim znajdują się jego obywatele we własnym kraju i zmiany jakie zaszły przez ostatnie dziesięciolecia zasługują na więcej niż niecałe 200 stron.

Polecam przede wszystkim osobom, które nie znają lub znają tylko powierzchownie suche fakty dotyczące ostatnich 30 lat w Iranie. Można się dużo dowiedzieć o religijnym reżimie, zmianach społecznego nastawienia do rewolucji, próbach liberalizacji i przyczynach dla których się one nie powiodły. Nie jest to co prawda radosna lektura, ale za to bardzo informacyjna, utrzymana w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to