Vanna Vannuccini

Raczej przeciętna książka o wydarzeniach społeczno-politycznych sprzed około dwudziestu już lat, to jest o nadziejach wiązanych w Iranie z prezydenturą Mohammada Chatamiego (1997-2005). Sprawy mocno już przebrzmiałe: dość powiedzieć, że w rozważaniach o modernizacji Vannuccini pisze głównie o telewizji, właściwie pomijając Internet. To już trochę prehistoria. Również tak przerażający Autorkę Mahmud Ahmadineżad zdążył już przestać być prezydentem Iranu, a nie wywołał żadnej straszliwej wojny nuklearnej, ukryty imam się nie pojawił, a ustrój powstały w 1979 r. trzyma się - mimo całej swojej bezsensowności - chyba wciąż całkiem nieźle. Książka pełna jest różnych bardzo ogólnych informacji na temat Iranu i jego kultury. Tego konkretu związanego z Chatamim i aktualną w momencie pisania książki sytuacją jest w istocie niewiele. Poza tym książka ma też ten minus, który wybitny iranista prof. A. Pisowicz wytknął "Szachinszachowi" Kapuścińskiego: jeśli ktoś jedzie do Iranu bez znajomości języka i kontaktuje się z ludźmi przez tłumacza (tak było w przypadku Vannuccini),to siłą rzeczy jego spojrzenie jest bardzo wąskie i ograniczone. Zresztą w ogóle mam wrażenie, że Autorka bardzo spłaszcza problem, stawiając po jednej stronie złych konserwatywnych mułłów, a po drugiej miliony młodzieży, która chce tańczyć i słuchać zachodniej muzyki. "Nadmierne uproszczenie" to mało powiedziane. Jest dużo ciekawszych i mądrzejszych książek o współczesnym Iranie. Tomasz Babnis