Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uwielbiam przygody Pana Samochodzika, ale ta część bardzo mnie zawiodła... mało co się dzieje, a jak już dzieje, to zdarzenia są wyjątkowo abstrakcyjne- wplątanie w historię Rogera Moorea, Batura jako scenograf pracujący przy filmie i jacht zamiast wehikułu.. To dla mnie za wiele, choć jak zwykle miło było mi spotkać się z Panem Tomaszem.

Uwielbiam przygody Pana Samochodzika, ale ta część bardzo mnie zawiodła... mało co się dzieje, a jak już dzieje, to zdarzenia są wyjątkowo abstrakcyjne- wplątanie w historię Rogera Moorea, Batura jako scenograf pracujący przy filmie i jacht zamiast wehikułu.. To dla mnie za wiele, choć jak zwykle miło było mi spotkać się z Panem Tomaszem.

Kolejna totalnie fascynująca historia z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. Zafon tworzy w swoich powieściach niesamowity klimat tajemnicy, intryg z Barceloną w tle, jakiej nie znamy z wakacji: miejsca na poły magicznego, przerażającego, mrocznego. Postaci są tak wyraziste i realistyczne, jakby były naszymi znajomymi. Podoba mi się, jak Autor wplata w ich wypowiedzi swoje poczucie humoru i inteligencję. Ostatnim wielkim plusem jest wplatanie w powieść swojej miłości do literatury- pisania, czytania. Przedstawianie tego wyjątkowego procesu, jakim jest tworzenie w sposób zupełnie wyjątkowy- bez nadęcia, nudy, stagnacji. Aż chce się brać za pióro!

Kolejna totalnie fascynująca historia z cyklu Cmentarza Zapomnianych Książek. Zafon tworzy w swoich powieściach niesamowity klimat tajemnicy, intryg z Barceloną w tle, jakiej nie znamy z wakacji: miejsca na poły magicznego, przerażającego, mrocznego. Postaci są tak wyraziste i realistyczne, jakby były naszymi znajomymi. Podoba mi się, jak Autor wplata w ich wypowiedzi swoje...

Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandzrze podobała mi się bardziej, niż pierwsza. Po przeczytaniu "Jeźdźca" miałam średnie odczucia, byłam nieco zawiedziona, ale dałam Simons kolejną szansę. "Tatiana..." to całkiem sympatyczny kawał lektury, może nie porywający, ale przyjemnie brnęło się przez kolejne wypadki i oczekiwało ponownego splecenia losów głównych bohaterów. Mimo wszystko -po przeczytaniu tych dwóch cześci nie sięgnę po kolejną. Całośc jest na tyle przesłodzona, a temat wydaje mi sie tak wyczerpany, że daję sobie czas. Może kiedyś doczytam ostatnią..

Druga część trylogii o Tatianie i Aleksandzrze podobała mi się bardziej, niż pierwsza. Po przeczytaniu "Jeźdźca" miałam średnie odczucia, byłam nieco zawiedziona, ale dałam Simons kolejną szansę. "Tatiana..." to całkiem sympatyczny kawał lektury, może nie porywający, ale przyjemnie brnęło się przez kolejne wypadki i oczekiwało ponownego splecenia losów głównych bohaterów....