Przejmująco wstrząsająca wybitna powieść nikomu nieznanego irańskiego autora. Czerpie on z dorobku kultury światowej (Dostojewski!),aby tym mocniej wybrzmiał dramat Iranu, a konkretnie dwa ważne jego aspekty– niemożność normalnych relacji damsko-męskich oraz brutalne ograniczenia w kulturze.

A nie jest to bynajmniej żadne tam banalne romansidło (miałoby ono zresztą typowo przesłodzoną kiczowatą okładkę, jakich tu tak wiele….) o trudnościach spełnienia dwojga młodych ludzi chcących być ze sobą. To straszny orwellowski świat, gdzie państwo kontroluje uczucia i relacje miłosne. Ponadto kontroluje także i myśli, i literaturę, czego boleśnie doświadcza nie tylko bohater, ale i Autor…

Bo to postmodernistyczna konstrukcja niczym u nieocenionego Italo Calvino – mamy tu bowiem „książkę w książce”. O miłości dwojga młodych pisze ją irański autor, który zarazem opisuje to, jak o właściwym jej przedstawieniu instruuje go państwowy cenzor.

Rolę tę odgrywa w świecie przedstawionym (?),bajkowym (?) ożywiony przez Autora śledczy z kart „Zbrodni i kary” Porfiry Pietrowicz (broń bogini! - nie Piotrowicz!!!). Pod jego wpływem Autor dokonuje skreśleń tego, co już napisał, aby całość była bardziej prawomyślna, czyli z szansami na druk.

Naciski pana cenzora splatają się zatem nieodłącznie z rozwojem romansu, ale tez i brutalnymi represjami władz duchownych Iranu. Bo jakby ktoś – nie daj bogini! - zapomniał, to przypominam, że innych władz de facto nie ma w tym teokratycznym państwie (jednej z kolebek ludzkiej cywilizacji). A jego „prezydentem” został niedawno jeden z największych rzeźników „wrogów islamu” - cokolwiek to miałoby znaczyć dla tych osób jakże uduchowionych .

Wiele tu wspaniałych wątków, m.in. cudowny „książkowy” szyfr do komunikowania się miedzy zakochanymi. Według mnie efekty są piorunujące – także dla naszego „tu i teraz”….

Bo gdy czytałem tę niezwykłą rzecz już jakiś czas temu, na myśl mi nie przyszło, że państwowo-duchowny „mecenat” nad kulturą, ze wszystkimi tego konsekwencjami, może się stać i naszym udziałem. A to już się dzieje (sprawa wyrzucenia dyrektora krakowskiego teatru im. Juliusza Słowackiego za wystawioną nieprawomyślną sztukę, ale i dziesiątki podobnych skandali, jakby prosto od innych „ajatollahów” rodem…)

Bardzo dawno temu (2010) ta książka przeszła u nas praktycznie bez echa. Wznowienie wydaje się nakazem chwili - póki jeszcze można. Aczkolwiek „na szczęście” książkami to ta waaadza się nie interesuje, skoro nikt ich nie czyta – wszak toć to nie tele-ekran, rządzący dziś umysłami… O pardon: „umysłami”!

Przejmująco wstrząsająca wybitna powieść nikomu nieznanego irańskiego autora. Czerpie on z dorobku kultury światowej (Dostojewski!),aby tym mocniej wybrzmiał dramat Iranu, a konkretnie dwa ważne jego aspekty– niemożność normalnych relacji damsko-męskich oraz brutalne ograniczenia w kulturze.

A nie jest to bynajmniej żadne tam banalne romansidło (miałoby ono zresztą...

"Irańska historia miłosna" nie jest historią romansu sensu stricte - ostrzeżenie dla osób, które takich pozycji szukają. Rozwijający się "zakazany" romans dwójki młodych bohaterów jest pretekstem do wprowadzenia bardzo zaangażowanego narratora, który na bieżąco komentuje sytuację społeczono-kulturalno-polityczną w dzisiejszym Iranie oraz przemian w życiu jego mieszkańców od czasów rewolucji w latach 80. XX w. Wiele z tych uwag jest bardzo ciekawych i potrzebnych, ponieważ o ile raz po raz docierają do nas informacje jak wygląda życie kobiet i mężczyzn w krajach muzułmańskich, to często są to mało wiarygodne historie w stylu "Byłam arabską księżniczką", lub też fragmenty wyrwane z kontekstu kulturowego, które mogą być omylnie zrozumiane (niezrozumiane). Część z nich może wydawać się szokująca, a część z nich, zwłaszcza dla nas Polaków obeznanych z realiami i spuścizną reżimu totalitarnego, nie aż tak bardzo. Muszę jednak przyznać, że wydaje mi się, iż od mniej-więcej połowy książki narrator wychodzi znacznie poza swoją rolę, jego komentarze stają się zbyt osobiste, zbyt rozbudowane, i generalnie wychodzą poza funkcję edukacyjno-uświadamiającą, a zaczynają tworzyć równoległą część książki, jakby sub-historię, która do tego w pewnym momencie zaczyna wychodzić prawieże na pierwszy plan, a co najmniej przenikać się z główną historią fabularną. Historia traci realizm i można zastanawiać się czy to dalej przedstawienie stanu faktycznego czy już przerysowanie i fikcja? Niestety, z mojego punktu widzenia autor nie potrafi powściągnąć swojego rozgoryczenia spowodowanego sytuacją w kraju oraz cenzurą dotykającą pisarzy, przez co "wylewa" na czytelnika swoje żale i dygresje. Momentami odnosiłam też wrażenie, że zbytnio gloryfikuje kulturę Zachodu, która nie jest bez wad: mimo pozornej wolności obywateli, są oni często równie zagubieni na drodze do szczęścia. Myślę, że sam pomysł umieszczenia narratora w tej pozycji był bardzo ciekawy i uważam, że książka na nim zyskała, natomiast od pewnego momentu zaczyna on nieco irytować i trzeba przerzucić kilka kartek do przodu, żeby jakoś dociągnąć do końca. Suma sumarum, warto rzucić na tą pozycję okiem, chociażby w bibliotece czy na półce w empiku.

"Irańska historia miłosna" nie jest historią romansu sensu stricte - ostrzeżenie dla osób, które takich pozycji szukają. Rozwijający się "zakazany" romans dwójki młodych bohaterów jest pretekstem do wprowadzenia bardzo zaangażowanego narratora, który na bieżąco komentuje sytuację społeczono-kulturalno-polityczną w dzisiejszym Iranie oraz przemian w życiu jego mieszkańców od...

Aż ciężko zliczyć, ile razy w ciągu czytania książki nachodziła mnie refleksja, jak bardzo powinnam być wdzięczna, że żyję w wolnym kraju, mogę swobodnie wyrażać swoje myśli, sięgać po dowolne publikacje, filmy, a jako kobieta być pełnoprawnym obywatelem i samodzielnie decydować o swoim losie. Zaskakujące, w jakim kierunku powędrował Iran. Niegdyś podobny do cywilizacji zachodnich (i to nie tak dawno, bo mowa o XX wieku),obecnie pełen zakazów i cenzury.

Aż ciężko zliczyć, ile razy w ciągu czytania książki nachodziła mnie refleksja, jak bardzo powinnam być wdzięczna, że żyję w wolnym kraju, mogę swobodnie wyrażać swoje myśli, sięgać po dowolne publikacje, filmy, a jako kobieta być pełnoprawnym obywatelem i samodzielnie decydować o swoim losie. Zaskakujące, w jakim kierunku powędrował Iran. Niegdyś podobny do cywilizacji...

Oryginalna. I to nie jest przesadzone i nie jest infantylne.
Nowatorska. Nowoczesność w najlepszym wydaniu.
Lekkość w stylu.
Fenomenalne tłumaczenie.

PS. Czytałam w roku 2012, teraz sobie o tej książce przypomniałam, żałuje że na świeżo nic nie napisałam.

Oryginalna. I to nie jest przesadzone i nie jest infantylne.
Nowatorska. Nowoczesność w najlepszym wydaniu.
Lekkość w stylu.
Fenomenalne tłumaczenie.

PS. Czytałam w roku 2012, teraz sobie o tej książce przypomniałam, żałuje że na świeżo nic nie napisałam.

Myślę, że autor byłby zadowolony, gdybym skomentowała tę książkę w następujący sposób:
...
Bo właśnie to mi się najbardziej w niej podobało. Uwielbiam swoisty dialog z czytelnikiem, który jest podtrzymywany przez całą historie(miłosną). Dzięki temu włączając nasz umysł do tworzenia tego co dzieje się w tej książce scalamy się z historią, bohaterami no i oczywiście z samym autorem, który otwiera przed nami różne części swojej duszy.

Myślę, że autor byłby zadowolony, gdybym skomentowała tę książkę w następujący sposób:
...
Bo właśnie to mi się najbardziej w niej podobało. Uwielbiam swoisty dialog z czytelnikiem, który jest podtrzymywany przez całą historie(miłosną). Dzięki temu włączając nasz umysł do tworzenia tego co dzieje się w tej książce scalamy się z historią, bohaterami no i oczywiście z samym...

Shahriar Mandanipour, będący na indeksie we własnym kraju, na początku książki pisze o sobie w ten sposób:„… jestem irańskim pisarzem, zmęczonym pisaniem różnych mrocznych i gorzkich historii, pełnych duchów i narratorów w zaświatach, a także wszelkich utworów, które kończą się przewidywalnie – czyli śmiercią i zniszczeniem. Jestem pisarzem, zbliżającym się do pięćdziesiątki, który zrozumiał, że w rzekomo realnym świecie wokół nas jest już dosyć śmierci, zniszczenia oraz smutku i że nie mam prawa dorzucać do nich kolejnych porażek ani beznadziei, które wypełniają moje teksty. (…) z całego serca pragnę napisać powieść o miłości. Historię pewnej dziewczyny, co jeszcze nie widziała mężczyzny, który kocha się w niej już od roku, a którego ona też bardzo kocha.” Autor chce wskrzesić w swoich rodakach, zanikające coraz bardziej, poczucie wolności wyboru indywidualnej drogi życia, mając tu na myśli głównie miłość, której nie da się zamknąć w absurdalnej klatce systemu totalitarnego. Pisze – „po tej lekturze mój czytelnik nie będzie się bał zakochać”. Jest to także książka o męce pisania, tworzenia w totalitarnym systemie, o potrzebie chronienia ostatnich wartości kultury, o trudnej do zachowania wolności słowa.

Pisarz bardzo lekko prowadzi historię miłosną między Sarą (dziewczyna) i Darą (młody facet),która to historia zaczyna w końcu żyć własnym życiem, nie tylko wymykając się wyobrażonemu cenzorowi, ale także – samemu autorowi. Autor przeplata perypetie bohaterów ze zdarzeniami z własnego życia, pisarza w represyjnym systemie politycznym, gdzie starożytna kultura perska, a także wpływy zachodu, powoli zanikają. Wprowadza fikcyjne dialogi z cenzorem, wprowadza autocenzurę (te zdania, słowa, akapity są w tekście powieści skreślone),zakładając z góry, które słowa nie spodobałyby się cenzorowi. Książka jest zabawna, absurdalna, autoironiczna; dzięki nieszablonowym zabiegom formalnym (skreślanie „ocenzurowanego” tekstu, pogrubianie, przedstawianie kilku wersji tej samej sytuacji – dialogi pisarza ze sobą i cenzorem)autor nadaje powieści lekkość – nie czułam się przytłoczona tym, co czytam o tym skrajnie represyjnym państwie. Jak ominąć rygorystyczne nakazy segregacji płciowej pisząc autentyczną historię miłosną? Za łamanie tych nakazów grozi chłosta, więzienie, śmierć. Bohaterowie, Sara i Dara, stworzyli sekretny sposób porozumiewania się poprzez zaznaczanie kropkami wyrazów w książkach wypożyczonych z biblioteki (pierwszy list do Sary został ukryty w „Ślepej sowie”, kolejny w „Drakuli”, w irańskim poemacie mistycznym „ Chosrow i Szirin”, w „Nieznośnej lekkości bytu” Kundery). Zdobycie tych książek graniczyło z cudem.

Pisarz zbudował historię miłosną bardzo pięknie – począwszy od nieśmiałych prób sekretnego porozumiewania się, poprzez ukradkowe spotkania, chodzenie do kina, muzeum, spacery po uczęszczanych ulicach (bo tylko takie spacery zmniejszają niebezpieczeństwo złapania i aresztowania przez strażników reżimu),skradanie się Dary pod domem Sary i aresztowanie go za to, aż do pierwszej randki, podczas której dominuje strach przed odkryciem ich sekretu.

Podobał mi się np. taki fragment:
„Po wyjściu z kina idą razem w milczeniu. Potem Sara zauważa, że Dara celowo idzie z nią noga w nogę, jak maszerujący żołnierze.
Sara uśmiecha się, wskazuje nogi Dary i pyta:
- Dlaczego to robisz?
- Nie wiem. Zapytaj moje nogi.
- Dlaczego drży ci głos?
- Zapytaj moje serce.
Serce Sary zaczyna gwałtownie bić.
- I co my teraz zrobimy? – pyta Dara.
- Nie wiem. Zapytaj o to nasz los.
- A gdzie on jest?
- Nie wiem. Zapytajmy nasze przeznaczenie.
Dara myśli: „Modlę się o to, żeby nasze przeznaczenie nie znajdowało się w rękach jakiegoś tchórzliwego, nędznego, ocenzurowanego pisarza…”

W Iranie – Republice Islamskiej, Ministerstwo Kultury i Przewodnictwa Islamskiego udziela zgody na wywóz utworu z drukarni i jego dystrybucję. Wiele książek uznanych za deprawujące z punktu widzenia islamskiej ideologii, szło na przemiał. Wydawcy zbankrutowali. Pisarze wyjechali lub nie publikują, przymierają głodem pisząc do szuflady. W ministerstwie pracuje cenzor o pseudonimie Porfiry Pietrowicz; wykonuje „święty zawód” - oczyszcza tekst książki z nieprzyzwoitych słów i zdań, zagrażających moralności publicznej i tradycyjnym wartościom społecznym. Duchowe męczarnie pana Pietrowicza nad daną książką mogą trwać nawet lata… Trzeba bowiem koniecznie wykryć te wyrazy, które z pozoru niewinne, podstępem przemyca pisarz. Tak sobie myślę, ile czasu panu Pietrowiczowi zajmie zbadanie wielu warstw tej książki, ile godzin trudu, znoju i potu… Ta absurdalna robota nie zostanie wykonana, na szczęście bowiem nie ocenzurowana książka dociera do Irańczyków poprzez ich rodaków żyjących w innych krajach świata - pisarz mieszka w USA. Tak opresyjne państwo, jak irańskie, trudno sobie wyobrazić, nawet nam, Polakom. Przeczytajcie.

Shahriar Mandanipour, będący na indeksie we własnym kraju, na początku książki pisze o sobie w ten sposób:„… jestem irańskim pisarzem, zmęczonym pisaniem różnych mrocznych i gorzkich historii, pełnych duchów i narratorów w zaświatach, a także wszelkich utworów, które kończą się przewidywalnie – czyli śmiercią i zniszczeniem. Jestem pisarzem, zbliżającym się do...

Sama nie wiem od czego mam zacząć, ksiażka sama w sobie jest tak specyficzna i dziwna ( oczywiście to nadaje jej niepowtarzalnego uroku),ze ciężko jest zabrać się za jeden wątek i opisać chociażby tematykę tego opowiadania.
Może najpierw zacznę od samej historii miłosnej o której pisze autor. Tak to jest to, zdecydowanie gdy czytałam watki związane z Sarą i Darą, nie mogłam pohamować swojej ciekawości. Ta historia naprawdę mnie urzekła.
Niestety kiedy nadchodził czas w którym to autor opuszcza Sarę i Darę i opisują swoje przemyślenia czy tez wydarzenia w których brał udział związanych z historią tej pary, przestawał mieć ochotę aby ja dalej czytać. Przebrnęłam przez te wątki tylko i wyłącznie dla tego ,że byłam ciekawa jak rozwiążę się watek dwojga zakochanych.
Nie wiem jak mam to podsumować, książka na swój sposób była ciekawa (sposób ukazania panującej cenzury) jednak często musiałam zmuszać się aby dobrnąć do końca tej lektury, przez co ciężko jest mi ja ocenić pozytywnie.

Sama nie wiem od czego mam zacząć, ksiażka sama w sobie jest tak specyficzna i dziwna ( oczywiście to nadaje jej niepowtarzalnego uroku),ze ciężko jest zabrać się za jeden wątek i opisać chociażby tematykę tego opowiadania.
Może najpierw zacznę od samej historii miłosnej o której pisze autor. Tak to jest to, zdecydowanie gdy czytałam watki związane z Sarą i Darą, nie...

Książka zawiera komentarze autora, czasem długawe wstawki o pisarstwie i możliwych scenariuszach akcji, czasem ciekawe ale i tragiczne fakty z historii życia codziennego mieszkańców Iranu.

Książka zawiera komentarze autora, czasem długawe wstawki o pisarstwie i możliwych scenariuszach akcji, czasem ciekawe ale i tragiczne fakty z historii życia codziennego mieszkańców Iranu.

Koncepcja książki ciekawa, jednak treść nie porywa, nuda i dłużyzna. Jak dla mnie to przerost formy nad treścią.

Koncepcja książki ciekawa, jednak treść nie porywa, nuda i dłużyzna. Jak dla mnie to przerost formy nad treścią.

Zdecydowanie coś nowego wśród romansów. Piękna historia, ale te wstawki non stop od autora w połowie zaczęły mnie irytować. Rozumiem, że autor chciał bardzo nakreślić tło historyczne, jednakże było za bardzo męczące.

Zdecydowanie coś nowego wśród romansów. Piękna historia, ale te wstawki non stop od autora w połowie zaczęły mnie irytować. Rozumiem, że autor chciał bardzo nakreślić tło historyczne, jednakże było za bardzo męczące.