Piękny i namiętny romans. Wspaniała książka. Autorka pisze niesamowite powieści a ta jest wyjątkowa i fascynująca. Czyta się miło i przyjemnie.
Polecam

Piękny i namiętny romans. Wspaniała książka. Autorka pisze niesamowite powieści a ta jest wyjątkowa i fascynująca. Czyta się miło i przyjemnie.
Polecam

Po tegoż typowego harlequina sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że chciałam mieć przeczytane wszystkie umieszczone na Lubimyczytać książki autorstwa pani Spindler. Jakież było moje zdziwienie, gdy zaczęłam go czytać, ha, choć przeczytałam (a raczej przeleciałam, jakkolwiek to zabrzmi, bo niewielkich rozmiarów to książeczka, nadal nie wierzę, że wyszło to spod pióra pani Erici. Pocieszam się faktem, że Tess Gerritsen też, zanim zaczęła pisać dobrze, machnęła parę romansów. może z panią Spindler było podobnie?

Po tegoż typowego harlequina sięgnęłam tylko i wyłącznie dlatego, że chciałam mieć przeczytane wszystkie umieszczone na Lubimyczytać książki autorstwa pani Spindler. Jakież było moje zdziwienie, gdy zaczęłam go czytać, ha, choć przeczytałam (a raczej przeleciałam, jakkolwiek to zabrzmi, bo niewielkich rozmiarów to książeczka, nadal nie wierzę, że wyszło to spod pióra pani...

Gdzieś wyczytałam, że Erica Spindler pisze dobre thrillery (o to ja lubię) z lekką domieszką romansu (zupełnie mi to nie przeszkadza) i generalnie dobrze się ją czyta. Postanowiłam sprawdzić i ja czy tak się sprawa ma. Nie, nie spojrzałam wcześniej na okładkę, bo czytałam na Kindelku i jakoś nie zwracam na to uwagi. Tym bardziej nie zawracałam sobie głowy opisem książki, bo zazwyczaj z nich nie korzystam, a nawet jeśli kiedyś się na niego natknęłam jestem pewna, że natychmiast mi z głowy wyparował. Może gdybym wcześniej spojrzała.... (tu się turlam ze śmiechu po podłodze, doprawdy taka okładka, taka?).

Ta książka jest poniekąd niebywała, tu bohater męski ma zęby perliste, a damska heroina włosy jedwabiste, podobnie jak i szlafrok. Wszystko dzieje się na wybrzeżu i wszędzie zawiewa morska bryza. Bo Madi i Lance zaczęli razem pracować w fundacji ratującej żółwie morskie. I to by było na tyle.

Czytałam i czytałam i czekałam na ten thriller i dobrnęłam do końca lektury. Postanowiłam dopuścić do głosu osławione i wychwalane pod niebiosa przez samego Herkulesa Poirota szare komórki i oto do jakiego wniosku doszłam - o matko i córko jaki to romans w czystej postaci.

Harlequin doskonały i nic więcej. Żadnej sensacji - może jedynie moje lekkie zatroskanie gdy główny bohater miota się niebywale czy kochać czy nie i sprawia wrażenie, że ma poważne problemy z pamięcią bo raz chce, a zaraz potem oburzony nie chce nic. Nie pamiętam czy kiedykolwiek w życiu przeczytałam jakąś książkę, w której główna para zmienia zdanie co stronę... :).
Ale w sumie bawiłam się wybornie podczas lektury, bo z tego co pamiętam ostatnio w łapkach miałam lekturę o podobnej tematyce bodajże w ubiegłym wieku.

Sprawdziłam zatem w ogólnodostępnych źródłach informacje i jak byk wszędzie stoi że pani Erica Spindler urodzona w Chicago, ukończyła kierunek sztuk wizualnych i potem dopadło ją przeziębienie. Jak większość ludzi w trakcie choroby sięga po lekturę tak i stało się w jej przypadku, dorwała romans, przeczytała, zachwyciła się i postanowiła sama napisać swój. I tak się zaczęło.
Stąd może początki jej twórczości to takie romanse w najczystszej postaci, a te wątki thrillerowe pojawiły się poźniej. Mam zamiar się przekonać i dać autorce jeszcze jedną szansę, choć w przeczytanej lekturze stwierdzenie "uczesana w zabawny kok" ukazuje mi świat robienia fryzur w zupełnie innym świetle :).

Gdzieś wyczytałam, że Erica Spindler pisze dobre thrillery (o to ja lubię) z lekką domieszką romansu (zupełnie mi to nie przeszkadza) i generalnie dobrze się ją czyta. Postanowiłam sprawdzić i ja czy tak się sprawa ma. Nie, nie spojrzałam wcześniej na okładkę, bo czytałam na Kindelku i jakoś nie zwracam na to uwagi. Tym bardziej nie zawracałam sobie głowy opisem książki, bo...

Książka napisana jakby na siłę, słownictwo jest bardzo ckliwe. Ogólnie książka niczym nie zaciekawia, styl jest zbyt kwiecisty, a metafory czy opisy przyrody są po prostu tak oklepane, że aż śmieszne.

Książka napisana jakby na siłę, słownictwo jest bardzo ckliwe. Ogólnie książka niczym nie zaciekawia, styl jest zbyt kwiecisty, a metafory czy opisy przyrody są po prostu tak oklepane, że aż śmieszne.