Takie sobie

Takie sobie

Frycz Modrzewski to kolejny polski polityk, które opowiadał się za reformami prawa karnego, relacji między Kościołem a państwem, szkolnictwa itd. Propozycje zawarł w rozprawie 'O poprawie...". Czytając można się zastanawiać, na ile autor był świadom tego, że jego pomysły to na współczesne mu czasy głównie utopia. A może chodziło o przedstawienie zawyżonego programu, żeby chociaż cokolwiek z niego zostało uznane i przejęte? Tego nie wiem. Ciekawe było jego podejście do kwestii wojny. Trochę tchnie pacyfizmem.

Frycz Modrzewski to kolejny polski polityk, które opowiadał się za reformami prawa karnego, relacji między Kościołem a państwem, szkolnictwa itd. Propozycje zawarł w rozprawie 'O poprawie...". Czytając można się zastanawiać, na ile autor był świadom tego, że jego pomysły to na współczesne mu czasy głównie utopia. A może chodziło o przedstawienie zawyżonego programu, żeby...

Jedna z pierwszych studenckich lektur na historię literatury, jaka faktycznie mi się całkowicie spodobała. Niezwykle aktualna, niezwykle inteligentna, a cytatami można wręcz rzucać bez większych zmian. Modrzewski umie pisać, umie tłumaczyć i umie prowadzić dialog z czytelnikiem, nie popadając jednocześnie w przesadę i zbytni dydaktyzm.

Jedna z pierwszych studenckich lektur na historię literatury, jaka faktycznie mi się całkowicie spodobała. Niezwykle aktualna, niezwykle inteligentna, a cytatami można wręcz rzucać bez większych zmian. Modrzewski umie pisać, umie tłumaczyć i umie prowadzić dialog z czytelnikiem, nie popadając jednocześnie w przesadę i zbytni dydaktyzm.

W XVI wieku było to prawdopodobnie najbardziej odważne dzieło traktujące o problemach społeczno-politycznych, które drążą najwyższe szczeble władzy. Wydane dziś też byłoby na czasie, bo nie sposób nie odnieść wrażenia, że im wyższe warstwy się analizuje, tym więcej zła się wyławia. Szkoda, że nie da się z tym nic zrobić.

W XVI wieku było to prawdopodobnie najbardziej odważne dzieło traktujące o problemach społeczno-politycznych, które drążą najwyższe szczeble władzy. Wydane dziś też byłoby na czasie, bo nie sposób nie odnieść wrażenia, że im wyższe warstwy się analizuje, tym więcej zła się wyławia. Szkoda, że nie da się z tym nic zrobić.

„O poprawie Rzeczypospolitej” to naprawdę ciężki, czytelniczy kawałek chleba. Przedarcie się przez zawiłości szesnastowiecznej składni, nawet przy pomocy przypisów i ogromnej pracy redaktorów, którzy poniekąd przetłumaczyli ten utwór „z polskiego na nasze”, wymaga dużego nakładu cierpliwości. W moim przypadku wytrwałość została nagrodzona, bo zaskoczyła mnie wywrotowość Modrzewskiego. W czasach rozbuchanej wolności szlacheckiej autor pochyla się nad dolą niższych stanów, wyciąga rękę po majątek kościelny, który mógłby zostać fundamentem funduszy państwowych na czas wojny, domaga się kary śmierci za każde morderstwo, potępia kupczenie urzędami i obnoszenie się chwalebną przeszłością przodków przy mizernej kondycji własnej, opowiada się za równością wobec prawa, nawołuje do zakładania szkół i kształcenia młodzieży, a przede wszystkim dopomina się, by największy, rzeczywisty ciężar związany z dobrym stanem Rzeczypospolitej spoczywał na barkach szlachty. A najlepsze w tym wszystkim jest to, że argumenty na poparcie swoich tez, które mają zaskakująco aktualny wydźwięk, znajduje w antycznych tekstach i Piśmie Świętym. Moim absolutnym numerem jeden argumentacji Modrzewskiego jest cytowanie fragmentów Starego Testamentu jako uzasadnienia kary śmierci.

Zabrałam się za „O poprawie Rzeczypospolitej” z własnej, nieprzymuszonej woli . Podejrzewam, że gdybym "musiała" ten tekst przeczytać, nie dałabym rady wykrzesać z siebie wystarczająco dużo entuzjazmu. Oczywiście, uwiera mnie w tej rozprawie sprowadzenie roli kobiety do bycia żoną lub córką, ale to jednak XVI wiek, za wiele w tej dziedzinie nie można się spodziewać. Natomiast podstawy systemu podatkowego i obronności kraju według autora są naprawdę interesujące. Jestem pod wrażeniem otwartości umysłu Frycza Modrzewskiego i obrazu świata, jaki w swoim utworze odmalował. I tak sobie myślę, że wielu politykom nie zaszkodziłoby zapoznanie się z tą pracą.

„O poprawie Rzeczypospolitej” to naprawdę ciężki, czytelniczy kawałek chleba. Przedarcie się przez zawiłości szesnastowiecznej składni, nawet przy pomocy przypisów i ogromnej pracy redaktorów, którzy poniekąd przetłumaczyli ten utwór „z polskiego na nasze”, wymaga dużego nakładu cierpliwości. W moim przypadku wytrwałość została nagrodzona, bo zaskoczyła mnie wywrotowość...