Książka zawiera osiem króciutkich opowiadań Katherine Mansfield. Osiem bardzo dobrych opowiadanek. Każde interesujące na swój sposób.
Każde opowiadanie to opis jednego ważnego wydarzenia dla głównego bohatera lub pary głównych bohaterów. Poznajemy wybrany, maleńki fragment życia tychże bohaterów i daje to najczęściej czytelnikowi do myślenia. Pierwsze opowiadanie "Państwo Gołębiowe" ukazuje wyznanie miłości zakochanego mężczyzny, drugie "Podlotek" to ważne spotkanie dwójki ludzi w różnym wieku, trzecie "Małżeństwo a la mode" to krótki pobyt małżonka w domu rodzinnym, czwarte "Obcy" opisuje dzień powrotu żony po dłuższym pobycie w Europie i jej spotkanie z mężem, piąte "Panna Brill" to ujęty w zdania niezwykły i trudny dla tytułowej bohaterki dzień muzyczny, szóste "Jej pierwszy bal" to opis chwil pierwszego balu dla młodej dziewczyny, siódme "Lekcja śpiewu" ukazuje zachowanie i targające nauczycielką muzyki uczucia pod wpływem dwóch skrajnie różnych wiadomości od ukochanego, ósme "Pokojówka jaśnie pani" to zapis monologu pokojówki, która odsłania swój stosunek do swej chlebodawczyni i ukazuje przy tym jej wpływ na życie tejże pokojówki. To wszystko są krótkie literackie ziarna, które rzucone w chłonny i otwarty umysł czytelnika mogą wywołać ciekawe spostrzeżenia i chwile zadumy.
Wielce wciągające literackie spotkanie w krótkich formach i odsłonach w jednej książce. Rzecz godna zapamiętania i godna uwagi oraz bardzo dobrej oceny w dodatku. Podobała mi się ta książka i już.

Książka zawiera osiem króciutkich opowiadań Katherine Mansfield. Osiem bardzo dobrych opowiadanek. Każde interesujące na swój sposób.
Każde opowiadanie to opis jednego ważnego wydarzenia dla głównego bohatera lub pary głównych bohaterów. Poznajemy wybrany, maleńki fragment życia tychże bohaterów i daje to najczęściej czytelnikowi do myślenia. Pierwsze opowiadanie...

Zbiór opowiadań. Lubię tę formę. Krótkie, niedomknięte, dające do myślenia historie ludzi. W tych dodatkowym atutem, bądź minusem, był ich język. Specyficzny, piękny, mam wrażenie, że już obumarły.
Nie wszystkie mnie jednak urzekły, na uwagę niewątpliwie zasługuje ‘Małżeństwo a la mode” –opowiadające jak można się domyśleć, o niej i o nim i gdzieś w zgiełku próżności zagubionym związku. „Lekcja śpiewu”, gdzie jeden telegram diametralnie odmienił pewną lekcję muzyki. ‘Panna Brill” uświadomiła mi pustkę przemijania i patrzenia na tę samą rzecz z różnych perspektyw, co daje zaskakujące efekty dla samego zainteresowanego.
Znajdziemy w nich piękno języka, ponadczasowość, znajomość psychologii oraz gloryfikację płci brzydkiej. I taka mnie refleksja naszła, że zmieniają się epoki , język, którym operujemy, a uwarunkowania psychiczne pozostają niezmienne.
„I znowu, jak zawsze, doznał uczucia, że trzyma coś, co nigdy nie było całkowicie jego. Coś, co jest zbyt delikatne, zbyt drogocenne; co odleci z chwilą, gdy wypuści to z rąk”.

Zbiór opowiadań. Lubię tę formę. Krótkie, niedomknięte, dające do myślenia historie ludzi. W tych dodatkowym atutem, bądź minusem, był ich język. Specyficzny, piękny, mam wrażenie, że już obumarły.
Nie wszystkie mnie jednak urzekły, na uwagę niewątpliwie zasługuje ‘Małżeństwo a la mode” –opowiadające jak można się domyśleć, o niej i o nim i gdzieś w zgiełku próżności ...

Krótki zbiorek ładnych opowiadań. Zakochany mąż chłodnej żony, podlotek udający cyniczną bywalczynię, zlekceważona starsza pani... Bardzo ładne stylistycznie, emocjonalne charakterystyki postaci. Opowiadania osadzone w świecie, którego już nie ma, będące wyrazem swoistego buntu przeciwko płytkiemu światu brytyjskiej sfery wyższej. Bunt ten jednak nie jest zbyt daleko posunięty i nie wychodzi poza ramy domagania się głębi, szczerości relacji itp. Opowiadania budzą,dość banalną, refleksję nad tym, że pomimo zmiany zasadniczych warunków życia i dekoracji, co do zasady pozostajemy z takimi samymi problemami, które mieli ludzie zawsze - oczywiście ci, którzy nie musieli martwić się głównie o to, jak przetrwać.
Fabuły są proste i naiwne, nie można się oprzeć wrażeniu, że jednak się te opowiadania zestarzały właśnie pod względem sposoby narracji czy konstruowania fabuły. Przyjemnie się je czyta i nawet przelotnie wzruszają, nie pozostaje po nich jednak wiele więcej. Elegancka, subtelna proza.

Krótki zbiorek ładnych opowiadań. Zakochany mąż chłodnej żony, podlotek udający cyniczną bywalczynię, zlekceważona starsza pani... Bardzo ładne stylistycznie, emocjonalne charakterystyki postaci. Opowiadania osadzone w świecie, którego już nie ma, będące wyrazem swoistego buntu przeciwko płytkiemu światu brytyjskiej sfery wyższej. Bunt ten jednak nie jest zbyt daleko...

Oceniłam "Jej pierwszy bal" jako dobrą książkę (i nic więcej) tylko dlatego, że mnie osobiście nie przyprawiła o jakieś głębsze uczucia. Owszem, są to ciekawie napisane krótkie opowiadania, autorka do tego stworzyła je przy pomocy subtelnego, kobiecego języka (miałam wrażenie, że to nie ja czytam, a autorka siedzi obok mnie i półgłosem opowiada mi historie swoich bohaterów w ramach zabicia czasu i podzielenia się czymś interesującym),niemniej jednak nie zachwyciło mnie to specjalnie.
Aczkolwiek nie twierdzę, że czas poświęcony na przeczytanie tych ponad stu stron był czasem zmarnowanym. To było doświadczenie odbiegające od nudy, coś... świeżego.
Można, ale nie trzeba. Ale skoro już jest, to czemu by nie przeczytać?

Oceniłam "Jej pierwszy bal" jako dobrą książkę (i nic więcej) tylko dlatego, że mnie osobiście nie przyprawiła o jakieś głębsze uczucia. Owszem, są to ciekawie napisane krótkie opowiadania, autorka do tego stworzyła je przy pomocy subtelnego, kobiecego języka (miałam wrażenie, że to nie ja czytam, a autorka siedzi obok mnie i półgłosem opowiada mi historie swoich bohaterów...

Krótkie, klasyczne opowiadania. Bez udziwnień, zbędnych emocji i pretensjonalności. Nie zapadają przez to w pamięć, ale i nie rażą. Fanom epoki z pewnością owe krótkie formy przypadną do gustu.

Krótkie, klasyczne opowiadania. Bez udziwnień, zbędnych emocji i pretensjonalności. Nie zapadają przez to w pamięć, ale i nie rażą. Fanom epoki z pewnością owe krótkie formy przypadną do gustu.

Przyjemne, zabawne opowiadania, chociaż na dłuższą metę trochę banalne. Raczej zrezygnowałabym z porównywania ich do nowelek de Maupassanta, to nie ten poziom, a tematyka też mniej zaangażowana.

Przyjemne, zabawne opowiadania, chociaż na dłuższą metę trochę banalne. Raczej zrezygnowałabym z porównywania ich do nowelek de Maupassanta, to nie ten poziom, a tematyka też mniej zaangażowana.

Opowiadania przedstawiające pozornie błahe sytuacje, zaskakująco zakończone. Urocze, delikatne, ulotne.

Opowiadania przedstawiające pozornie błahe sytuacje, zaskakująco zakończone. Urocze, delikatne, ulotne.

Przyjemne i błyskotliwe opowiadania o zwyczajnym życiu, które autorka potrafi opisywać w zaskakująco interesujący sposób. Mansfield świetnie opowiada o codzienności naznaczonej zbliżającą się tragedią...

Przyjemne i błyskotliwe opowiadania o zwyczajnym życiu, które autorka potrafi opisywać w zaskakująco interesujący sposób. Mansfield świetnie opowiada o codzienności naznaczonej zbliżającą się tragedią...

Moje ogólne wrażenie - lekkie rozczarowanie. Spodziewałam się finezji i głębi (coś w stylu E. Wharton),a otrzymałam powtarzający się wzorzec (jak u Maupassanta): akcja się rozwija, rozwija, na koniec mamy małe zaskoczenie, które zapewne miało być błyskotliwe. Dla mnie takie nie było, ze względu na powtarzalność irytowało.
W moim odczuciu proza Mansfield jest afektowana, na szczęście po porównaniu wersji oryginalnej z polską okazuje się, że przedobrzyła tłumaczka, nie autorka.
Mansfield chyba nie przepadała za kobietami: jej bohaterki są albo próżne, albo pożałowania godne. Mężczyźni są przedstawieni w znacznie lepszym świetle.

Moje ogólne wrażenie - lekkie rozczarowanie. Spodziewałam się finezji i głębi (coś w stylu E. Wharton),a otrzymałam powtarzający się wzorzec (jak u Maupassanta): akcja się rozwija, rozwija, na koniec mamy małe zaskoczenie, które zapewne miało być błyskotliwe. Dla mnie takie nie było, ze względu na powtarzalność irytowało.
W moim odczuciu proza Mansfield jest afektowana, na...