Po latach przeczytałam "Wizjokrąg" raz jeszcze. To, czego kiedyś nie zauważyłam wcale, dziś dostrzegam bardzo wyraźnie. Odczucia i wizje się zmieniły, ale emocje - choć też nieco inne - pozostały tak samo wyraziste. Od połowy książki trzy opisy nieco mi się dłużyły, ale przebrnęłam i nie żałuję. Teraz zupełnie inaczej niż kiedyś wyobrażam sobie świat z powieści. Również piękna, tajemnicza okładka przyciąga wzrok. Jestem ciekawa kolejnej części.

Po latach przeczytałam "Wizjokrąg" raz jeszcze. To, czego kiedyś nie zauważyłam wcale, dziś dostrzegam bardzo wyraźnie. Odczucia i wizje się zmieniły, ale emocje - choć też nieco inne - pozostały tak samo wyraziste. Od połowy książki trzy opisy nieco mi się dłużyły, ale przebrnęłam i nie żałuję. Teraz zupełnie inaczej niż kiedyś wyobrażam sobie świat z powieści. Również...

Wizjokrąg po latach bardzo stracił w moich oczach.
I nie, z wiekiem nie stanowi dla mnie problemu czytanie literatury młodzieżowej, nadal przyjemność sprawia mi Harry Potter czy też Hobbit, jednak Wizjokrąg topi się, kiedy porównamy go do pierwszego.
Czytanie książki przypomina czytanie pierwszych powieści Rowling o młodym czarodzieju - magiczne miejsce, ciekawy pomysł na świat (tutaj ukłony, koncepcja naprawdę fantastyczna),przyjaciel i przyjaciółka i szybkie wpadnięcie w sam środek ważnych wydarzeń.
Tylko co z tego skoro brakuje w tym wszystkim dobrego wykonania. Fabuła rozjeżdża się i bardzo zmienia dynamikę, jakby Wilks nie do końca wiedział w jaki sposób opowiedzieć tę historię. Pobudzanie wyobraźni też powinno być stonowane, żeby dać nam czas na namalowanie własnego obrazu, a tak - pozostają przypadkowe pociągnięcia pędzlem.
Szkoda, mimo to młodsi czytelnicy powinni się dobrze bawić

Wizjokrąg po latach bardzo stracił w moich oczach.
I nie, z wiekiem nie stanowi dla mnie problemu czytanie literatury młodzieżowej, nadal przyjemność sprawia mi Harry Potter czy też Hobbit, jednak Wizjokrąg topi się, kiedy porównamy go do pierwszego.
Czytanie książki przypomina czytanie pierwszych powieści Rowling o młodym czarodzieju - magiczne miejsce, ciekawy pomysł na...

"Wizjokrąg" to powieść nietuzinkowa i porywająca. To gonitwa wyobrażeń, a każde w pewien sposób ożywa, dzięki malarskości obrazów - Wilks translatuje obraz na słowo, łącząc swoje dwie wielkie pasje. Posiada ten rzadki dar słowa.
Ale to jeszcze za mało, żeby wspiąć się na te szczyty pisarstwa. Książka jest przyjemna a lektura lekka, ale raczej dla młodszych czytelników i wśród wielu, wielu innych, które miałam okazję przeczytać, nie wybija się ponad stan.

"Wizjokrąg" to powieść nietuzinkowa i porywająca. To gonitwa wyobrażeń, a każde w pewien sposób ożywa, dzięki malarskości obrazów - Wilks translatuje obraz na słowo, łącząc swoje dwie wielkie pasje. Posiada ten rzadki dar słowa.
Ale to jeszcze za mało, żeby wspiąć się na te szczyty pisarstwa. Książka jest przyjemna a lektura lekka, ale raczej dla młodszych czytelników i...

Nie znałem tego autora,znowu wypożyczyłem na chybił-trafił.
Ale mi się podobała,zwłaszcza momenty wchodzenia do obrazów.
Książka super pobudza wyobraźnię.
Wystarczy odrobinkę się wysilić i widzimy szczupaka nurkującego do wody,by się wyrzucić z kosem w pysku.
Lub mówiący dom,takich smaczków tam jest więcej.
Ale końcówka mi się nie podobała.

Nie znałem tego autora,znowu wypożyczyłem na chybił-trafił.
Ale mi się podobała,zwłaszcza momenty wchodzenia do obrazów.
Książka super pobudza wyobraźnię.
Wystarczy odrobinkę się wysilić i widzimy szczupaka nurkującego do wody,by się wyrzucić z kosem w pysku.
Lub mówiący dom,takich smaczków tam jest więcej.
Ale końcówka mi się nie podobała.

Dostałem te książkę w prezencie dość dawno temu. Od tak, może się spodoba. No, niestety nie spodobała się...
Wtedy byłem znacznie młodszym czytelnikiem praktycznie bez jakiś większych wymagań, toteż ją skończyłem. Niedawno znowu zajrzałem i... jak ja to mogłem czytać...
Całość jest lekko mówiąc średnia. Mamy co prawda jakiś świat, taki po prostu żeby był nieco oryginalny i żeby był, jakiegoś głównego bohatera, który jest w sumie nijaki, postaci drugoplanowe też. Fabuła jest krótka i kiepska. Językowo też słabo. 1.5/10 za wykonanie, 4.5/10 za pomysł (bo nie taki znowu zły).
Dla pomysłu można zajrzeć do ebooka, ale nie polecam.

Dostałem te książkę w prezencie dość dawno temu. Od tak, może się spodoba. No, niestety nie spodobała się...
Wtedy byłem znacznie młodszym czytelnikiem praktycznie bez jakiś większych wymagań, toteż ją skończyłem. Niedawno znowu zajrzałem i... jak ja to mogłem czytać...
Całość jest lekko mówiąc średnia. Mamy co prawda jakiś świat, taki po prostu żeby był nieco oryginalny...

http://ksiazkaniegryzie.blogspot.com/2012/07/mike-wilks-wizjokrag.html


Skuszony okładką chwyciłem tę książkę w bibliotece. No cóż, wydumane stwory, tajemniczy tytuł, duża czcionka, zachęcający opis z tyłu zwiodły mnie.. Niestety, boleśnie przekonałem się o tym, iż ocenianie po okładce jest poważnym błędem, bo czytanie tego pożal się Boże piśmidła to strata czasu. Ale do rzeczy:

Mel, utalentowany młody chłopiec z wioski Kop za radą swojego nauczyciela Fa Theuma wiesza na ścianie świątyni swoje rysunki, lecz zasady, które obowiązują w tym świecie nie pozwalają na to, by ktoś, kto nie zapłacił, mógł korzystać z Przyjemności pokazywania swojej twórczości. Do chłopaka jednak uśmiecha się los- do jego wioski przyjeżdża Dirk Tot, zielona, człowieko-podobna istota, i oferuje mu darmowe miejsce w najlepszej szkole dla artystów. I teraz zaczyna się jatka. Chłopiec trafia do szkoły i poznaję Sojkę, pomocnicę kucharki, Luda, ucznia, który jako jedyny nie traktuje go gorzej, oraz Mincha- wrednego woźnego. Coś wam to przypomina? Jeszcze nie? To lecimy dalej. Już na pierwszej lekcji Mel poznaje Brooda, wstrętnego, bogatego chłopaka, który wraz z dwoma swoimi sługusami rządzi szkołą. Teraz już zapewne coś wam świta. Kojarzycie? Na pierwszej lekcji dzieciak ma też przyjemność poznać całego mistrza szkoły- Ambrosiusa Bilka. Jest to bardzo sympatyczny starzec, o niebieskich oczach i długiej, siwej brodzie. Tak, już pewnie kojarzycie. Lecz największą ciekawość Mela powoduje pewien incydent: ciekawski uczeń zakrada się… i widzi, że jego mistrz znika w obrazie. Wrodzona ciekawość Harr… znaczy Mela, zmusza go do odkrycia tej tajemnicy- i tak oto rozpoczynają się jego przygody.

Książka aż ocieka ‘’Harrym Potterem’’ Bohaterowie są tak podobni, że momentami miałem wrażenie, że Brood krzyknie: ‘’Crabb, Goyle, do mnie!’’, a Minch będzie postulował o chęć przywiązania uczniów łańcuchami do ściany w lochu. Sójka wyratuje bohatera z każdej opresji, a Ludo… to po prostu miły uczeń, który pomaga Melowi. Ambrosius Bilk tak przypomina Dombledora, że kilka razy pomyliłem się czytając. Sam bohater jest tak nierozgarnięty, naiwny i ciekawski, że brakowało tylko stwierdzenia ‘’Ty zawsze wpakujesz się w jakieś kłopoty Harry’’.

Fabuła naciągnięta do granic możliwości. Bohaterowie, zamiast obrać najkrótszą drogę rozwiązywania problemu, lecą na łeb na szyje tylko po to, żeby coś się działo. Szczęśliwym trafem zawsze błyskotliwość, inteligencja i spryt zawsze pozwolą bohaterowi wyjść cało z opresji. Jego przyjaciele, dzielni i uśmiechnięci nie zważając na to, że rozmawiali raptem kilka razy oddaliby za siebie życie. Oczywiście wszystko okraszone masą szczęśliwych zakończeń, popisów intelektu i zmysłu rozwiązywania problemów przez bohaterów.

Zabrakło mi kilku odpowiedników- choćby samego Voldzia. Czarny charakter nie jest do końca określony, wiadomo, przeciwko komu walczy bohater, ale składają się na to, jakżeby inaczej, tępi idioci, których kilkunastoletni bohater przewyższa pod każdym względem oprócz wzrostu. A i tu jest wyjątek. Najbardziej brakuje mi pani Weasley, zwłaszcza przy bliźniakach, którzy uwielbiają robić kawały.

Ale książka ma też swoją dobrą stronę, która jest genialna. Bardzo podoba mi się pomysł z Tajemnicami. Otóż jest pięć Tajemnic, każda odpowiada za jeden ze zmysłów- węch, słuch, wzrok, dotyk i smak. Piąta Tajemnica- wzroku, jest najbogatsza, bowiem kolory otaczają nas z każdej strony, a na każdym chcą zarobić. Tajemnice są z kolei podzielone na Przyjemności, w przypadku piątej Tajemnicy, jest to malowanie, pokazywanie swoich obrazów i tym podobne. To genialny pomysł, bardzo podoba mi się taki podział, w końcu jeden oryginalny pomysł w tej książce.

Jeśli chodzi o styl pisania, to w sumie bez zarzutów. Opisy ładne, plastyczne, wszystko jest bardzo łatwo sobie wyobrazić, a jest co, bo wyobraźnia gra jedną z największych ról w tej książce. Dialogi momentami sztywne i sztuczne, ale idzie się przyzwyczaić. Czyta się to bardzo szybko, chociaż ja z braku czasu męczyłem ją ze 3 dni, ogólnie można skończyć nawet w 1.

Nie polecam osobom w wieku 15+ oraz tym, którzy czytali Harry'ego Pottera. Nie jest to jeszcze plagiat, ale zakrawa o zbyt mocną inspirację.

http://ksiazkaniegryzie.blogspot.com/2012/07/mike-wilks-wizjokrag.html


Skuszony okładką chwyciłem tę książkę w bibliotece. No cóż, wydumane stwory, tajemniczy tytuł, duża czcionka, zachęcający opis z tyłu zwiodły mnie.. Niestety, boleśnie przekonałem się o tym, iż ocenianie po okładce jest poważnym błędem, bo czytanie tego pożal się Boże piśmidła to strata czasu. Ale do...

piękna historia... namalowana przez pióro autora...

piękna historia... namalowana przez pióro autora...

Fantastyczna książka!!!

Fantastyczna książka!!!

Cóż. Jak ktoś chce kupić, to z chęcią sprzedam!

Cóż. Jak ktoś chce kupić, to z chęcią sprzedam!

Bardzo słaba. Nie podobało mi się w niej nic. Ciężko się czytało, niczym mnie nie zaciekawiła. Naprawdę z trudem dobrnęłam do końca. Fabuła rozwijała się bardzo wolno . Niestety pozycja nie dla mnie.

Bardzo słaba. Nie podobało mi się w niej nic. Ciężko się czytało, niczym mnie nie zaciekawiła. Naprawdę z trudem dobrnęłam do końca. Fabuła rozwijała się bardzo wolno . Niestety pozycja nie dla mnie.