Tym, co najbardziej przypadło mi do gustu w zbiorze opowiadań „Zjawa”, jest doskonale ukazana przez autora różnorodność ludzkich charakterów, wyrazistość obyczajów i relacji społeczno-kulturowych, a także złożoność zasad religijnych wraz z ich nakazami i zakazami obowiązującymi w Judaizmie.
Ciekawym elementem książki jest fakt ustawienia mężczyzny i kobiety w większości przypadków na przeciwległych biegunach, bez specjalnego wyróżniania, którejś ze stron, no może z lekkim przechyleniem niestety na niekorzyść kobiet.
Tematy poruszone w zbiorze są dość powszednie, po prostu życiowe bez specjalnego wydziwiania, ale zdarzają się też takie zahaczające o mistycyzm z lekką nutką filozoficzną.
Całość czyta się dobrze, narracja jak to u Singera prowadzona jest perfekcyjnie, opisy charakterów, wydarzeń i miejsc doskonałe może nie jest to- szczytowe osiągniecie Singera, ale trzyma wysoki poziom, autor nie idzie na łatwiznę, nie zadowala się banalnymi opowiastkami, dzięki czemu każde kolejne opowiadanie- jest niespodzianką odkrywającą nowe obszary na wielu płaszczyznach.
Poszczególne opowiadania oceniam następująco:


Rada - 5
Jeden dzień szczęścia - 7
Więzy - 7
Wywiad - 7
Rozwód - 9
Silna jak śmierć jest miłość - 8
Po co Hejszerik przyszedł na świat - 6
Wróg - 6
Spuścizna - 6
W drodze do przytułku - 7
Łoszyki - 5
Kieszeń - 9
Tajemnica - 9
Grosiki na Raj - 10
Konferencja - 5
Cuda - 6
Proces - 7
Telefon w Jom Kippur - 8
Obcy - 6
Błąd - 7
Zdumiony - 6
Zjawa - 8


Zakończę swoją opinię o powyższej książce nieco matematycznie: po dodaniu wszystkich ocen do poszczególnych opowiadań i podzieleniu otrzymanego wyniku przez ilość opowiadań otrzymujemy - 154: 22 =7, stąd ocena książki siedem gwiazdek, czyli bardzo dobra -co jest zgodne z prawdą- matematyka przecież nie kłamie :).
Książkę polecam, tak zresztą, jak wszystkie przeze mnie przeczytane książki Isaaca Bashevisa Singera, jest to bowiem najlepsza metoda wzajemnego poznania prowadząca do obopólnego zrozumienia i akceptacji, jak również przełamywania różnego rodzaju (nie zawsze zdrowych!) stereotypów w relacjach polsko-żydowskich vel żydowsko- polskich.
Polecam.

Tym, co najbardziej przypadło mi do gustu w zbiorze opowiadań „Zjawa”, jest doskonale ukazana przez autora różnorodność ludzkich charakterów, wyrazistość obyczajów i relacji społeczno-kulturowych, a także złożoność zasad religijnych wraz z ich nakazami i zakazami obowiązującymi w Judaizmie.
Ciekawym elementem książki jest fakt ustawienia mężczyzny i kobiety w większości...

Powiedziałabym, że już ten zbiór czytałam.

Najpewniej z 3 lata temu, więc nie tak znowu bardzo dawno, a mimo to efekt, przy niektórych opowiadaniach, jest "piorunujący".



Dość dawno nie czytałam żadnej powieści autora, ale, jak dla mnie, są chyba ...delikatniejsze? Jakoś przyjemniej się czyta?
Nie żeby tematyka była dużo lżejsza, ale jednak w dłuższych formach pisarz zdaje się "wyważać" treści i przez to uprzystępniać to, co się czyta.

Wiadomo - mniej nie dam. Ale ciężkostrawna szczuplina jest.

Powiedziałabym, że już ten zbiór czytałam.

Najpewniej z 3 lata temu, więc nie tak znowu bardzo dawno, a mimo to efekt, przy niektórych opowiadaniach, jest "piorunujący".



Dość dawno nie czytałam żadnej powieści autora, ale, jak dla mnie, są chyba ...delikatniejsze? Jakoś przyjemniej się czyta?
Nie żeby tematyka była dużo lżejsza, ale jednak w dłuższych formach pisarz...

Zbiór 22 jego opowiadań z 1968 roku, a dla mnie szósta recenzja jego książek (dotychczas 4x9 i jeden raz 8 gwiazdek). Ten zbiór jest wcześniejszy od omawianej parę dni temu „Korony z piór" i przeto winien być wolny od minusów tego drugiego, opublikowanego w trakcie rywalizacji z Bellowem. Już w pierwszym opowiadaniu mam to, co lubię czyli dyskurs wokół Spinozy (s. 10):
„...A może Spinoza miał rację, że wszystko zostało już wcześniej przesądzone.... .. Może wolny wybór to tylko złudzenie..
- Jeśli wolny wybór to złudzenie, a wszystko jest z góry przesądzone, to po co pisał swoją 'Etykę'?
Jaki był sens głoszenia 'amor dei intellectualis', wolności politycznej i całej reszty, skoro jesteśmy tylko mechanizmami? Spinoza jest pełen sprzeczności, tak jak owoc granatu pełen jest pestek...”

Nie samą filozofią Singer nas raczy, bo przede wszystkim tryska humorem zabarwionym sarkazmem (s. 13):
„...Kiedy lekarze nie potrafią postawić właściwej diagnozy, mówią, że to rak. Bóg zsyła na świat więcej chorób, niż lekarze są w stanie rozpoznać...”
No i coś dla romantyków (s. 15):
„..Nic nie dorównuje potędze miłości. Mam taką swoją teorię, że to Anioł Śmierci wplątuje człowieka w tajniki miłości...”

Nieźle jak na pierwsze opowiadanie, zobaczmy co dalej? Nu, jak powiada Singer, odwoływań do Spinozy wyjątkowo mało, za to główny temat - przeznaczenie - jest niewątpliwie z jego inspiracji. Otrzymaliśmy niesamowite opowieści o przedziwnych losach ludzi, którzy uczestniczą w trudno wytłumaczalnych zdarzeniach i zaskakujących zbiegach okoliczności. Ich powodzenie bądź klęska nie zależą od ich woli, a jeśli, w wyjątkowych przypadkach, podejmują decyzję, to jest ona zaskakująca, jakby podejmowana pod wpływem siły „wyższej”. No i nad wszystkimi uczestnikami krąży nieustannie Anioł Śmierci. Wspaniałe, wstrząsające opowieści grozy i życiowej filozofii.

Prawie wszystkie opowiadania są związane z Polską, a jedno pt „Proces” o skutkach narodowej wady gojów – Polaków tj zapalczywości, w sporach „o miedzę” i dezorganizacji Państwa poprzez „liberum veto”, której opamiętanie przychodzi za późno. Bohaterzy opowiadania doszli wprawdzie do konkluzji, że....... (s. 210):
„....że Polacy odtąd winni działać w jedności.
Za późno! W niedługi czas potem władcy Austrii, Rosji i Prus podzielili Polskę między siebie...”

Kończę myślą, którą znałem w wersji, że „ateiści to ci, którzy jeszcze nie wiedzą, że wierzą. Jak się dowiedzą to uwierzą”. Singer to wyraził (s. 212):
„Kiedy dobrze przyjrzysz się niewierzącemu, czyż nie okaże się wierzący?”
Ten zbiór bardziej mnie przypadł do gustu niż „Korona z piór”, to i o jedną gwiazdkę więcej

Zbiór 22 jego opowiadań z 1968 roku, a dla mnie szósta recenzja jego książek (dotychczas 4x9 i jeden raz 8 gwiazdek). Ten zbiór jest wcześniejszy od omawianej parę dni temu „Korony z piór" i przeto winien być wolny od minusów tego drugiego, opublikowanego w trakcie rywalizacji z Bellowem. Już w pierwszym opowiadaniu mam ...

Mimo iż bardzo lubię Singera, te opowiadania były dla mnie przeciętne. Dużo w nich żydowskich zwyczajów i historii, nieco ezoteryki i kapkę namiętności, ale jakoś czuję niedosyt.

Mimo iż bardzo lubię Singera, te opowiadania były dla mnie przeciętne. Dużo w nich żydowskich zwyczajów i historii, nieco ezoteryki i kapkę namiętności, ale jakoś czuję niedosyt.

Isaac Bashevis Singer był niezwykle utalentowanym gawędziarzem, co potwierdził w licznych tomikach opowiadań. "Zjawa" obok "Krótkiego piątku" stanowi mój ulubiony zbiór, gdyż zawiera w sobie różnorodność tematów, postaci i realiów stanowiących znak rozpoznawczy prozy Singera. Pisarz wykształcił kilka typów narratorów, którzy powielają się w wielu opowiadaniach, wśród nich alter ego pisarza- małego syna rabina oraz żydowskiego pisarza, który przeprowadza się z Warszawy do Stanów Zjednoczonych. Odniesienia do biografii Singera są jak najbardziej zasadne, gdyż duża część dorobku twórczego czerpie źródła z życiorysu. Autor tworzył fikcyjną rzeczywistość w oparciu o swe doświadczenia, dlatego w "Zjawie" znajdziemy opowiadania osadzone w przedwojennej Polsce, głównie w żydowskiej części Warszawy, w Stanach Zjednoczonych oraz Izraelu. Noblista skupiał swe zainteresowanie na tradycji żydowskiej, która stanowiła niewyczerpane źródło inspiracji. Ciężko podsumować "Zjawę" kilkoma zdaniami, gdyż opowiadania są bardzo różnorodne tematycznie, choć osnute wokół wątku żydowskiego. Znajdziemy w nich ortodoksyjnych rabinów, chasydów, tradycyjną zbiorowość sztetla, warszawskie środowisko "oświeconych" pisarzy jidysz, powojenne losy ocalałych z Zagłady. Jak zawsze, Singer nie uciekał od kontrowersyjnych stwierdzeń i tematów, związanych z podejściem do religii i erotyką. Pokazywał prawdziwych ludzi, takich, jakimi są, ze wszystkimi wadami i zaletami, niczego nie upiększając, choć często był za to krytykowany. W opowiadaniach nie brakuje też nostalgii za nieistniejącą już społecznością starozakonnych w Polsce, dlatego dzieła te stanowią niezwykle cenne świadectwo minionych czasów. Istotnym elementem jest to, ze wszystkie niezrozumiałe dla goja nazwy świąt żydowskich, obyczajów czy przedmiotów zostały opatrzone wyjaśnieniem na końcu książki. Polecam wszystkim filosemitom i nie tylko. Nie pożałujecie :)

Isaac Bashevis Singer był niezwykle utalentowanym gawędziarzem, co potwierdził w licznych tomikach opowiadań. "Zjawa" obok "Krótkiego piątku" stanowi mój ulubiony zbiór, gdyż zawiera w sobie różnorodność tematów, postaci i realiów stanowiących znak rozpoznawczy prozy Singera. Pisarz wykształcił kilka typów narratorów, którzy powielają się w wielu opowiadaniach, wśród nich...