Spuścizna

Świetny i bardzo prawdziwy pisarz, który zasłużył na naszą pamięć, zwłaszcza, czy tego ktoś chce, czy nie, jest tak bardzo polski. "Spuścizna" - genialna. Te opisy Warszawy, Polski przełomu XIX i XX wieku, Europy, Ameryki - zapadają w pamięć. Obiektywna, ale nienachalna diagnoza antysemityzmu. Losy ludzkie przedstawione wiarygodnie tak jakby dotyczyły nas, naszych przyjaciół, sąsiadów. Ma się wrażenie, że powtarzające się pytania o sens życia, religie, politykę stawiane przez bohaterów brzmią bardziej wiarygodnie niż pytania i odpowiedzi dzisiejszych "ekspertów". I wniosek, że nigdy nie uciekniemy od naszych korzeni, źródeł, naszej spuścizny jak Azriel bardzo mi odpowiada. W innym wymiarze, okolicznościach, czasach czuję to samo.

Świetny i bardzo prawdziwy pisarz, który zasłużył na naszą pamięć, zwłaszcza, czy tego ktoś chce, czy nie, jest tak bardzo polski. "Spuścizna" - genialna. Te opisy Warszawy, Polski przełomu XIX i XX wieku, Europy, Ameryki - zapadają w pamięć. Obiektywna, ale nienachalna diagnoza antysemityzmu. Losy ludzkie przedstawione wiarygodnie tak jakby dotyczyły nas, naszych...

Elegancja tego dzieła, pomimo już nieco wyblakłych kolorów opisywanych historii, nadal przemawia wyrazistymi namiętnościami, wypełniającymi karty "Spuścizny". Ponieważ ilu bohaterów książki Isaaca Bashevisa Singera, tyle filozoficznych systemów ich małych ziemskich kosmosów. A każdy z nich jest na swój sposób wielki i nadzwyczaj dojrzały. Wszystkie wyrażają bojaźń przed wejściem na zgubne ścieżki życia. W epoce przemian rewolucji przemysłowej żaden z nich jednak nie wykazuje odwagi na tyle dużej, aby całkowicie porzucić drogi narodu wybranego. Nawet jeśli pojawiają się wątpliwości, to w ogniu rodzinnych rytuałów gasną, wypalając się swą młodzieńczą niedojrzałością. Czułem się dobrze w tym galimatiasie sprzecznych ze sobą wizji. W kotle pełnym społecznych przesądów, pocieszałem się ciągłym pragnieniem wiedzy niektórych bohaterów Singera. A za co go polubiłem najbardziej? Za ciągłe wahanie się pomiędzy rozdartym sercem a wzburzonym rozumem.

Będąc dziedzictwem "Dworu", prezentuje się "Spuścizna" na jego tle jako odwieczny konflikt materii z duchem. Złapanemu w tę fantastyczną literacką pułapkę czytelnikowi, wypada wygodnie rozsiąść się w fotelu i chłonąć uroki widoków, prezentowanych przez ten ponadstuletni fotoplastikon. A w nim jak w kalejdoskopie wszystko staje się różnobarwne, gdzie się tylko spojrzy, tam odbicia tych samych osób i scen wyglądają zupełnie inaczej. Natury perwersyjne wymieszane z bogobojnymi czcicielami tradycji. Głosy talmudystów próbujące przeniknąć niezmierzone obszary ludzkiej jaźni. Wszystko się krzyżuje. Czystość z rozwiązłością, odszczepieństwo z wiarą przodków. Moralne konflikty "Spuścizny" próbują dojść do głosu tak samo, jak te widoczne w poprzedniej części sagi żydowskiej rodziny.

Ileż ja się tu naoglądałem życiowych wykolejeń i prób powrotu na wszystkim dobrze znane tory. Ile grzesznych związków widziałem, sponiewieranych reputacji, ile integralnych części świata spoczęło na jampolskim kirkucie. W żydowskiej duszy gra niepokój asymilacyjnych pułapek i przeświadczenie o jedynym słusznym kierunku, obranym przed tysiącami lat. Bez tych rozterek nie byłoby powieści Singera. Ponieważ to, co nakręca mechanizm opowieści o losach staczającej się w mroki czasu rodziny, to fatalizm. Choroba duszy ludzi pełnych dogmatycznych przemyśleń, członków społeczności, w której rodzinne więzy są nierozerwalne. W sporze materializmu z religijnością, żadna ze stron nie może się szczycić ostatecznym zwycięstwem. Singer prowadzi wszystkich tam, gdzie najlepszą opoką staje się niepewność.

Zamierzam posmakować wielu podsuwanych mi przez Singera zagadek duchowej natury. Chcę się dowiedzieć jeszcze więcej o budowaniu życia na sprzecznościach. Lektura książek tego żydowskiego pisarza jest wyśmienitym pretekstem do zapoznania się z inną Polską, z krajem którego nie znamy, tak bardzo zróżnicowanym jak bogate były charaktery bohaterów "Spuścizny". Monotonne recytowanie Talmudu mi nie przeszkadza, budowanie egzystencji na legendach nie stanowi przeszkody w poznawaniu dawnych kultur. Ważne jest poszanowanie dla różnorodności, w duchu tolerancji dla pragnącego przejawiać się w pokoju człowieczeństwa. Założę się, że Isaac Bashevis Singer byłby tego samego zdania, nawet pomimo tego, że jego powieściami rządzą wątpliwości.

Elegancja tego dzieła, pomimo już nieco wyblakłych kolorów opisywanych historii, nadal przemawia wyrazistymi namiętnościami, wypełniającymi karty "Spuścizny". Ponieważ ilu bohaterów książki Isaaca Bashevisa Singera, tyle filozoficznych systemów ich małych ziemskich kosmosów. A każdy z nich jest na swój sposób wielki i nadzwyczaj dojrzały. Wszystkie wyrażają bojaźń przed...

"Dwór" to wybitna powieść, a jak wygląda sprawa z jej kontynuacją, czyli "Spuścizną"? Bardzo dobrze.
"Spuścizna" to bardzo dobry kawał prozy, tej w starym stylu, gdzie liczyła się historia, a nie to, by jak najdziwniej przedstawić fabułę. Jednak w porównaniu z "Dworem" książka wypada ciut słabiej. Już nie czytałam jej z takimi wypiekami na twarzy, jak pierwszą część, ale nadal z dużym zainteresowaniem. Już poszczególne wątki nie robiły na mnie wrażenia, ale chciałam wiedzieć, co dalej. Po prostu "Spuścizna" wydaje mi się słabszą kontynuacją, momentami z za duża ilością filozofowania. To dobra powieść, ale nie tak wybitna jak "Dwór".

"Dwór" to wybitna powieść, a jak wygląda sprawa z jej kontynuacją, czyli "Spuścizną"? Bardzo dobrze.
"Spuścizna" to bardzo dobry kawał prozy, tej w starym stylu, gdzie liczyła się historia, a nie to, by jak najdziwniej przedstawić fabułę. Jednak w porównaniu z "Dworem" książka wypada ciut słabiej. Już nie czytałam jej z takimi wypiekami na twarzy, jak pierwszą część, ale...

Przedstawia dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w powieści "Dwór". Dwór bardzo mi się podobał a "Spuścizna" jest równie dobra, nie mniej jednak zmęczył mnie fatalizm autora więc daję dwie gwiazdki mniej

Przedstawia dalsze losy bohaterów, których poznaliśmy w powieści "Dwór". Dwór bardzo mi się podobał a "Spuścizna" jest równie dobra, nie mniej jednak zmęczył mnie fatalizm autora więc daję dwie gwiazdki mniej

Nie miałem świadomości że Spuścizna jest kontynuacją innej książki więc siadłem do niej jak do autonomicznego dzieła. Pewnie dlatego praktycznie do samego końca lektury miałem problem z ogarnięciem powiązań rodzinnych. Niemniej wystarczyło żeby docenić lekturę. Świetny obraz społeczności żydowskiej w Polsce końca XIX wieku. Ich wyborów życiowych czy politycznych, dylematów przed jakimi Żydzi stali u progu XX wieku, w świecie pogromów, nacjonalizmów, rozwoju ruchu robotniczego czy komunistycznego.

Nie miałem świadomości że Spuścizna jest kontynuacją innej książki więc siadłem do niej jak do autonomicznego dzieła. Pewnie dlatego praktycznie do samego końca lektury miałem problem z ogarnięciem powiązań rodzinnych. Niemniej wystarczyło żeby docenić lekturę. Świetny obraz społeczności żydowskiej w Polsce końca XIX wieku. Ich wyborów życiowych czy politycznych, dylematów...

Pólka niżej od "Dworu" ale ciągle wspaniała literatura. Piękny język jakim posługuje się Singer uzupełnia naturalna znajomość kultury i obyczajów żydowskich, problemy tej społeczności i zrozumienie braku asymilacji. Dużo w tej książce śmierci, której opisy są znowu naturalne zarówno w związku z chronologią wydarzeń jak i prawdziwością ich opisów. Ta śmierć to rozstawanie się z kolejnymi bohaterami, dramaturgia zamykania kolejnych wątków. Oprócz samej wciągającej historii "Spuścizny" zapamiętam filozofię sprzeczności praw duszy i ciała w przemyśleniach Azriela - tak proste i tak mądre - dobra materialne dla ciała, kontemplacja i radość życia dla duszy. Żydowska literatura piękna...

Pólka niżej od "Dworu" ale ciągle wspaniała literatura. Piękny język jakim posługuje się Singer uzupełnia naturalna znajomość kultury i obyczajów żydowskich, problemy tej społeczności i zrozumienie braku asymilacji. Dużo w tej książce śmierci, której opisy są znowu naturalne zarówno w związku z chronologią wydarzeń jak i prawdziwością ich opisów. Ta śmierć to rozstawanie...

Nieco słabsza, momentami trochę nużąca kontynuacja Dworu. Pewnie dlatego, że mniej tutaj witalności pierwszej części, a więcej scen umierania.

Nieco słabsza, momentami trochę nużąca kontynuacja Dworu. Pewnie dlatego, że mniej tutaj witalności pierwszej części, a więcej scen umierania.

Kontynuacja historii opisanej w "Dworze".
Książka trzyma poziom swojej poprzedniczki. Ten sam świat, którego już nie ma, te same dylematy i rozdarcia, ta sama walka o godne życie w szybko zmieniającym się świecie. Jak pokazuje Singer ani miłość ani pieniądze, ani nawet zaszczyty nie uczynią człowieka szczęśliwym, jeśli zapomni o tym, kim naprawdę jest.

Kontynuacja historii opisanej w "Dworze".
Książka trzyma poziom swojej poprzedniczki. Ten sam świat, którego już nie ma, te same dylematy i rozdarcia, ta sama walka o godne życie w szybko zmieniającym się świecie. Jak pokazuje Singer ani miłość ani pieniądze, ani nawet zaszczyty nie uczynią człowieka szczęśliwym, jeśli zapomni o tym, kim naprawdę jest.

Mistrzostwo!!!!
Literackie delicje!

Mój zachwyt trwa. Mój zachwyt nie mija. Już w trakcie lektury Singer stał się moim ulubionym pisarzem. Już zamówiłam Dwór i Spuściznę do mojej prywatnej kolekcji książek, które MUSZĘ mieć.
I już mam kolejne książki Singera na moim stosiku książek do przeczytania.

Polecam

Mistrzostwo!!!!
Literackie delicje!

Mój zachwyt trwa. Mój zachwyt nie mija. Już w trakcie lektury Singer stał się moim ulubionym pisarzem. Już zamówiłam Dwór i Spuściznę do mojej prywatnej kolekcji książek, które MUSZĘ mieć.
I już mam kolejne książki Singera na moim stosiku książek do przeczytania.

Polecam

Na początku nie łatwo się wciągnąć, ale warto, ponieważ autor w doskonały sposób tworzy klimat. Wiele wątków, które w ciekawy sposób się ze sobą przeplatają

Na początku nie łatwo się wciągnąć, ale warto, ponieważ autor w doskonały sposób tworzy klimat. Wiele wątków, które w ciekawy sposób się ze sobą przeplatają