Należy cenić sobie, ile obecnie domyślnych przekonań narodziło się między innymi dzięki dłoniom tego samego człowieka. Finalnie treść okazuje się nudna, tak samo jak wysłuchiwanie pouczeń moralnych, niczym nieuzasadnionych - Arystoteles jak na logika zbytnio opiera się na dogmatach i intuicji. System skonstruowany na takowych jest tak samo kruchy jak one same. Arystoteles pisze nudnie (z wyjątkiem, gdy nagle lad zaczął wymieniać okrutne zbrodnie i opisywać kanibalizm) - lektura żmudna, ale ważna

Należy cenić sobie, ile obecnie domyślnych przekonań narodziło się między innymi dzięki dłoniom tego samego człowieka. Finalnie treść okazuje się nudna, tak samo jak wysłuchiwanie pouczeń moralnych, niczym nieuzasadnionych - Arystoteles jak na logika zbytnio opiera się na dogmatach i intuicji. System skonstruowany na takowych jest tak samo kruchy jak one same. Arystoteles...

Warto czasem usiąść i pomedytować. Z książka lub bez. Z tą pozycją na pewno warto.

Warto czasem usiąść i pomedytować. Z książka lub bez. Z tą pozycją na pewno warto.

Całe połacie tej książki trącą myszką. Ale powinna cała trącić myszką przecież! Ma w końcu 2500 lat. A jednak są fragmenty świeże i warte przeczytania.

Zacznijmy jednak od wad. Po pierwsze Arystoteles skazany jest na ignorancję naukową. Więc jak rozważa różne zjawiska np dotyczące ludzkiego rozumu - np czym różni się "rozsądek praktyczny" od "naukowego" - to musi pleść androny.
Po drugie dzięki tej książce zrozumiałem jak Kant doszedł do swojego rozróżnienia między wiedzą a priori i a posteriori. Arystoteles wnioskuje o róznych "właściwościach człowieka" rozważając tak naprawdę sens słów - np. "Niektórzy uważają że sprawiedliwy to jest taki, który,.. ale też używamy słowa sprawiedliwy w znaczeniu... i po prostu jasno definiuje słowa, które rozważa, zakładając, że w sensie tych słów ukryta jest wiedza o rzeczywistości". Myli więc to co jest z tym jak ludzie to rozumieją.
Po trzecie wprowadza własne wykoncypowane rozumienie np "duszy" a następnie stosuje to co sobie zdefiniował jako fundament, na którym następnie buduje kolejne wnioski. To metoda logiczna, inteligenta i sensowna, ale jeśli przesłanki są błędne, to i wnioski błędne. Stagiryta nie miał naturalnie innego wyjścia w owych czasach, ale w związku z tym całe dziesiątki stron są - w moim odczuciu - niewarte czytania.

Teraz zalety.
Po pierwsze jestem w szoku, że tę książkę warto jednak przeczytać. Nie powinno być tak, że gość sprzed 25 wieków ma jeszcze dzisiaj cokolwiek sensownego do powiedzenia na jakikolwiek temat. A jednak ma!
Co ciekawego ma do powiedzenia? Po pierwsze definiuje różne pojęcia i niektóre definicje są nadal aktualne. Na przykład poczucie wartości definiuje jako "uzasadnioną dumę". Bardzo zgrabnie (choć znowu po prostu dobrze wydobywa sens z samego słowa, sens który już jest tam zawarty). Takich dobrych definicji i fajnych wniosków, które z nich płyną jest więcej.
Po drugie Arystoteles wszystko ma ładnie poukładane. Świetne wnioski, bystre spostrzeżenia, trafne metafory (przeważnie). Śledzenie sposobu myślenia jest w związku z tym samo w sobie przyjemnością. Przyjemnością w czytaniu.
Najbardziej zainteresował mnie rozdział dotyczący przyjaźni, różnych jej rodzajów i tego, co warto w życiu cenić. Na przykład pan Arystoteles wyróżnia trzy rodzaje przyjaźni - tej opartej na wzajemnych korzyściach, tej opartej na wzajemnych przyjemnościach i tej opartej na szacunku do osoby jako takiej. Ten ostatni rodzaj przyjaźni polega na tym, że szanujesz kogoś kto posiada "dzielność etyczną" (czyli po prostu dojrzałą, złożoną i piękną osobowość). Dwie takie osoby darzą się najtrwalszą przyjaźnią (miłością) ponieważ szanują się, a ich przyjaźń oparta jest o to, że widzą u drugiej osoby cechy godne szacunku. I dlatego - wnioskuje A - przyjaźń musi tworzyć się z czasem i odnosi się tak naprawdę dopiero do relacji dojrzałych ludzi, którzy ową osobowość mają już ukształtowaną, pełną i godną podziwu.
Bardzo fajne!
I jeszcze jedna wartość. Otóż czytając, poznajesz sposób myślenia Arystotelesa, jego wnioski, sposoby wnioskowania i metodę, którą stosuje dociekając odpowiedzi na pytania, które stawia. I nagle rozumiesz jak wiele wniósł Arystoteles do europejskiej kultury i myśli filozoficznej, czy w ogóle myśl naukowej, ponieważ widać jak inni myśliciele garściami czerpali z tych metod, które przedstawił Arystoteles. Fajne!

Podsumowując - warto przeczytać. Jest tu sporo nudy i niepotrzebnych już, dawno nieaktualnych wywodów. Ale i sporo ciekawych fragmentów. Generalnie polecam.

Całe połacie tej książki trącą myszką. Ale powinna cała trącić myszką przecież! Ma w końcu 2500 lat. A jednak są fragmenty świeże i warte przeczytania.

Zacznijmy jednak od wad. Po pierwsze Arystoteles skazany jest na ignorancję naukową. Więc jak rozważa różne zjawiska np dotyczące ludzkiego rozumu - np czym różni się "rozsądek praktyczny" od "naukowego" - to musi pleść...

Z jednej strony, to dzieło dotyka niezwykle ważnych sfer i pojęć, potrafi je dogłębnie opisać i przeanalizować. Z drugiej zaś, toporny i nużący styl pisania. Arystoteles jest jednym z tych filozofów, który stanowi bogate źródło inspiracji dla innych, ale jego samego ciężko się czyta. Chciałbym jeszcze sięgnąć po kilka jego dzieł (o duszy, państwo, metafizyka),ale w nieco dalszej przyszłości (w której czeka Kant i Hegel).

Mimo wszystko godne polecenia.

(Po przeczytaniu niemal wszystkiego od Arystotelesa:) To jest właściwie jedyna książka Arystotelesa, którą da się przeczytać bez znużenia i z której można wiele wynieść. Koniecznie należy zaliczyć "Etykę nikomachejską", ale jeśli nie jest się pasjonatem arystotelizmu bądź akademickiego tomizmu, to resztę można sobie bez żalu odpuścić.

----------------------

Przykładowe cytaty:
"Tak też co do pojęć piękna moralnego i sprawiedliwości, którym zajmuje się nauka o państwie, panuje tak daleko idąca rozbieżność i niestałość zdań, że pojawił się nawet pogląd, iż istnienie swe zawdzięczają one tylko umowie, a nie przyrodzie rzeczy".

"Związek cnoty z przyjemnością i przykrością
Za oznakę trwałych dyspozycji uważać należy przyjemność lub przykrość, które towarzyszą czynnościom; bo kto wyrzeka się rozkoszy zmysłowych i to właśnie go raduje, ten jest umiarkowany; kto zaś odczuwa to jako ciężar, jest rozwiązły; kto naraża się na niebezpieczeństwa i to go cieszy lub przynajmniej nie sprawia mu przykrości, ten jest mężny, kto zaś odczuwa przy tym przykrość, jest tchórzem. Przyjemności bowiem i przykrości tyczy dzielność etyczna. Wszak ze względu na przyjemność dopuszczamy się czynów niecnych, a ze względu na przykrość wstrzymujemy od czynów pięknych. Dlatego trzeba od wczesnej młodości być wdrażanym poniekąd, jak mówi Platon, do radości i zmartwienia z powodu tych rzeczy, którymi należy się cieszyć i martwić; na tym bowiem właśnie polega należyte wychowanie".

"Cnoty osiąga się przez działanie
Czyny więc są sprawiedliwe i umiarkowane, jeśli są takie, jakich by dokonywał człowiek sprawiedliwy lub umiarkowany; człowiekiem natomiast sprawiedliwym i umiarkowanym jest ten, kto nie tylko czynów takich dokonuje, lecz dokonuje ich nadto w ten sposób, w jaki ich dokonują ludzie sprawiedliwi i umiarkowani. Słusznie tedy mówi się, że człowiek staje się sprawiedliwy dzięki sprawiedliwemu postępowaniu, a umiarkowany dzięki postępowaniu umiarkowanemu; natomiast nikt z tych, co nie postępują w ten sposób, nie ma żadnych widoków osiągnięcia dzielności etycznej.
Ludzie jednak na ogół nie postępują w ten sposób, lecz, uciekając się do rozważań słownych sądzą, że uprawiają filozofię i że dzięki temu osiągną wysoki poziom etyczny; zachowują się przy tym podobnie jak chorzy, którzy uważnie słuchają, co mówi lekarz, nie spełniają jednak żadnego z jego zaleceń. Tak samo więc jak tamci, lecząc się w ten sposób, nie uzyskają zdrowia cielesnego, tak samo i ci, filozofując w ten sposób, nie nabędą zalet duchowych".

Z jednej strony, to dzieło dotyka niezwykle ważnych sfer i pojęć, potrafi je dogłębnie opisać i przeanalizować. Z drugiej zaś, toporny i nużący styl pisania. Arystoteles jest jednym z tych filozofów, który stanowi bogate źródło inspiracji dla innych, ale jego samego ciężko się czyta. Chciałbym jeszcze sięgnąć po kilka jego dzieł (o duszy, państwo, metafizyka),ale w nieco...

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST
Mega. Jeśli chcesz zacząć uczyć się filozofii amatorsko bądź profesjonalnie to jak przebrniesz przez jakieś propedeutyki to sięgaj do tego.

TO KSIĄŻKA Z MOJEJ LISTY "MUST SEE" POLECAM KAŻDĄ KTÓRA NA NIEJ JEST
Mega. Jeśli chcesz zacząć uczyć się filozofii amatorsko bądź profesjonalnie to jak przebrniesz przez jakieś propedeutyki to sięgaj do tego.

***http://ratowniklektur.blogspot.com/***

Jedne z podstawowych dzieł rozważających etyczne zagadnienia. Początki poglądów moralnych. Arystoteles to chyba jeden z pierwszych autorów, który tak rozlegle opisuje ludzkie postawy moralne. Jeśli ktoś chce rozróżnić cechy charakteru od naturalnych skłonności bądź sztywno unormowanych konstruktów społecznych, warto sięgnąć po "Etykę Nikomachejską" i resztę pism etycznych. Niemniej błyskotliwa charakterystyka ludzkich cnót, skłania do przyglądnięcia się nam, by zrozumieć istotę cnotliwości. A przy okazji spis wszystkich cnót pomaga nam zauważyć, jakie cnoty na przestrzeni wieków zanikły, kształtując nas, jako niecnotliwych. Między starożytnością a czasami współczesnymi XXI wieku, wiele się pozmieniało także w etycznych sprawach, ale pewne stereotypy i schematy przytaczane przez Arystotelesa trwają po dziś dzień, co jest przerażające. Starożytność mogła być według niektórych zacofana i mieć zawężony punkt widzenia, ale dla sporej części myślicieli i naukowców Arystoteles będzie stale podstawą i wielu będzie się do niego odnosić. To wcale nie jest złe, aczkolwiek absurdalność niektórych założeń często równa się płytkom kuchennym. Osąd o mniej wartościowych kobietach względem mężczyzn lub, że tylko głupiec chciałby pozostać dzieckiem, a tym bardziej że dzieci nie są szczęśliwe, gdyż są nieświadome, uchodzi według mnie za paskudny andron, szpecący powagę dzieł pisanych przez Arystotelesa. Takie uwagi są niepotrzebne i nie wiem, co mają wnosić do tematów omawianych w dziełach.
Chociaż w kilku przypadkach Arystoteles podważa tezy swego mentora - Platona, to w kilku też jego tezy, jak to w wielu filozoficznych dziełach, są przypisy do Platona. Niemniej Arystoteles posiadał odmienny system. W jego założeniach moralność doskonała opiera się na wypośrodkowaniu naszych zachowań względem zalet i wad. Słusznym wydaje się by umiar pomiędzy dobrem i złem, których da się posiadać za dużo, może być moralną doskonałością. Zastosowanie równowagi w naszych etycznych działaniach jest chyba najbardziej przystępny człowiekowi, a zatem i sprawiedliwy. Choć definicja sprawiedliwości u Arystotelesa nie jest do końca zrozumiała. W etykach Arystotelesa czuć zalążki kategorycznego imperatywu. Umiar umiarem, ale wartościowanie każdego jedną miarą, bez względu na pobudki i inne czynniki, wpływające na decyzje, czasem wbrew naszej woli i stwierdzanie, że coś jest czymś dlatego i kropka, to jakby generalizowanie.
Przykrym jest za to, że większość z nas według Arystotelesa jest złymi ludźmi. Analizując przykłady ludzkich zachowań, w oparciu o założenia Arystotelesa, wyszło mi, że jestem złym człowiekiem. Jest to przygnębiające, lecz nie ma co brać tego za pewnik, ponieważ nie wszyscy są tej samej miary. Obszerna charakterystyka przyjaźni także chce dać do zrozumienia przykrą rzecz, że nie ma prawdziwej przyjaźni, dla samego towarzystwa i dla bycia dla drugiej osoby lub by ta chciała być dla nas. Otóż według Arystotelesa przyjaźń opiera się na korzyściach. A właściwie jeden z rodzajów przyjaźni. Kiedy tych korzyści już nie ma, przyjaźń przestaje istnieć. Nawet przyjaźń dla samej przyjemności uznawana jest za korzyść. Brzmi płytko i kłóci się z poglądem, że przecież jednym z największych dóbr jest właśnie przyjemność. Również przyrównanie związku małżeńskiego do systemu państwowo - obywatelskiego, jest nie tyle płytkie ile absurdalne. Właśnie przez taki stereotyp ludzie stają się apatyczni. Bo przecież Arystoteles daje do zrozumienia, że w systemie moralnym nieważne są uczucia i nieważne są emocje, a jak już to trzeba je kontrolować.
"Etyka Wielka", "Etyka Eudemejska" i "O Cnotach i Wadach" mają być rozwinięciem "Etyki Nikomachejskiej" lecz autor tylko się powtarza tym, co zawarte w "... Nikomachejskiej". Owszem znajdziemy krótkie rozwinięcia, ale to wciąż to samo i zawartość może służyć do utrwalenia podziałów i opisów naszych postaw moralnych.
Jeśli ktoś chce czytać te dzieła od deski do deski, niech przygotuje się na długą lekturę. Tym bardziej, jeśli czytaniu towarzyszyć będą rozmyślania i postanowicie zacząć od wstępów, plus skrupulatnie będziecie śledzić didaskalia. Bardzo ważna pozycja w dobytku filozofii, niestety mocno hamująca nas, jako ludzi.

***http://ratowniklektur.blogspot.com/***

Jedne z podstawowych dzieł rozważających etyczne zagadnienia. Początki poglądów moralnych. Arystoteles to chyba jeden z pierwszych autorów, który tak rozlegle opisuje ludzkie postawy moralne. Jeśli ktoś chce rozróżnić cechy charakteru od naturalnych skłonności bądź sztywno unormowanych konstruktów społecznych, warto sięgnąć po...

Każdy zapewne próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie jak żyć, aby być szczęśliwym. Arystoteles w niniejszych rozważaniach porządkuje pojęcia związane z tym zagadnieniem. Na początku definiuje samo szczęście, później zajmuje się poszczególnymi cechami ludzkiego charakteru wskazując, jakie powinny być ich idealne proporcje u człowieka. Uważam, że żaden współczesny "kołcz" nie przekaże tylu prawd o życiu co Stagiryta w swoich dziełach. Trzeba je jednak przestudiować uważnie i ze zrozumieniem.

Każdy zapewne próbuje znaleźć odpowiedź na pytanie jak żyć, aby być szczęśliwym. Arystoteles w niniejszych rozważaniach porządkuje pojęcia związane z tym zagadnieniem. Na początku definiuje samo szczęście, później zajmuje się poszczególnymi cechami ludzkiego charakteru wskazując, jakie powinny być ich idealne proporcje u człowieka. Uważam, że żaden współczesny...

Etyki Arystotelejskie można potraktować jako punkt odniesienia, zwłaszcza w przypadku gdy z powodów czy to teoretycznych, czy to praktycznych, ma się mętlik w głowie. W każdym razie, przynajmniej jedna znajdzie się na każdej (nieideologicznej) liście klasycznych dzieł z tej dziedziny
Uwaga: etyka Stagiryty ma charakter filozoficzny, z którego to truizmu wynika wniosek o jej różnicy, chociaż nie sprzeczności, z etyką, ujętą w sposób teologiczny, czy szerzej, religijny.

Etyki Arystotelejskie można potraktować jako punkt odniesienia, zwłaszcza w przypadku gdy z powodów czy to teoretycznych, czy to praktycznych, ma się mętlik w głowie. W każdym razie, przynajmniej jedna znajdzie się na każdej (nieideologicznej) liście klasycznych dzieł z tej dziedziny
Uwaga: etyka Stagiryty ma charakter filozoficzny, z którego to truizmu wynika wniosek o...

Etyka Nikomachejska to główne dzieło etyczne Arystotelesa. Filozof, wychodząc od rozważań na temat szczęścia, przedstawia cały system etyczny, który pozwala na wyjaśnienie czym szczęście w istocie jest oraz czym należy się kierować, aby móc je osiągnąć.

Etyka Arystotelesa nie straciła na ważności, jako że filozof (jak na filozofa przystało) stroni od rozważań na temat przypadków jednostkowych, skupia się na tym co ogólne i wieczne. Do tego samo dzieło nie jest zawiłe w swej formie, z tego powodu można je polecić każdemu zainteresowanemu etyką.

Etyka Nikomachejska to główne dzieło etyczne Arystotelesa. Filozof, wychodząc od rozważań na temat szczęścia, przedstawia cały system etyczny, który pozwala na wyjaśnienie czym szczęście w istocie jest oraz czym należy się kierować, aby móc je osiągnąć.

Etyka Arystotelesa nie straciła na ważności, jako że filozof (jak na filozofa przystało) stroni od rozważań na temat...

Świetny podręcznik dla początkujących filozofów.
Znajdziemy tu wiele definicji, przykładów i prawd życiowych.

Świetny podręcznik dla początkujących filozofów.
Znajdziemy tu wiele definicji, przykładów i prawd życiowych.