To była ciekawa książką. Ogólnie uwielbiam pióro Anne Rice

To była ciekawa książką. Ogólnie uwielbiam pióro Anne Rice

Wiek XVIII. Epoka bogactwa, kunsztu i opery. Włochy są podzielone na dziesiątki mniejszych państewek i miast, które między sobą rywalizują, a życie ich obywateli wypełniają z jednej strony obowiązki rodzinne i polityczne, wyokiej klasy rozrywki i spotkania towarzyskie, a z drugiej romanse, nieczyste namiętności i brudne intrygi. Tonio Treschi jest ostatnim dziedzicem niegdyś wielkiego rodu patrycjuszy i spoczywa na nim obowiązek jego kontynuacji. Chłopiec marzy, by wypełnić swoje przeznaczenie, zadowolić ojca i przynieść szczęście samotnej i coraz częściej popadającej w melancholię matce, z którą łączy go bliska więź i wielka miłość do muzyki. Tonio doskonale spełnia pokładane w nim nadzieje – jego maniery i obycie towarzyskie, podobnie jak cudowny, niespotykany głos, budzą podziw nie tylko socjety, ale też zwykłych mieszkańców Wenecji.

Dobra passa bohatera nie trwa jednak długo. Kiedy odkrywa on rodzinną tajemnicę, zostaje zamieszany w testamentalne zawiłości po śmierci ojca i staje się ofiarą nielegalnych zabiegów wygnanego do Stambułu krewnego, traci całe swoje dotychczasowe życie i musi pogodzić się z niewyobrażalnym okaleczeniem. Jednocześnie zyskuje szansę na nową przyszłość w odległym Neapolu. Jedyne, co musi zrobić, to śpiewać. Lecz jak Tonio może skupić się na muzyce, kiedy przypomina ona o wszystkim, co mu odebrano? Bohater nie potrafi myśleć o podporządkowaniu się nowej rzeczywistości. Pragnie tylko zemsty, nawet jeśli zemsta ta miałaby doprowadzić jego samego do śmierci.

„Krzyk w niebiosa” to historia pełna ludzkich dramatów, trudnych moralnie wyborów, jak również okrucieństwa i pozbawionego zahamowań erotyzmu. Anne Rice jak zwykle z znakomity sposób przedstawia blichtr otoczenia, skomplikowane emocje i charaktery bohaterów oraz nie szczędzi scen intymnych, dlatego zdecydowanie rekomenduję tę książkę pełnoletnim czytelnikom.

Wiek XVIII. Epoka bogactwa, kunsztu i opery. Włochy są podzielone na dziesiątki mniejszych państewek i miast, które między sobą rywalizują, a życie ich obywateli wypełniają z jednej strony obowiązki rodzinne i polityczne, wyokiej klasy rozrywki i spotkania towarzyskie, a z drugiej romanse, nieczyste namiętności i brudne intrygi. Tonio Treschi jest ostatnim dziedzicem...

Nudą powiało... I tak już zostało. Śmiały temat, jednak wszelkie "odważniejsze" sceny, obliczone oczywiście na efekt, wcale nie szokują. Są niesmaczne, czasem głupie.

Plus za, w miarę plastyczne, opisy osiemnastowiecznej Wenecji. I okładkę, ale czy to zasługa autorki....??

Nudą powiało... I tak już zostało. Śmiały temat, jednak wszelkie "odważniejsze" sceny, obliczone oczywiście na efekt, wcale nie szokują. Są niesmaczne, czasem głupie.

Plus za, w miarę plastyczne, opisy osiemnastowiecznej Wenecji. I okładkę, ale czy to zasługa autorki....??

Trzy gwiazdki za przedstawienie kastratów i zmian na ciele, które zachodzą po przeprowadzeniu zabiegu oraz za ostatni rozdział, który spiął nudną, przeciąganą fabułę. Dawno już się tak nie męczyłem nad książką, autorkę raczej będę omijał przez dłuższy czas, może za parę lat chwycę Wywiad z wampirem ale na razie jest to sfera marzeń. Lubię rozwlekające się fabuły, które wprowadzają czytelnika do świata przedstawionego, a nie tylko udają, że to robią. Aspekt seksualny jest jaki jest, niektórych ruszy, inni będą mieć ambiwalentny stosunek. Największy grzech to rozciągniecie fabuły, która mogłaby być przedstawiona w ciekawszy sposób w krótszej formie.

Trzy gwiazdki za przedstawienie kastratów i zmian na ciele, które zachodzą po przeprowadzeniu zabiegu oraz za ostatni rozdział, który spiął nudną, przeciąganą fabułę. Dawno już się tak nie męczyłem nad książką, autorkę raczej będę omijał przez dłuższy czas, może za parę lat chwycę Wywiad z wampirem ale na razie jest to sfera marzeń. Lubię rozwlekające się fabuły, które...

Trudno cokolwiek powiedzieć i na temat tej książki. czytałam ją ponad rok. wracał i odkładałam. Znam autorkę z innych jej pozycji bardziej mrocznej i może dlatego tak bardzo nie odpowiadała mi ta tematyka.
choć przyznam, że historia oddawała wszystko czego można spodziewać sie pa Annie Rice, to nie przemówiła do mnie zbyt pozytywnie.

Trudno cokolwiek powiedzieć i na temat tej książki. czytałam ją ponad rok. wracał i odkładałam. Znam autorkę z innych jej pozycji bardziej mrocznej i może dlatego tak bardzo nie odpowiadała mi ta tematyka.
choć przyznam, że historia oddawała wszystko czego można spodziewać sie pa Annie Rice, to nie przemówiła do mnie zbyt pozytywnie.

Hmm... Tyle chciałabym napisać o tej książce, że nie wiem, od czego zacząć. Pierwsze zdanie opisu mówi tak naprawdę wszystko. Książka szokuje - to na pewno, i jest przeznaczona wyłącznie dla dorosłych - nie tylko z uwagi na śmiałe opisy scen miłosnych, ale też z racji samej fabuły. Wypożyczyłam ją ze względu na moją ulubioną autorkę od wampirów, lubię jej twórczość, więc postanowiłam przeczytać coś z innej półki; i nie żałuję! Autorka świetnie oddała klimat osiemnastowiecznych Włoch i wykreowała bardzo wyraźne postaci bohaterów. Książka jest bardzo obszerna (niech Was nie zwiedzie 500 stron, bo gdyby wydrukować je czcionką Mroza, to wyszłoby około 1500 ;)),ale to dlatego, że autorka nigdzie nie poszła na skróty i dokładnie opisała te kilka lat z życia głównego bohatera, dzięki czemu możemy dobrze się wczuć w jego postać. Powieść jest przepełniona emocjami i dlatego tak pozytywnie jestem do niej nastawiona. Czytając ją, żyłam życiem głównych bohaterów. Czy warto tę książkę polecić? Moim zdaniem tak, ale jeśli ktoś nie ma czasu na czytanie i będzie ją co chwilę odkładał na dłuższy okres na półkę, to chyba lepiej będzie, jak wypożyczy ją w trakcie urlopu ;)

Hmm... Tyle chciałabym napisać o tej książce, że nie wiem, od czego zacząć. Pierwsze zdanie opisu mówi tak naprawdę wszystko. Książka szokuje - to na pewno, i jest przeznaczona wyłącznie dla dorosłych - nie tylko z uwagi na śmiałe opisy scen miłosnych, ale też z racji samej fabuły. Wypożyczyłam ją ze względu na moją ulubioną autorkę od wampirów, lubię jej twórczość, więc...

Anne Rice trzeba umieć pokochać. Nie każdemu ona pasuje, nie każdy uzna jej kunszt literacki. Szkoda. W tym pędzącym świecie, gdzie liczy się akcja, skandal cokolwiek, byleby się działo, zatraca się poczucie stylu, estetyki, piękności, które pokazują nam książki, powieści i wyobraźnia.
Rzadko kto potrafi tak oddać dławiące emocje, jak Anne Rice. Gubisz się w uczuciach złości, niewysławionego cierpienia i zemsty. A jednocześnie masz poczucie wysublimowanego piękna, niemal sprawiającego ból szczęścia.
Nie każdy doceni tą powieść, jest długa, niekiedy opisy wręcz karykaturalne, ale pozostawia po sobie tak ciężkie serce, że nie można tego pominąć. Gdy czyta się o kastratach, o ich poczuciu straty nachodzi świadomość, wrażenie, że samemu doświadcza się bólu, cierpienia i niemalże hańby na człowieczeństwie. Podczas czytania, pragnęłam by główny bohater Tonio, był ponad tym ogromnym chaotycznym bólem życia, które los w rękach Carla mu zgotował.
W tej książce odnalazłam te same uczucia buntu i porywczości jakie miał książątko wampirów Lestat. Tonio pod kilkoma względami go przypominał, choć nie był tak narcystyczny jak mój ukochany krwiopijca.
Nie zdradzę fabuły książki, ją trzeba samemu odkrywać, skupić się na odczuciach. Radziłabym tylko robić to z przerwami, książka bowiem jest chwilami przytłaczająca. Zarówno opisami jak i emocjami.
Ponadto naprawdę trzeba chcieć ją przeczytać i jak wspomniałam wyżej, wiedzieć jak Anne Rice pisze. Nie jest to książka, która trafi do wszystkich. Może nużyć, może także być nieciekawa, zależy kto czego szuka . Jedno jest pewne, czy po tej lekturze nie chciałoby się usiąść w operze i posłuchać chóru serafinów o anielskich głosach?

Zapraszam po więcej:
https://nightstales.wordpress.com/

Anne Rice trzeba umieć pokochać. Nie każdemu ona pasuje, nie każdy uzna jej kunszt literacki. Szkoda. W tym pędzącym świecie, gdzie liczy się akcja, skandal cokolwiek, byleby się działo, zatraca się poczucie stylu, estetyki, piękności, które pokazują nam książki, powieści i wyobraźnia.
Rzadko kto potrafi tak oddać dławiące emocje, jak Anne Rice. Gubisz się w uczuciach...

Bardzo dobra powieść. Rozległe opisy (jak to u Anne Rice) wspaniale oddają ducha XVIII-wiecznych Włoch. Jestem pełna podziwu dla autorki, że tak bardzo zagłębiła się w tematy, które dzisiaj mało kogo interesują.

Bardzo dobra powieść. Rozległe opisy (jak to u Anne Rice) wspaniale oddają ducha XVIII-wiecznych Włoch. Jestem pełna podziwu dla autorki, że tak bardzo zagłębiła się w tematy, które dzisiaj mało kogo interesują.

Oj długo mi się tę książkę czytało... Początek strasznie mi się ciągnął, dobrnęłam do połowy, po czym odłożyłam "Krzyk w niebiosa" na półkę i wzięłam się za inne pozycje. Wróciłam do niej bodajże po roku i przeczytałam drugą połowę w kilka dni. Widocznie wcześniej nie był to dobry moment by czytać "rozwlekłą" twórczość Rice. Ogólnie mówiąc książka jest bardzo dobra i ciekawa, postaci są wyraziste i nietuzinkowe, a czytelnik czuje się jakby wraz z bohaterami chodził ulicami XVIII-wiecznej Italii. Główny minus to właśnie ten specyficzny dla Rice rozwlekły styl, który jedni uwielbiają, a innych doprowadza do białej gorączki. Ja jestem w stanie go tolerować jedynie w niewielkich dawkach ;)

Oj długo mi się tę książkę czytało... Początek strasznie mi się ciągnął, dobrnęłam do połowy, po czym odłożyłam "Krzyk w niebiosa" na półkę i wzięłam się za inne pozycje. Wróciłam do niej bodajże po roku i przeczytałam drugą połowę w kilka dni. Widocznie wcześniej nie był to dobry moment by czytać "rozwlekłą" twórczość Rice. Ogólnie mówiąc książka jest bardzo dobra i...

Po raz pierwszy przeczytałam "Krzyk w niebiosa" mając lat naście i pamiętam, że zrobił na mnie ogromne wrażenie. Teraz mając lat trzydzieści postanowiłam powtórzyć to doświadczenie i przeczytać powieść Anne Rice raz jeszcze. Było warto.

Autorka umiejętnie maluje słowami XVIII-wieczne Włochy, z ich barwnością i różnorodnością. Najpierw poznajemy Wenecję, pełną przepychu i wytworności, acz chylącą się już ku politycznemu i gospodarczemu upadkowi; Neapol, miasto sztuki i muzyki, wreszcie zaś kapryśny Rzym o wiecznie niezadowolonej, trudnej do zaspokojenia publiczności. Poznajemy też świat muzyki, wraz z kolejnymi stronami towarzyszą nam partytury, zapierające dech w piersiach arie operowe oraz ciągła rywalizacja między samymi śpiewakami.

Równie barwni są też stworzeni przez autorkę bohaterowie: odważny, zdeterminowany Tonio, którego kastracja zlecona przez najbliższą osobę nie zdołała pozbawić szlachetności i niezłomności ducha; maestro Guido, który nieumyślnie przyłożył ręki do ciągu zdarzeń, które do tej kastracji doprowadziły, a który został nauczycielem śpiewu Tonio i wreszcie, jego kochankiem. Czy wreszcie Marianna, nieszczęśliwa matka chłopaka, która przez całe życie cierpiała z powodu jednego błędu popełnionego w młodości.

"Krzyk w niebiosa" to poruszająca do głębi powieść o miłości, przyjaźni, pożądaniu, nienawiści, zdradzie i zemście. Małe ostrzeżenie: autorka nie unika w niej scen erotycznych, zarówno hetero-, jak i homoseksualnych (homofobom tej lektury zdecydowanie nie polecam). Jest to zarazem powieść, która bardzo mocno gra na emocjach czytelnika, łatwo jest bowiem wczuć się w losy bohaterów oraz wraz z nimi odczuwać ich radości i smutki.

Książka zdecydowanie warta przeczytania.

Po raz pierwszy przeczytałam "Krzyk w niebiosa" mając lat naście i pamiętam, że zrobił na mnie ogromne wrażenie. Teraz mając lat trzydzieści postanowiłam powtórzyć to doświadczenie i przeczytać powieść Anne Rice raz jeszcze. Było warto.

Autorka umiejętnie maluje słowami XVIII-wieczne Włochy, z ich barwnością i różnorodnością. Najpierw poznajemy Wenecję, pełną przepychu i...